หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 600

ธนพัตเดินมาหยุดยืนตรงหน้าสาริศา และบอกให้คนรอบข้างพากันแยกย้ายไปได้แล้ว จากนั้นก็ดึงสาริศาเข้ากอดไว้ ก่อนจะพูดเสียงทุ้ม “ริศา กลับบ้านกับผมนะครับ กลับบ้านเรากัน”

พอเห็นท่าทางที่สิ้นหวังของสาริศา หัวใจของธนพัตก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาทั้งสองเพิ่งสูญเสียลูกชายของพวกเขาไป ดังนั้นจึงไม่มีใครที่รู้สึกดี ตอนนี้ธนพัตแค่อยากให้สาริศายอมกลับบ้านไปกับเขา

 มันไม่ปลอดภัยสำหรับสาริศาที่จะออกไปข้างนอกคนเดียวในตอนกลางคืนแบบนี้ และเขาเพิ่งฆ่าพชิราไป ดังนั้นจึงมีโอกาสที่กันยาหรือฌอนจะมาแก้แค้น ดังนั้นตอนนี้เพื่อความปลอดภัย สาริศาอยู่ที่บ้านจะดีที่สุด

 “อย่าแตะต้องฉัน เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะคุณคนเดียว คุณเป็นคนทำน้องธีร์หาย” สาริศาผลักธนพัตออกไป แต่เพราะเรี่ยวแรงของสาริศาน้อยกว่า ทำให้เธอเซถอยหลังไปสองสามก้าว ธนพัตรีบคว้าเธอไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นแผ่นหลังของเธอคงจะชนต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง

 “ที่รัก กลับบ้านกับผมนะครับ หลังจากที่เรากลับถึงบ้าน ค่อยมาคุยเรื่องนี้กัน” ธนพัตทำได้เพียงพูดปลอบและเกลี้ยกล่อมสาริศาให้กลับบ้านกันก่อน ตรงนี้มีคนมากเกินไป จะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นได้

 สาริศาเองก็เหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน เธอมองหน้าของธนพัต แล้วนึกถึงธีร์ขึ้นมา เธอรีบยกแขนออกไปกอดธนพัตไว้แน่น และเรียกชื่อธีร์ออกมา

 “น้องธีร์ ลูกแม่ ในที่สุดลูกก็กลับมา แม่คิดถึงลูกตายอยู่แล้ว”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ ธนพัตก็รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณไหล่ของเขา ไม่ต้องเดาก็รู้ ว่าเป็นน้ำตาของสาริศา นั่นคือภาพที่แท้จริงของแม่คนหนึ่งหลังจากที่สูญเสียลูกชายไป

พอเห็นใครที่ดูเหมือนลูก เธอก็จะนึกว่าเป็นลูกของเธอ เพื่อชดเชยข้อบกพร่องในหัวใจของเธอ นี่คือระบบอัตโนมัติที่เกิดขึ้นในจิตใจของมนุษย์ จนสุดท้าย คนคนนั้นก็จะมีอาการป่วยทางจิต

ธนพัตไม่มีทางเลือกอื่น จึงแกล้งทำเป็นธีร์ แล้วพูดกับสาริศาว่า “เรากลับบ้านกันนะครับ”

 หลังจากพูดแบบนี้ สาริศาก็พยักหน้าและตามธนพัตกลับบ้านไป

 พอกลับถึงบ้าน สาริศาก็นอนหลับไปแล้ว วันนี้เธอจะเหนื่อยมากจริงๆ หลังจากเดินบนถนนมาทั้งวัน ส่วนธนพัตก็ตามหาเธอทั้งวันเช่นกัน ทั้งคู่ต่างก็เหนื่อยมาก หวังว่าคืนนี้จะได้นอนหลับอย่างสงบ

 “กรี๊ด น้องธีร์ลูกแม่” เช้าวันถัดมา ในยามเช้าอันเงียบสงบก็ถูกทำลายด้วยเสียงกรีดร้องของสาริศา ธนพัตสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะมองไปทางสาริศาที่อยู่บนเตียงด้วยใบหน้าสะลึมสะลือ

 “เป็นอะไรไปครับ ริศา?” ธนพัตคิดว่า เช้านี้สาริศาคงจะโมโหและเศร้าอยู่พักหนึ่ง แต่พอเห็นสถานการณ์ปัจจุบัน ธนพัตก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย

 “ธนพัตคะ ลูกของฉัน ลูกชายฉันตายแล้ว” สาริศาพูดกับธนพัตด้วยดวงตาเบิกกว้าง จากนั้นลุกขึ้นยืนบนเตียง และเริ่มกระโดดขึ้นลง

พอเห็นอาการของสาริศา ธนพัตรู้สึกจนใจ และตั้งใจจะพาสาริศาไปหาคุณหมอ

อาการของสาริศาในตอนนี้เหมือนสภาพจิตใจถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง จนเธอรับสภาพไม่ได้ถึงได้เป็นแบบนี้ ไม่ต้องไปหาหมอธนพัตก็รู้ แต่วิธีการรักษานั้นธนพัตไม่รู้

ตลอดหลายวันมานี้เกิดเรื่องเยอะมาก อุตส่าห์ได้ออกไปเที่ยว กันยาก็ป่วยขึ้นมากะทันหัน หลังจากกันยาหายดี ธีร์ก็ถูกจับตัวไป เดิมทีควรจะช่วยกลับมาได้ แต่กลับผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก

ไม่ว่าหัวใจจะเข้มแข็งสักแค่ไหน ก็คงจะถูกจู่โจมทีละนิด อีกทั้งก่อนหน้านี้สาริศาก็มักจะแบกทุกอย่างไว้เอง และไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น หัวใจของเธอเป็นแผลจนเต็มไปหมดแล้ว