หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 388

“ฉันไม่รู้ว่าแกกำลังพูดเรื่องอะไร เรื่องในตอนนั้นเกี่ยวอะไรกับฉัน” คิดไม่ถึงเลยว่าธนพัตถึงขั้นเดาว่าจะเป็นฝีมือตัวเอง บุรินทร์แกล้งทำเป็นมึนงง

“พี่คิดว่าหลายปีมานี้ผมไม่ได้สืบหาเบาะแสอะไรเลยเหรอ” ธนพัตหัวเราะเยาะ “หลายปีก่อนผมก็แน่ใจแล้วว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือพี่แต่หลักฐานยังไม่เพียงพอเท่านั้น ตอนนี้ผมจะให้โอกาสพี่ทำความดีชดเชยความผิด คือเป็นฝ่ายยอมรับเองก่อน หรือว่าจะให้ผมรวบรวมหลักฐานต่อไป พี่เลือกเอาเองเถอะ”

ชะงักไปครู่หนึ่ง ธนพัตพูดต่อว่า “ถ้าผมเป็นสืบหาความจริงออกมาได้เอง เกรงว่าผลลัพธ์มันจะไม่ง่ายดายเหมือนกับที่พี่เป็นฝ่ายยอมรับเองก่อนนะครับ”

ได้ยินคำข่มขู่ของธนพัต บุรินทร์ก็สบถด่าออกมา วันนี้ตกลงมันเป็นวันอะไรกัน ทำไมแต่ละคนต้องวิ่งมาข่มขู่ตนเองด้วย

แม้ตนเองจะยอมรับในตอนนี้ เรื่องมันจะจบง่ายๆเหรอ เขาไม่ได้โง่ถึงขนาดหลงเชื่อคำพูดพวกนี้หรอกนะ แต่จะรอจนธนพัตสืบหาความจริงออกมาได้เองจริงๆเหรอ เกรงว่าถึงตอนนั้นเขาก็ยิ่งไม่ยอมปล่อยตนเอง

ลังเลอยู่อย่างนั้น ครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า บุรินทร์ก็เลือกที่จะยอมรับเรื่องในตอนนั้น

“ใช่ ตอนนั้นฉันเป็นคนจ้างให้แก๊งลักพาตัวจับนายไป” บุรินทร์ไม่ด้บอกว่าพชิราร่วมมือกับเขาด้วย เพื่อลูกชายของตนเอง เขาจึงจำต้องแบกรับความผิดทั้งหมดไว้เพียงคนเดียว

“ที่แท้ก็เป็นพี่จริงๆ ” แม่จะเดาได้ตั้งนานแล้ว แต่พอมาได้ยินบุรินทร์ยอมรับจากปากตัวเองในตอนนี้ ก็ยังมีผลกระทบต่อธนพัตอยู่ดี นี่คือพี่ชายสายเลือดเดียวกันกับเขาแท้ๆ

ภายใต้ความเย็นเยือกในใจ ธนพัตก็นึกถึงคำพูดของบุรินทร์เมื่อครู่ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดเยาะเย้ยถากถางว่า “แม้ว่าผมจะเอาพี่ชายแท้ๆของตัวเองเข้าคุก แต่ก็ยังไม่โหดเท่ากับที่พี่วางแผนจะฆ่าน้องชายแท้ๆของตัวเอง!”

“ฮ่าๆๆ!” บุรินทร์หัวเราะลั่น “ธนพัต ฉันขอถอนคำพูดเมื่อกี้นั้น ระหว่างพวกเราสองคนไม่ต้องพูดเรื่องความสัมพันธ์ทางสายเลือดหรอกนะ แกกับฉันต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ การต่อสู้หลายปีมานี้ พวกเราไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกันมานานแล้ว แต่เป็นศัตรู พี่ชายแท้ๆน้องชายแท้ๆพูดกันตามความจริงไม่เหมาะกับพวกเราเลย”

“เหตุผลคือ” ธนพัตถาม “จู่ๆพี่ก็ลงมือกับผมอย่างเหี้ยมโหดในตอนนั้น เพราะอะไรกันแน่ ผมไม่เชื่อว่าจะเพียงเพราะกีรติเมธานนท์กรุ๊ป”

เมื่อได้ยินคำถามของธนพัต บุรินทร์ก็กำมือตนเองแน่น เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปนขึ้นมา แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงเพื่อกีรติเมธานนท์กรุ๊ป ธนพัตไม่รู้ว่าตนเองเกลียดเขามากแค่ไหน เกลียดเขาถึงขั้นอย่างให้เขาตายไปเสียเลย!

ตั้งแต่เล็กจนโต ในสายตาของทุกคนต่างมองแต่ธนพัต ธนพัตยอดเยี่ยมมากแค่ไหน ธนพัตหล่อเหลาขนาดไหน ธนพัตฉลาดมากเท่าไหร่ แต่มีสิทธิ์อะไร !

มีสิทธิ์อะไรเห็นได้ชัดเจนว่าตนเองมีความพยายามกว่าเขามาก แต่กลับไม่ได้รับการยอมรับจากทุกคน มีสิทธิ์อะไรที่ตนต้องทำงานอย่างยากลำบาก คุณปู่ก็จะยกกีรติเมธานนท์กรุ๊ปให้ธนพัตบริหาร ตนเองแย่กว่าเขาตรงไหน!

“สาเหตุก็คือฉันเกลียดแก ถ้าแกมีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้ ฉันก็จะต้องตามหลังแกทุกอย่าง ไม่มีใครสนใจฉันตลอดไป!” ในสายตาของบุรินทร์คือความอิจฉาริษยาอย่างบ้าคลั่ง “ดังนั้นฉันจึงอยากให้แกตาย ถ้าแกตาย ทุกคนและคุณปู่ก็จะรู้ว่ตระกูลกีรติเมธานนท์ ยังมีคุณชายใหญ่บุรินทร์อีกหนึ่งคน”

ได้ยินดังนั้นแววตาของธนพัตก็หม่นหมองลง “ผมไม่เคยคิดจะแย่งอะไรกับพี่เลยนะ พี่ก็รู้ ผมไม่เคยคิดจะรับช่วงต่อกีรติเมธานนท์กรุ๊ปเลย”

ตั้งแต่เด็กเขาก็รู้ ตระกูลกีรติเมธานนท์มีเด็กสองคน ว่ากันตามเหตุผล ทรัพย์สินมรดกส่วนใหญ่ควรจะเป็นของพี่ชาย เขาก็ไม่ได้สนใจ

เมื่อเทียบกับการสืบทอดกิจการของครอบครัว สิ่งที่เขาต้องการยิ่งกว่าก็คือ สร้างธุรกิจของตัวเอง ทำกิจการที่ตนเองอยากทำ

แต่จนแล้วจนรอด บุรินทร์ก็ดูเหมือนว่าไม่เชื่อความคิดของเขาเลย ในสายตาคิดอย่างเดียวว่าเขาเป็นหนามยอกอก

“ฉันรู้!” บุรินทร์พูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ความจริงเขาจะไม่รู้ความคิดของธนพัตได้อย่างไร

ก็เพราะแบบนี้บุรินทร์ถึงยิ่งเกลียดธนพัตไอ้เด็กคนนี้!