หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 37

สาริศาตัวสั่น ก่อนจะกัดริมฝีปากแน่น และในที่สุดก็พยายามพูดจนจบ “แชมเปญแก้วนั้นถูกวางยา ชายชราในวัยหกสิบเศษ ครอบครองครั้งแรกของฉันไป”

หลังจากพูดแบบนี้ พลังของสาริศาก็ถูกสูบหายไปจนหมด แล้วล้มลงบนโซฟา

พอเห็นใบหน้าซีดขาวของเธอ ในที่สุดธนพัตก็ทนดูต่อไปไม่ไหว เขารีบลุกขึ้นจากรถเข็น แล้วเดินนั่งลงข้างเธอ ก่อนจะคว้าศีรษะของเธอ พร้อมกับกดลงไปในอ้อมกอด

“ไม่เป็นไรแล้ว” เสียงเขาเบามาก แต่กลับทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกจิตใจสงบมากขึ้น “ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ถ้าอยากจะร้องไห้ ก็ร้องไห้ออกมาเถอะ”

สาริศาซบหน้าลงบนไหล่กว้างที่น่าอบอุ่นนั้น ท่าทางของเธอดูเหมือนคนที่สูญเสียจิตวิญญาณไป เธอไม่ได้ร้องไห้ แต่ส่ายหน้าอย่างเหม่อลอย “ไม่จำเป็นต้องร้องไห้แล้วค่ะ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว”

ท่าทีของสาริศา เทียบเท่ากับการร้องห่มร้องไห้ ยิ่งทำให้ธนพัตรู้สึกสงสารมากกว่า

เขามองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอในอ้อมแขน แล้วอดที่จะถามออกมาไม่ได้ “คุณรู้ได้ยังไงว่าอีกฝ่ายเป็นชายชราวัยหกสิบเศษ”

ขนตาของสาริศาสั่นกะพริบ “ในคืนนั้น ฉันถูกวางยา จึงจำอะไรไม่ค่อยได้ ส่วนผู้ชายคนนั้น ฉันก็จำไม่ได้ ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา เขาก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว แต่ตรงโต๊ะหัวเตียง มีเงิน5หมื่นวางไว้ ฉันไปสอบถามที่แผนกต้อนรับ พวกเขาบอกฉัน ว่าในคืนนั้นมีเพียงชายชราที่อายุหกสิบเศษเข้าพัก ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากนั้นก็มีคนไปบอกที่มหาวิทยาลัยของฉัน ว่าฉันเอาร่างกายเข้าแลกเพื่อเงินทอง”

พอนึกถึงคำพูดด่าทอดูหมิ่นในตอนนั้น ถึงจะเป็นตอนนี้ เธอก็ยังไม่กล้าพบหน้ากับเพื่อนร่วมชั้นหรือคนในมหาวิทยาลัย เพราะถ้าเจอหน้าพวกเขา เธอจะถูกชี้จมูกด่าว่า “ไร้ยางอาย”

เกี่ยวกับเรื่องนี้ สาริศาเคยคิดว่าเธอจะไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พออยู่ในอ้อมแขนของธนพัต เธอกลับมีความกล้าหาญที่จะพูดออกมาจนจบ

ธนพัตฟังสาริศาพูด สีหน้าของเขาจึงเคร่งขรึม และในที่สุดก็ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “โรงแรมไหน?”

“โรงแรมเซ็นจูรี่ค่ะ” สาริศาตอบตามตรง แต่พอเธอพูดจบ เธอก็ชะงัก แล้วหันไปมองธนพัต “คุณถามไปทำไมคะ?”

“ไม่มีอะไร” ธนพัตท่าทางเรียบนิ่ง “หรือว่าคุณไม่เคยคิดเลยว่า ในตอนนั้นใครที่คิดร้ายกับคุณ?”

ถูกวางยา แล้วส่งไปที่ห้องพักในโรงแรม หลังจากนั้นก็แจ้งทางโรงเรียนจนกลายเป็นข่าวดังไปทั่วมหาวิทยาลัย ทั้งหมดนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นการวางแผนใส่ร้ายมาอย่างดี

“ฉันเองก็ไม่รู้ค่ะ ฉันเองก็เคยคิดจะตรวจสอบ แต่ไม่พบอะไรเลย” สาริศาพูด แต่ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะมองไปทางธนพัต “คุณธนพัต คุณเชื่อที่ฉันพูดเหรอคะ”

หลังจากที่สาริศาพูดจนจบ เธอก็ทรุดตัวอย่างหมดแรง จึงเดินตรงขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง

คืนนี้ มีธนพัตอยู่เคียงข้าง สาริศาจึงนอนหลับเร็วกว่าสองสามวันก่อน

พอมองไปที่สาริศาที่อยู่บนเตียง ถึงจะนอนหลับไปแล้ว แต่คิ้วของเขาก็ยังขมวดคิ้วแน่น ธนพัตที่ยืนอยู่ข้างเตียงอดที่จะยื่นมือของเขาออกมาค่อยๆ นวดขมับของเธออย่างเบามือ

พอได้ยินเสียงหายใจที่มั่นคงของสาริศา ธนพัตก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดโทรหาชรัณ

“ฮัลโหล ชรัณ” เขาลดเสียงพูดให้เบาลง เพราะกลัวว่าสาริศาจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา “ช่วยฉันตรวจสอบให้ละเอียด เรื่องเมื่อสองปีก่อนของสาริศา”

หลังจากวางสาย แล้วนึกถึงสิ่งที่สาริศาบอกเขาก่อนหน้านี้ เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

โรงแรมเซ็นจูรี่?

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าชื่อโรงแรมนี้มันคุ้นหูยังไงพิกล?