หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 380

เห็นกับตาเหรอ

วีดีโอที่บุรินทร์ให้เขาดูในตอนนั้นเขาก็เห็นเองกับตา แล้วสุดท้ายเป็นไง ก็เพราะว่าเขาเชื่อสายตาตัวเองมากเกินไปจนเข้าใจสาริศาผิดไปไง!

แล้วคราวที่แล้วล่ะ

เรื่องที่พชิราพูดในร้านกาแฟเมื่อกี้นี้เขาก็เข้าใจผิดด้วยหรือเปล่านะ หน้าของพชิราไม่ได้โดนสาริศาทำ แต่เธอทำเองแล้วใส่ร้ายสาริศาหรือเปล่า

เมื่อคิดแบบนี้ ความสำนึกผิดของธนพัตก็แทบจะทำให้เขากระอักตาย

ครั้งก่อนเขาทำได้ยังไง สาริศาร้องไห้ให้ตัวเองเชื่อเธอ บอกว่าพชิราล้มลงเองแล้วตั้งใจใส่ร้ายเธอ เขาไม่เพียงไม่เชื่อ แต่ยังบอกอีกว่าเธอตาบอดเพราะความหึงหวงและอารมณ์เสียใส่เธอ จากนั้น...

จากนั้นเธอก็ถูกพชิราใส่ร้ายป้ายสี เขาไม่เชื่อว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา พูดเกลี้ยกล่อมให้ไปเธอทำแท้งครั้งแล้วครั้งเล่า เธอคงจะกลัวมากเลยใช่ไหม เธอต้องหวังให้เขาเชื่อเธอบ้างแน่ๆ หวังว่าตัวเองจะปกป้องเด็กที่อยู่ในท้องได้

แต่เขามันเป็นไอ้ชั่ว เขาไม่เคยยอมรับเด็กคนนั้นจริงๆ แม้ว่าเขาจะยอมให้สาริศา แต่เขาไม่เคยชอบเด็กคนนั้นจริงๆเลย นั่นเป็นลูกของเขาเลยนะ ลูกคนแรกของเขา แต่ตอนแรกเขาเกลียดเขามาก ไม่พอใจเขา อยากจะให้ตายๆไป

แล้วลูกก็หายไปจริงๆ เป็นเหมือนที่เขาปรารถนา เขาก็หายตัวไปจากโลกนี้แล้ว เขาจะไม่มีวันมีโอกาสได้รู้ว่าลูกหน้าตาเป็นยังไง เป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง

แล้วสาริศาก็ผิดหวังในตัวเขา ไม่อยากอยู่กับเขาอีกต่อไป เธอไปแล้ว ไปในต่างบ้านต่างเมือง

แล้วเธอก็กลับมา เธอไม่ใช่สาริศาของเขาอีกต่อไป เธอกลายเป็นสาริศา นิธิธราสกุล ที่เย็นชากับตัวเอง ไม่อ่อนหวานและอ่อนโยนอีกต่อไป...

ก็เป็นแบบนั้นสินะ ธนพัตยิ้มขมขื่นในใจ เขาผลักไสสาริศาออกไปจากตัวเองทีละก้าว ที่แท้ก็เป็นเขาเอง เขาเอง!

ไม่นานมานี้ ตัวเขาเองก็อารมณ์เสียใส่เธอเพราะเรื่องธีภพ บอกว่าเธอยั่วยวนผู้ชายเก่งนัก เขาพูดคำพวกนั้นกับเธอออกไป เป็นอีกครั้งที่เขาโดนสายตาตัวเองหลอกอีกหรือเปล่านะ เป็นเพราะความเอาแต่ใจของเขาเองอีกแล้วใช่ไหม นั่นเป็นเหตุผลที่เธอโกรธมากหรือเปล่านะ ธนพัตแทบอดไม่ไหวที่จะชกตัวเอง เขาเป็นไอ้สารเลว เขาเป็นไอ้สารเลวที่โง่ที่สุดในโลก!

เมื่อมองไปที่พชิรา น้ำเสียงของธนพัตก็เย็นชาจนดูเหมือนจะทำให้คนแข็งตายได้เลย “ผมจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้ายว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คุณคิดให้ดีๆก่อนจะตอบ นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่ผมจะมีให้คุณ”

เมื่อมองดูความโกรธที่ควบคุมไม่ได้ในดวงตาของธนพัต พชิราก็ตระหนักได้ในขณะนั้นว่าพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ธนพัตไม่เชื่อในตัวเอง ปฏิเสธต่อไปจะทำให้เขายิ่งเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีก

“ใช่ ฉันเป็นคนทำเรื่องครั้งนั้นเอง” พชิราพูดทั้งน้ำตานองหน้า “แต่ที่ฉันทำทั้งหมดก็เพราะรักคุณนะธนพัต เพราะว่ารักคุณมากเกิน ฉันกลัวว่าจะเสียคุณไปเลยเลือกกที่จะทำแบบนั้น คุณยกโทษให้ฉันสักครั้งเถอะนะ”

"รักผมเหรอ" ธนพัตทวนคำอย่างเหน็บแนม "คุณยังกล้าพูดอีกหรอว่ารักผม"

"ทำไมจะไม่กล้า ฉันรักคุณ ไม่ว่าจะกี่ปีฉันก็รักแค่คุณ” แววตาของพชิราดูบ้าคลั่ง “ฉันรู้จักคุณก่อนแท้ๆ แล้วคนที่คุณตกหลุมรักก่อนก็เป็นฉัน สาริศาจะมาคบคุณได้ยังไง แล้วเธอมีดีอะไรไปกว่าฉัน "มีอะไรที่คู่ควรกับคุณ!”

พูดจบ ธนพัตก็หันหลังเดินออกไป ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว แค่จะมองเขาก็ไม่อยากจะมองผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป

“คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ธนพัตคุณจะทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้!” พชิราอยากเอื้อมมือไปคว้าธนพัต แต่ฝีเท้าของธนพัตนั้นเร็วเกินไป เธอกระพือและตกลงมาจากวีลแชร์

พชิราคลานไปข้างหน้าด้วยแขนที่แข็งแรง คว้ากางเกงของธนพัตได้ น้ำเสียงสะอื้น

“ธนพัต คุณทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้ ไม่มีคุณฉันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ตอนนี้ฉันมีแค่คุณ ได้โปรดเถอะนะ คุณทิ้งฉันไปไม่ได้ ทิ้งฉันไม่ได้นะ ฉันเสียขาไปเพราะคุณ ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ คุณจะมาบอกว่าไม่เอาฉันแล้วก็ทิ้งแบบนี้ไม่ได้นะ คุณจะให้ฉันอยู่ยังไงต่อไป จะอยู่ยังไง..."

โดนนายพชิราจับขากางเกง ธนพัตหยุดฝีเท้า แม้ว่าสีหน้าไม่ได้ดุร้าย เขาก็ไม่ได้หวั่นไหว ผู้หญิงที่มีจิตใจชั่วร้ายแบบนี้เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธออยู่ข้างๆต่อไปแน่

“พชิรา ผมดูแลคุณมาห้าปี ผมแยกกับริศาห้าปี แล้วลูกของผมอีก นี่คือการลงโทษที่พระเจ้าลงโทษผมที่ทำผิดในตอนนั้น คุณไม่ต้องเอาเรื่องขามาบีบบังคับผม อะไรที่ควรชดใช้ ผมจ่ายไปหมดแล้ว ผม ไม่มีอะไรติดค้างคุณอีกแล้ว”

พูดจบ ธนพัตก้าวออกจากออฟฟิศอย่างไวโดยไม่หันหลังกลับ

เมื่อมองดูธนพัตละสายตาจากไปทีละก้าว พชิราก็ทรุดตัวลงกับพื้นและร้องไห้

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำมาอย่างหนักหลายปี ถูกทำลายลงอย่างง่ายดายแบบนี้น่ะเหรอ เธอรับไม่ได้ เธอไม่ยอม! เธอจะไม่มีวันปล่อยให้มันจบลงแบบนี้!