หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 574

“ไปเถอะ เราไปดูกันก่อน ให้แน่ใจว่าวันนี้พชิราอยู่ค่อยแจ้งตำรวจ”

เมื่อเห็นว่าสาริศาทานเสร็จแล้ว จึงให้เธอกลับห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปกับเขา

พชิรามีชีวิตและวิ่งได้ ถ้าวันนี้ไม่อยู่บ้านพักคนชรา ให้ตำรวจไปก็เสียเที่ยว

“โอเค งั้นเราไปกัน”

หลังจากสาริศาเตรียมตัวเสร็จแล้ว ก็ควงแขนธนพัตเดินออกไปข้างนอกด้วยกัน

วันนี้สาริศาใส่ชุดเรียบง่าย เพราะต้องทำอะไรหลายอย่าง

เสื้อเชิ้ตสีขาวเข้าคู่กับกางเกงยีนส์ แม้ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่ค่อนข้างเรียบง่าย แต่ก็ยังห่อหุ้มร่างของสาริศาไว้ได้อย่างลงตัว

ธนพัตอดไม่ได้ที่มองอยู่นาน

“คุณว่าพชิรากำลังทำอะไรอยู่” สาริศารู้สึกว่าพชิราไม่ชอบกันยา แล้วทำไมถึงยังอยู่ที่นั่นต่อ

“เพราะไม่มีเงิน”

ธนพัตชี้ตรงประเด็นในประโยคเดียว แต่สาริศากลับคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

ในความคิดของสาริศา พชิราเย่อหยิ่งเสมอเหมือนสัตว์เช่นนกยูง

แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะอาศัยอยู่กับแม่ที่ตัวเองเกลียดเพราะไม่มีเงิน

สาริศาคิดแล้วไม่เข้าใจ ได้แต่อดทนไม่ถามออกไป

เมื่อมองเส้นทางข้างหน้า ไม่รู้เพราะเหตุใด ใจสาริศามักจะรู้สึกเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป และเธอไม่รู้ว่าเดี๋ยวพชิราจะถูกจับหรือไม่

สรุปก็คือ สาริศาไม่รู้ว่าความไม่สบายใจของเธอมาจากไหน

แต่โชคดี ที่รถของธนพัตขับไปถึงสถานที่ซึ่งใกล้กับบ้านพักคนชราแล้ว

ทั้งสองลงจากรถ

เพื่อความปลอดภัย ไม่ควรเอิกเกริกเกินไป หากขับรถไปใกล้บ้านพักคนชรา เช่นนั้นจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

ปกติธนพัตค่อนข้างคิดรอบคอบ จุดนี้สาริศาเองก็เข้าใจ

ทั้งสองเดินเข้าไปใกล้บ้านพักคนชราช้าๆ เห็นว่าในบ้านพักคนชรามีคนอยู่ แต่กลับไม่เห็นพชิรา

ครั้งนี้พวกเขารอไม่นาน ในไม่ช้าพชิราก็เดินออกมา

สาริศากับธนพัตต่างก็เห็นว่าเวลานี้พชิรากำลังยืนและเดิน หัวใจของทั้งสองพลันเต้นเร็วขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่ธนพัตทำอะไรลับๆ ล่อๆ ราวกับมีลับลมคมนัย

ในที่สุดสาริศาก็สามารถนำพชิราเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมได้ ระลอกคลื่นในหัวใจที่สงบนิ่งมานานเริ่มก่อตัว

แต่ที่น่าเสียดายก็คือ พชิราเดินออกมา และกำลังออกไปจากบ้านพักคนชรา

สาริศากับธนพัตซึ่งอยู่ตรงปากประตูไม่มีที่ให้หลบซ่อน จึงถูกค้นพบเข้า

สาริศาสองมือไพล่หลัง เหลือบมองธนพัต แล้วก็มองพชิรา

ดูว่าพชิราจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง

ตอนแรกพชิราไม่เห็นสาริศากับธนพัต แต่ไม่นานก็เห็น

“ธนพัต? คุณมาหาฉันเหรอ คุณจะหย่ากับนังสารเลวคนนี้แล้วมาอยู่กับฉันเหรอ”

เมื่อพชิราเห็นคนที่ตัวเองคะนึงหาทุกเช้าค่ำ จิตใจก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อต้องการเดินเข้าไปกอดธนพัตแน่นๆ แต่ก็ถูกธนพัตหลบเลี่ยง

พชิราไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจึงล้มลงไปกับพื้น