หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 410

หลังจากออกจากคอนโด สาริศาก็โทรหากันยาแล้วบอกกับเธอว่าได้พาพชิราไปที่คอนโดของตระกูลนิธิธราสกุลแล้ว

“เพชร สบายดีไหม เธอบาดเจ็บหรือเปล่า” กันยาถามอย่างกังวลใจเกี่ยวกับสภาพร่างกายของพชิรา

“ไม่เป็นไรค่ะ เธอสบายดี ตอนนี้เธอนอนพักผ่อนอยู่” สาริศาตอบกันยาอย่างไร้สีหน้า แต่น้ำเสียงยังคงนุ่มนวล

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ดีแล้ว” กันยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วถามอย่างกังวลว่า “ริศา คอนโดอยู่ที่ไหน เพชร อยู่คนเดียวไม่น่าจะสะดวกนัก ฉันไม่สบายใจเลย เดี๋ยวฉันไปดูแลเธอดีกว่า”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันหาคนมาดูแลเธอแล้ว” สาริศาพูด “ป้าคนนี้ทำงานให้นิธิราสกุลมาหลายปีแล้ว มีประสบการณ์ดูแลคนมามาก ไม่ต้องห่วงนะคะ”

“ตอนนี้ร่างกายของแม่ก็ไม่ค่อยดี อย่าไปๆมาๆจะดีกว่า รอให้แข็งแรงก่อน เดี๋ยวฉันจะพาไปหาเธอนะคะ”

ได้ยินสิ่งหล่านี้จากสาริศาแล้วกันยาก็ซาบซึ้งมาก “ริศา ขอบคุณมากนะ ขอบคุณที่ช่วยเพชรขนาดนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องขอบคุณหรอก” สาริศาพูดอย่างสุภาพ “คุณแม่พูดเองไม่ใช่หรอว่า ฉันกับพชิราควรดูแลกันดีๆ”

“เธอคิดแบบนี้ได้ ก็ดีแล้วล่ะ” กันยายิ้มอย่างสบายใจจากปลายสาย “ ริศา ตอนนี้เพชรก็ถูกธนพัตไล่ออกมาแล้ว แม่คนนี้อย่างฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ ยังไงก็ต้องรบกวนเธอช่วยดูแลธอหน่อยนะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ” สาริศาพูดเสียงเสียใจ “ฉันยังมีงานต้องทำ วางก่อนนะคะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้คนดูแลพชิราดีๆเลย”

“โอเค ดีแล้วๆ” กันยารีบตอบ

หลังจากวางสาย สาริศาเงยหน้าขึ้นสูดหายใจเข้าลึกๆ เหนื่อยจริงๆเลย

แสดงต่อหน้าพชิราเหนื่อยจริงๆ คุยกับกันยาก็เหนื่อย เธอไม่ชอบใช้ชีวิตที่เหนื่อยแบบนี้เลย ไม่ชอบตัวเองที่ทำงานพวกนี้

แต่เพื่อความปลอดภัยและอนาคตของตัวเธอเองและน้องธีร์ เธอต้องทำแบบนี้ เลือกทำได้เพียงแบบนี้ เธอต้องการให้คนชั่วถูกลงโทษ

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ซักพัก สาริศาก็เดินไปที่รถ ธีร์น่าจะเลิกเรียนแล้ว เมื่อคิดถึงใบหน้าที่น่ารักของลูกชายและเสียงบ้องแบ๊วนั้น ในที่สุดเธอก็รู้สึกดีขึ้น

แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว สาริศาก็ได้ยินเสียงข้างหลังเธอ เธอตกใจอยากจะหันหลังไป แต่ทันใดนั้นก็ถูกแขนหนึ่งล็อกคอไว้

ทันใดนั้น มือคู่หนึ่งที่รู้ได้ว่าเป็นผู้ชายก็ปิดปากและจมูกของเธอ

“อื้อๆ!” สาริศาดิ้นรนอย่างสุดแรง พยายามหลุดจากพันธนาการของฝ่ายตรงข้าม แต่เพราะกำลังที่แตกต่างกันมาก การดิ้นรนของเธอแทบจะทำอะไรเขาไม่ได้เลย

แล้วก็มืดลง สาริศรู้ว่าตาของเธอถูกปิดลง ยิ่งตื่นตระหนกเข้าไปอีก ใครกันที่ส่งคนพวกนี้มาแล้วพวกเขาต้องการจะทำกับเธอกัน!

“อู้อื้ออู้!” สาริศาส่ายหัวอย่างสุดความสามารถ พยายามส่งเสียงดัง หวังว่าคนรอบข้างจะได้ยินเขาแล้วมาช่วย

“ไม่ต้องพูด ไม่ต้องดิ้น เชื่อฟังซะ พวกเราจะไม่ทำร้ายเธอ” เสียงแหบแห้งของชายคนหนึ่งดังเข้ามาในหู

คิดถึงพชิราที่หาคนมาทำร้ายเธอก่อนหน้านี้ สาริศาก็เหงื่อไหลเต็มหน้าผาก หรือว่าจะโดนพชิราลักพาตัวมาอีกแล้ว เธอใช้วิธีเดิมอีกแล้วเหรอ

ไม่! จะปล่อยให้เธอทำสำเร็จไม่ได้ ต้องรีบหาทางหนี

สาริศาคลำหารอบๆ หาของที่ช่วยให้เธอตัดเชือกได้ แต่ทำไมมันถึงไม่มีอะไรเลย

เมื่อไม่เจออะไรเลย เธอก็พยายามแกะเชือกด้วยการเสียดสี ต้องพบว่าข้อมือของเธอถูกมัดไว้แน่น แต่ที่น่าแปลกคือเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ เลย เชือกที่ผูกไว้กับเธอดูเหมือนจะไม่ใช่เชือกป่านธรรมดา สัมผัสค่อนข้างนุ่ม

หรือจะเจอคนโรคจิต เมื่อคิดได้แบบนี้ สาริศาก็จิตตก พยายามตัดเชือกที่มือ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ

ในตอนที่สาริศากังวลและหนักใจอยู่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าสงบนิ่งและทรงพลัง รู้ทันทีว่าเป็นผู้ชาย

ยังหลุดออกจากเชือกไม่ได้ สาริศากังวลจนน้ำตาไหล ใครกันแน่ เป็นคนที่คิดไม่ดีกับเธอจริงหรอ

เมื่อฝีเท้าเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น สาริศารู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหลุดออกมา

“หยุด! อย่าเข้ามานะ แกเป็นใคร!” เธอรวบรวมความกล้าและตะโกน ร่างกายของเธอกลับสั่น เผยให้เห็นความกลัวในใจของเธอ

ข้างหน้ามืดสนิท มีเพียงแสงเล็กๆ ส่องเข้าไปในดวงตาของเธอจากเบื้องล่าง สาริศาพยายามจะดูว่าใครที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่กลับพบว่ามันไร้ประโยชน์