หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 12

บทที่ 12 เข้าจวนอ๋องเย่

“อืม! ข้าทราบแล้ว”

หลานเยาเยานำยาพิษออกมาหนึ่งขวด เปิดฝา แล้วนำยาพิษหยดลงบนเข็มเงิน เช่นนี้ถึงจะออกจากห้องได้อย่างวางใจ

ขอให้ความรู้สึกที่สัมผัสถึงแรงสังหารก่อนหน้านี้ เป็นเพียงการเข้าใจผิดด้วยเถิด

ในไม่ช้า

หลานเยาเยาถอดหมวกผ้าคลุมออก ถือกระเป๋าพยาบาลเดินตามท่านหานมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของอ๋องเย่ เห็นท่านหานทำทีจะหันหลังเดินกลับ นางจึงรีบถามว่า :

“ท่านไม่เข้าไปกับข้าหรอกหรือ?”

“แคก แคก อ๋องเย่ไม่ชอบคนพลุกพล่าน เจ้าวางใจเถอะ อ๋องเย่เข้ากับคนง่าย” กล่าวเช่นนี้หมายความว่าให้นางเข้าไปคนเดียว

เข้ากับคนง่าย?

อย่ามาหลอกซะให้ยาก!

แต่เมื่อท่านหานพูดจบ ก็เดินจากไปทันที

“......”

หลานเยาเยาสูดหายใจลึกๆหนึ่งครั้ง แล้วจึงเคาะประตู

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก……”

“อ๋องเย่ ข้านำกระเป๋าพยาบาลมาให้ท่านแล้ว”

แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ หลานเยาเยากลอกตาหนึ่งครั้งด้วยความเบื่อหน่าย มีคนอยู่ข้างในแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมขานตอบ แย่จริงๆ

สูงส่งสักแค่ไหนกันเชียว?

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่มุกเย่หมิง นางไม่มีทางยอมอ่อนน้อมให้เช่นนี้แน่

เช่นนั้น!

นางจึงแลบลิ้นปลิ้นตาอยู่ที่ประตู “แบร่ แบร่ แบร่” เพื่อแสดงความดูถูก

“แอ๊ด......”

ทันใดนั้นเอง ประตูก็เปิดออก สัมผัสได้ถึงลมเย็นยะเยือกที่พัดออกมา เมื่อมองเข้าไปข้างใน ก็มีบุรุษสวมหน้ากากสีเงินปรากฏตัวขึ้นต่อหน้านาง ดวงตาที่ดูลึกซึ้งคู่นั้นกำลังจ้องมองนางอยู่ ร่างกายของนางสัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนแปลกหน้า

“แคก แคก......”

หลานเยาเยาสำลักน้ำลายจนเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง

แต่ว่า!

ดวงตาของนางกลับเป็นประกายขึ้นทันที

ท่วงท่าที่ดูสง่างาม รูปร่างที่ชวนให้หลงใหล ผิวกายที่ขาวเกลี้ยงเกลา ไม่รู้ว่ารูปลักษณ์ที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากนั้นจะเป็นอย่างไร

“อ๋องเย่ นี่กระเป๋าพยาบาลของท่าน” หลานเยาเยาพยายามเก็บอาการ แล้วส่งมอบกระเป๋าพยาบาลให้ด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน

เย่แจ๋หยิ่งหรี่ตาลง ในแววตาสะท้อนให้เห็นถึงความอันตราย อากาศหนาวโดยรอบเริ่มทวีขึ้น ยังไม่ทันรู้ตัว ก็มีมือเข้ามาโอบอยู่ที่เอวเสียแล้ว

“อ๋องเย่?”

เมื่อเห็นว่าอ๋องเย่ไม่พูดอะไร หลานเยาเยายิ่งถามด้วยความระมัดระวัง ถึงแม้บนใบหน้าจะฉาบด้วยรอยยิ้ม

แต่ว่า......

บนหน้าผากกลับเต็มไปด้วยเหงื่อ

เป็นเวลานานพอสมควร กว่าที่อ๋องเย่จะตอบกลับมาคำหนึ่งว่า “อืม” หลังจากนั้นก็หายตัวไปจากด้านหน้าของหลานเยาเยา และไปปรากฏตัวอยู่บนเก้าอี้ภายในห้อง ยกแก้วชาขึ้นจิบหนึ่งคำ

“เข้ามาสิ!”

ว้าว!

เป็นอะไรที่เห็นได้ยากยิ่ง!

ตอนนี้หลานเยาเยารู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย จากก่อนหน้าที่สัมผัสได้ถึงความรู้สึก ที่มุ่งจะสังหารอย่างรุนแรง

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด อ๋องเย่เอง ก็เลิกล้มความคิดที่จะฆ่านางเช่นกัน

เพิ่งพบกันครั้งแรก คงไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองหรอกนะ?

หรือว่าเขาเป็นพวกกระหายเลือด เห็นใครก็อยากจะฆ่า?

ดูเหมือนว่าที่นี่ ไม่เหมาะที่จะอยู่นานๆ เมื่อได้มุกเย่หมิงแล้วก็ควรไปทันที อ๋องเย่ท่านนี้ ดูช่างอันตรายนัก

เมื่อหลานเยาเยาตัดสินใจได้เข่นนี้แล้ว จึงเดินเข้าไปด้วยท่าทีที่สงบ เมื่อไปถึงเบื้องหน้าของอ๋องเย่ ก็วางกระเป๋าพยาบาลลงบนโต๊ะ หลังจากนั้นจึงลบรหัสลายนิ้วมือของตนเองทิ้ง และใส่รหัสลายนิ้วมือของอ๋องเย่เข้าไปแทน

“อ๋องเย่ โปรดนำนิ้วมือของท่านวางลงด้านบนนี้ด้วย!”

หลานเยาเยาชี้ไปตรงจุดที่ใช้บันทึกรหัส เห็นอ๋องเย่จ้องมองกระเป๋าพยาบาลตาเขม๋ง สายตาเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง

ในที่สุดก็วางนิ้วชี้ลง

“ติ๊ง บันทึกลายนิ้วมือสำเร็จแล้ว!”