หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 334

เธอถูกเสียงคำรามของธนพัตทำให้ชะงักไป ในที่สุดพชิราก็สงบลงได้ เธอมองไปทางธนพัตด้วยน้ำตานองหน้า พอเห็นพชิราเป็นแบบนี้ ธนพัตก็ทำใจที่จะพูดคำต่อไปไม่ได้ แต่เขาจะลังเลแบบนี้ต่อไปไม่ได้

 “เพชร ฉันทำไม่ได้ ถึงแม้คุณจะทำได้ ผมก็ไม่สามารถบังคับตัวเองให้อยู่กับคุณเพราะขาของคุณได้ ถ้าผมทำแบบนั้นจริง ๆ มันจะไม่เพียงแต่ไม่รับผิดชอบต่อคุณเท่านั้น แต่ยังขาดความรับผิดชอบต่อตัวเองด้วย”

 “คุณโกหกฉัน! พวกนี้เป็นแค่ข้ออ้าง เพราะคุณลืมสาริศาไม่ได้ใช่ไหม ไม่อย่างนั้นทำไมคุณไม่เคยพูดแบบนี้กับฉันมาก่อน แต่พอเธอกลับมาคุณถึงพูดกับฉันแบบนี้!”

 “ใช่”

เธอคิดไม่ถึงว่าธนพัตจะยอมรับออกมาตรงๆ พชิราตกตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเยอะขึ้น

 “ธนพัตคะ สาริศาเธอไม่ได้รักคุณแล้ว เธอไม่มีคุณอยู่ในใจอีกต่อไป ไม่อย่างนั้น ในตอนนั้นเธอคงไม่จากไปแบบนั้น ธนพัตคะ คุณปล่อยเธอไปได้ไหม พวกเรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ต่อไปนี้พวกเราจะต้องมีความสุขมากแน่นอน คุณเชื่อฉันนะคะ”

“ต่อให้เธอไม่รักผมแล้ว ผมก็จะหาตามง้อขอคืนดีกับเธอให้ได้” ธนพัตมองหน้าพชิราอย่างแน่วแน่ “เพชร ผมลืมริศาไม่ได้ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ เดิมทีผมตั้งใจว่าพอคุณใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ผมจะไปอเมริกาเพื่อตามหาเธอ แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกเด็ดขาด”

 “แล้วสิ่งที่คุณเคยสัญญากับฉันล่ะคะ?” พชิราผลักธนพัตออกไป แล้วตะโกนใส่เขาอย่างโมโห “ที่คุณสัญญากับฉันมันไม่มีความหมายเลยหรือไง?”

ธนพัตไม่ได้ตอบ เขาไม่รู้จะอธิบายให้พชิราเข้าใจยังไง เขาผิดสัญญาที่เคยให้ไว้จริงๆ เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนทั้งสอง ได้ยินแต่เสียงสะอื้นของพชิราที่ดังไม่หยุด

“เพชร ผมขอโทษ นอกจากเรื่องนี้ ฉันรับปากคุณได้ทุกอย่าง” หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก ธนพัตก็พูดขึ้นมา

 “ได้ ไม่อยู่กับฉันก็ได้” แววตาของพชิราเผยให้เห็นว่าต้องการแก้แค้น “ถ้าอย่างนั้นคุณสัญญากับฉันว่าคุณจะไม่กลับไปคบกับสาริศาเช่นกัน ถ้าคุณรับปากกับฉันเรื่องนี้ ฉันจะไม่พูดเรื่องจะคบกับคุณอีก”

ธนพัตนิ่งเงียบ

 “ทำไมคะ?” พชิรายิ้มเยาะเย้ย “เมื่อตะกี้คุณยังบอกว่าจะรับปากฉันทุกเรื่องไม่ใช่หรือไง?”

 “เพชร” ธนพัตขมวดคิ้วเล็กน้อย “อย่าทำตัวไร้เหตุผล ผมจะไม่ยอมปล่อยสาริศาไปอีกแล้ว”

หลังจากพูดจบ ธนพัตก็เดินจากไปโดยไม่สนใจท่าทีของพชิราอีก

ดูเหมือนว่าการจะอธิบายให้พชิราเข้าใจเรื่องนี้คงทำไม่ได้แล้ว ดังนั้นตนเองต้องคิดหาวิธีอื่นเพียงเท่านั้น

 “ธนพัต คุณกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” พอเห็นธนพัตเดินห่างออกไปเรื่อยๆ พชิราก็ตะโกนเรียกอย่างบ้าคลั่ง “คุณจะทิ้งฉันที่ขาพิการไว้ที่นี่อย่างนั้นเหรอ คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม!”

แต่ธนพัตไม่ได้มองกลับไป ไม่ใช่ว่าเขาโหดร้ายจริงๆ แต่เขาได้ยินคำขู่แบบนี้มามากเกินไปแล้ว และเขาก็ด้านชาไปแล้ว

 “กรี๊ด!” พชิรากรีดร้องออกมา โดยไม่สนใจว่าที่นี่คือที่สาธารณะ สองมือจับราวที่วางแขนของรถเข็นไว้แน่น