หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 351

ออสตินอยากจะห้ามสาริศา แต่ก็กลัวว่าจะทำให้โจรรู้ตัว แล้วก็ทำให้ธีร์ต้องคอยตกอยู่ในอันตรายไปด้วย ก็เลยทำได้แค่มองเธอเดินเข้าไปใกล้อันตรายมากขึ้นทีละก้าว

แต่เพราะความรู้สึกประหลาดในใจ เขาไม่สามารถพาธีร์หนีไปเพียงลำพังแบบนี้ได้ ก็เลยได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี……

หลังจากเดินเข้าไปในห้องโถงแล้ว สาริศาก็เห็นธนพัตกำลังถูกคนนั้นเอาปืนจ่อหัวอยู่ ผู้ชายที่คอยใส่ใจเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่เสมอตอนนี้เขาคุกเข่าครึ่งหนึ่งอยู่ที่พื้น เสื้อผ้ายับเยิน นอกจากนี้ยังมีรอยเท้าขนาดใหญ่ตรงหน้าอก

แต่ใบหน้าเขายังดูสงบนิ่ง ไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร แต่ใบหน้าที่บิดเบี้ยวทำให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างหนัก มุมปากก็มีรอยเลือด

ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล สาริศาประเมินธนพัตตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาไม่มีบาดแผลผื่นตามตัวก็โล่งใจ

“ช่วยด้วย！”

“ช่วยพวกเราด้วย！”

“ช่วยพวกเราออกไปหน่อย！”

……

ตอนนี้เองคนอื่นในห้องโถงมองเห็นสาริศา ก็นึกว่าเธอเป็นตำรวจที่มาช่วยชีวิต ก็เลยมองเธอแล้วก็ขอความช่วยเหลือ สายตาเต็มไปด้วยอ้อนวอน

“พวกมึงหุบปาก！”ตอนนี้ตอนก็ตื่นตระหนกเหมือนกัน เขาชูปืนและยิงขึ้นฟ้า

ฝูงชนที่กระสับกระส่ายต่างพากันกรีดร้องพอได้ยินเสียงปืน หลังจากนั้นก็กลับมาสู่ความเงียบอย่างรวดเร็ว ทุกคนนั่งยองๆ อยู่กับพื้นและเอามือกุมหัวพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา เกรงว่ากระบอกปืนในมือของตนนั้นจะชี้มาที่ตัวเอง

พอเห็นผล ส่วนคนนั้นก็ชี้ปืนไปที่สาริศา สีหน้าเต็มไปด้วยความลุกลี้ลุกลน เสียงก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด

“ยืนอยู่ตรงนั้นอย่าขยับ ห้ามเดินมาข้างหน้า！”

พอเห็นปากกระบอกปืนสีดำชี้มาที่ตัวเองอยู่ไม่ไกล ขาทั้งสองข้างของสาริศาก็อ่อนยวบ เหมือนกับว่าจะยืนไม่ไหว เธอคืนนั้นมีหลายอย่างยากลำบาก สาริศายืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าเดินต่อไปข้างหน้า

“พูดมา แกเป็นใคร！มาที่นี่ทำไม！”ในเวลานี้หัวใจของโจรก็เต้นรัวเหมือนกัน คิดหนักว่าถ้าตำรวจมาจริงๆ ตัวเองจะหนีออกไปยังไง

“เธอมาทำอะไรที่นี่！รีบไปเลย！”ยังไม่ทันรอให้สาริศาได้ตอบ ธนพัตก็ตะคอกใส่เธอในทันที

ผู้ชายที่สีหน้าไม่เปลี่ยนต่อให้โดนปืนจ่อเมื่อกี้นี้ แต่ว่าตอนนี้กับเหงื่อออกจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว ใครจะไปรู้ว่าเมื่อกี้ตอนที่เขาหันหน้ามาเจอสาริศาเขารู้สึกกลัวขนาดไหน

“แกหุบปากไปเลย！”โดนดึงปืนกลับไปทุบที่หัวของธนพัต แล้วเลือดก็ไหลลงมาบนใบหน้าของเขา หลังจากนั้นปลายกระบอกปืนก็เล็งไปที่ธนพัตอีกครั้ง

ขอสัมผัสได้ว่าปืนชี้มาที่ขมับของตัวเอง ธนพัตก็กลับรู้สึกโล่งใจ เมื่อกี้ตอนที่เห็นโจรชี้ปืนไปที่สาริศา เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าจริงๆ เขาทนเห็นคนที่อยู่สูงสุดในหัวใจของเขามาตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้ไม่ได้

“สรุปแล้วแกเป็นใครกันแน่！”กระบอกปืนยังคงจ่อไปที่ธนพัต และโจรก็ตะคอกใส่สาริศา

สาริศาเก็บสายตาที่มองไปที่ธนพัตด้วยความเป็นห่วง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามฝืนให้ตัวเองดูสงบนิ่งมากที่สุด