หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 331

ตกใจกลัว นี่คือความรู้สึกเดียวที่สาริศามีในตอนนี้ เมื่อตะกี้เพราะมีผู้คนอยู่เยอะ เธอจึงสามารถสบตากับธนพัตอย่างนิ่งสงบได้ แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงแค่สองคนเท่านั้น สาริศาพบว่าตัวเองไม่กล้าเผชิญหน้ากับธนพัตเลย

พอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองสั่นเล็กน้อย สาริศาแอบต่อว่าตัวเองว่าไม่ได้เรื่อง ทั้งที่ในตอนนั้นธนพัตเป็นคนทรยศเธอ คนที่ควรสำนึกผิดก็ควรจะเป็นเขา

พอคิดได้แบบนี้ สาริศาก็บังคับตัวเองให้เงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับธนพัต “คุณคิดจะทำอะไรคะ”

พอเห็นสาริศามีท่าทางระวังตัวและเย็นชา ธนพัตจึงรู้สึกเหมือนมีคนทุบหมัดไปที่หัวใจของเขาอย่างแรง หลังจากการประมูลสิ้นสุดลง เขาเห็นเธอรีบเดินออกไป จึงรีบมาขวางเธออยู่ที่นี่ คิดไม่ถึงว่าเธอจะเห็นตัวเองเหมือนเห็นสิ่งสกปรก และพยายามหลีกเลี่ยงเขา

พอก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ธนพัตก็ขังสาริศาไว้ระหว่างเขากับกำแพงข้างหลังเธอ ในดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “ทำไมถึงเอาแหวนแต่งงานของเรามาประมูลทิ้ง?”

สาริศารู้สึกโกรธมากแล้วยังรู้สึกตลกมากด้วย เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? หรือว่าเขาจะยังอยากให้เธอเก็บแหวนวงนี้ไว้ตลอดชีวิต? เขามีสิทธิ์์อะไร!

“ฉันเต็มใจ” หลังจากพูดจบ สาริศาก็หลบธนพัตแล้วคิดจะจากไป

แต่ธนพัตจะปล่อยให้เธอจากไปอย่างง่ายดายได้ยังไง เขาคว้าแขนของสาริศา แล้วกดเธอไว้กับผนัง ธนพัตยกสองมือขวางเธอไว้กับผนังไม่ให้เธอหนีไปได้

“เต็มใจ?” ธนพัตยิ้มเยาะเย้ย “ในตอนนั้นคุณจากไปเพราะเหตุผลนี้ใช่ไหม ไม่แม้แต่จะบอกผมสักคำด้วยซ้ำ สาริศา คุณเคยคิดถึงความรู้สึกของผมบ้างไหม!”

“คุณหมายความว่ายังไง!” ในใจของสาริศาโกรธจัด เธอยืดตัวตรงและตะโกนใส่ธนพัต ที่เขาพูดแบบนี้หมายความว่าเธอเป็นคนผิดอย่างนั้นเหรอ ทำไมเขาถึงได้กลับผิดเป็นถูกแบบนี้!

เดิมทีระยะห่างระหว่างคนทั้งสองยังพอมีอยู่บ้าง แต่พอสาริศาเข้าใกล้ ธนพัตจึงรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงลมหายใจของเธอที่พ่นมาที่คอของเขาในขณะที่เธอพูด และจากมุมของเขาที่มองลงไป จึงเห็นเนินอกที่กระเพื่อมเล็กน้อยเพราะความโกรธ เดิมทีเขาตั้งใจจะถามเธอว่าทำไมเธอถึงจากไปโดยไม่บอกจิตใจฟุ้งซ่านขึ้นมา

ธนพัตมองสาริศาด้วยดวงตาร้อนแรง ห้าปีแล้ว ห้าปีแล้วที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้านี้ที่เขาเคยลุ่มหลงขนาดนั้น

พอมองไปที่ดวงตา จมูก ปากของคนที่อยู่ตรงหน้า... ธนพัตรู้สึกคุ้นเคยแต่ก็แปลกหน้าด้วย เมื่อก่อนสาริศาไม่เคยแต่งหน้างดงามแบบนี้มาก่อน แต่ในเวลานี้ภายในใจของธนพัตมีความคิดหนึ่งที่ชัดเจนมาก คนคนนี้คือคนที่เขารัก ไม่ว่าเธอจะแตกต่างจากเมื่อก่อนแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่จะหลบหนีไปได้

ภายในใจโศกเศร้า ดวงตาเปียกชื้นเล็กน้อย เขาแทบไม่สามารถระงับความคิดที่พลุ่งพล่านในหัวใจของเขาไว้ได้ ธนพัตก้มหน้าลงประทับจูบริมฝีปากแดงที่อ้าปากออกเล็กน้อย……

เธอชะงักไปเล็กน้อย สักพักสาริศาถึงได้สติกลับมา ก่อนจะผลักธนพัตออกไปอย่างแรง ไม่สนใจว่าจะทำให้เครื่องสำอางบนหน้าจะเลอะ เธอใช้หลังมือถูริมฝีปากอย่างแรง แล้วมองไปที่ธนพัต ก่อนจะตะโกนอย่างโมโห “คุณทำบ้าอะไร!”

ไม่ได้เจอกันมาห้าปี อีกทั้งตอนนี้พวกเขาก็หย่ากันแล้ว ธนพัตเองก็รู้ว่าการกระทำของเขามันเกินไปบ้าง เพียงแต่ตอนนี้คนที่เขารักก็อยู่ตรงหน้า เขาเอื้อมมือออกไปสัมผัส มันไม่ใช่ภาพลวงตาที่พอลืมตาตื่นแล้วจะหายไปอีกแล้ว เขาจะเฉยเมยอยู่ได้ยังไง?

สีหน้าของธนพัตกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ในตอนนั้นเพราะตนเองไม่อยากจะหย่ากับสาริศา ดังนั้นจึงเอ่ยปากบอกว่ายอมรับเด็กคนนี้ออกไป แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้พูดออกมาจากใจจริง เพราะเธอรู้ว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขา และกลัวว่าเขาจะบังคับให้เธอทำแท้งลูกอีกอย่างนั้นเหรอ

ธนพัตรู้สึกขมขื่นใจ สรุปแล้ว มันเป็นความผิดของเขาเองที่ในตอนนั้นไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงไม่ต้องพลัดพรากจากกันหลายปีเพราะเรื่องนี้

 “แล้วเด็กคนนั้นล่ะ คุณพากลับมาด้วยไหม” ตอนนี้อายุน่าจะห้าขวบแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง

พอได้ยินธนพัตถามถึงลูก สาริศาก็เริ่มลังเลไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ถึงแม้ธนพัตจะคิดว่าเด็กในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของเขามาโดยตลอด แต่ใครจะไปรู้ว่าถ้าเขาได้เจอธีร์เขาจะจับพิรุธอะไรได้หรือเปล่า

ไม่ได้เด็ดขาด เธอไม่มีทางยอมเสี่ยงเรื่องนี้ เธอจะเสียธีร์ไปไม่ได้เด็ดขาด!

 “เด็กแท้งไปแล้ว” สาริศาก้มหน้าลงแล้วพูด พยายามไม่มองหน้าธนพัต กลัวว่าเขาจะจับได้ว่าเธอโกหก

เธอกลัว กลัวคนบ้าอย่างเขา จะทำร้ายลูกที่ไร้เดียงสาของเธอเหมือนกับที่เขาเคยทำในตอนนั้น พูดตามตรงก็คือ เธอหวังว่าในชีวิตของธีร์ไม่จำเป็นต้องมีพ่อแบบนี้