หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 344

บนโต๊ะอาหารที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ธนพัตนั่งอยู่ตรงนั้น

เขาสวมใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาว ยังคงดูดีเหมือนเดิมที่ราวกับหลุดออกมาจากในหนังสือ แต่ว่าเขาในตอนนี้นั้น กำลังกินข้าวอยู่กับพชิรา ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันอยู่ แต่ว่าพชิรากำลังยิ้มให้ธนพัตอย่างมีความสุขมาก

ที่แท้พวกเขาก็มาร่วมงานปาร์ตี้นี้ด้วยสินะ

พอเห็นภาพนี้ สาริศาก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เธอจำได้ว่าธนพัตไม่ชอบมางานปาร์ตี้แบบนี้เป็นที่สุด เพราะไม่ชอบที่มันวุ่นวายเสียงดัง มักจะหาเหตุผลที่จะปัดมันออกเสมอ

แต่ว่าตอนนี้ดูแล้ว ก็แค่เมื่อก่อนเขาไม่ได้เจอคนที่ทำให้เขาอยากจะมาร่วมด้วยก็เท่านั้นเอง

สาริศาก้มหน้าและกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น พยายามฝืนไม่ให้หัวใจของตัวเองเต้นเร็วจนเกินไป เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองต้องมาฟุ้งซ่านเพราะเรื่องแค่นี้ได้อีกแล้ว

“เป็นอะไรไป? ”พอเห็นว่าสาริศาสีหน้าเปลี่ยนไป ออสตินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วง “ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า? ”

“เปล่า”สาริศาพยายามฝืนยิ้มให้กับเขา

เพราะกลัวว่าธนพัตจะเห็นว่าธีร์กับเธออยู่ด้วยกัน แล้วจะสงสัยในเรื่องที่ครั้งที่แล้วชัชวาลให้คนปลอมไปแสดงตัวเป็นพ่อแม่ของธีร์และรับตัวธีร์มาจากเขา สาริศาก็เลยก้มหน้าและกระซิบพูดกับธีร์ว่า “น้องธีร์ หนูกลับไปรอแม่ที่ห้องได้มั้ย? เดี๋ยวแม่จะกลับไปอยู่ด้วยนะ”

“โอเคครับ แม่ไม่ต้องรีบกลับมานะ ผมจะอยู่ในห้องอย่างชื่อฟังเลย”พอพูดจบธีร์ก็ปีนลงมาจากเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง แล้วก็วิ่งเหยาะๆ ออกไป

หลังจากออกมาจากห้องอาหาร ดวงตาของธีร์ก็เป็นประกายในทันที แล้วก็ยื่นมือออกไปทำท่า “เย่” ใบหน้าที่น่ารักของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ

ดูท่าทางแผนของเขาจะสำเร็จแล้ว แม่คงไม่รู้หรอกว่า การที่ให้แม่กับพ่อมาเจอกันคือเป้าหมายที่แท้จริงที่เขางอแงอยากจะมาทริปเรือสำราญนี้

แต่แม้แต่เขาเองก็นึกไม่ถึงว่า จะได้เจอพ่ออย่างราบรื่นขนาดนี้ เมื่อกี้เขาเห็นพ่อนั่งอยู่ข้างๆ แต่ก็แค่กลัวว่าแม่จะโกรธ ก็เลยทำเป็นเหมือนไม่เห็นเท่านั้นเอง

ตอนนี้แม่ให้เขากลับมา แสดงว่าต้องเห็นพ่อแล้วอย่างแน่นอน! นี่มันดีจริงๆ เลย ขอแค่พ่อกับแม่ได้เจอหน้ากัน เชื่อว่าทั้งสองคนต้องคืนดีกันอย่างแน่นอน!

เมื่อนึกถึงภาพที่อีกไม่นานพ่อกับแม่จะจูงมือเขาไปเดินเล่น ในใจของธีร์ก็รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนเริ่มทริปเรือสำราญนี่อีก

เพราะว่าธนพัตนั่งตรงข้ามสาริศา ดังนั้นเขาก็เห็นสาริศาอย่างรวดเร็ว

ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอตรงนี้ ดวงตาของธนพัตมีรอยยิ้มขึ้นมา แต่ว่าไม่นานก็แทนที่ด้วยความโกรธเคืองอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอคือใครกัน?

พอเห็นว่าผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามสาริศาคอยคีบอาหารให้เธอ แม้แต่อยากจะเอื้อมมือออกไปเช็ดซอสที่เลอะอยู่ริมปากของเธอ ธนพัตก็เกือบจะหักกระดูกมือของตัวเอง

แต่ว่ายังดีที่สาริศาหลบเลี่ยงมือของเขาได้ทันเวลา ไม่ปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จ แต่ว่ารอยยิ้มของเธอ หลังจากนั้นคืออะไรกัน! นี่กำลังเขินอยู่งั้นเหรอ! ในสถานการณ์นี้เธอควรจะเอาจานไปประกบบนหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เหรอ?

ธนพัตจับจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาที่เหมือนกับใบมีด แทบอยากจะจ้องจนหลังของเขาเป็นรูไปเลย

“มีอะไรรึเปล่า? ”พอเห็นว่าธนพัตมองไปที่ด้านหลังของตัวเองด้วยสายตาที่เยือกเย็น พชิราก็ถามด้วยความสงสัย หลังจากนั้นก็หันไปมองตามสายตาของธนพัต

พอเห็นสาริศากับออสติน พชิราก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ

“แต่คุณบอกว่าจะรับผิดชอบฉันไปตลอดชีวิต！”เธออดไม่ได้ที่จะเสียงสั่น

“ผมเคยพูดแบบนั้น แล้วผมก็จะทำให้ได้ ตลอดชีวิตนี้ผมจะรับผิดชอบดูแลชีวิตของคุณ แต่ไม่ใช่การเอาความรู้สึกของผมมารับผิดชอบ ต่อไปอย่าได้มีจินตนาการอื่นเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของเราในอนาคตอีก”

หลังจากพูดจบ ธนพัตก็ทิ้งพชิราและเดินออกไป

ไม่ใช่ว่าเขาต้องการพูดคำพูดที่ไร้หัวใจขนาดนั้นหรอก แต่ว่าประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนเขาว่า ถ้าเกิดว่าไม่เป็นแบบนี้ พชิราก็จะเอาแต่ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา แล้วก็จะยังทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการต่อไป แล้วก็อ้างต่อโลกภายนอกว่าตัวเองเป็นแฟนของเขา

พชิรากำมีดและส้อมในมือของตัวเองแน่น ไฟแทบจะระเบิดออกมาจากดวงตา——

ธนพัต ฉันมอบหัวใจให้คุณมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ทำไมคุณถึงพูดกับฉันแบบนี้เพราะใหญ่ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างสาริศานั่น!

เธออยากเข็นวีลแชร์ตามธนพัตไป แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจก็คือ เธอเห็นว่าธนพัตไม่ได้ออกไปจากห้องอาหาร แต่ว่าเดินไปตรงหน้าโต๊ะอาหารของสาริศากับออสติน

แล้วร่างกายของเธอก็อดสั่นไม่ได้——

นี่ธนพัตคิดจะทำอะไรกัน！

สิ่งที่เธอสงสัย ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็ว เพราะว่าธนพัตเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างมั่นใจ

“ไม่ทราบว่าผมมาร่วมโต๊ะด้วยคนได้ไหมครับ? ” ธนพัตพูดจาอย่างเกรงใจมาก แต่ว่าสายตาทั้งสองข้างของเขาต่างก็จ้องไปที่ออสตินเขม็ง สายตาคู่นั้น มันเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ทำให้คนที่ได้เห็นนั้นอดสั่นไม่ได้