หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 15

บทที่ 15 เสียของ

หลานเยาเยาเพิ่งจะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ถ้าดูจากเหตุการณ์เมื่อกี้ อ๋องเย่คงจะให้ความสำคัญกับโรคที่องค์หญิงจาวหยางเป็นอย่างมาก

ในเมื่อให้ความสำคัญ ก็ควรจะส่งยอดฝีมือจำนวนมากมาปกป้องลานนี้มิใช่หรือ?

แต่เมื่อครู่ที่ลาน นอกจากองค์หญิงจาวหยางแล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะมีคนอื่น กระทั่งว่าเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ยังไม่มีองครักษ์ลับปรากฏตัวออกมาแม้แต่คนเดียว

จึงพอสรุปได้ว่า: นางถูกวางกับดักแล้ว!

หลานเยาเยาตีหัวตัวเอง แล้วถอนหายใจยาวๆหนึ่งที

แต่ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงไปได้

หึ!

ถูกวางกับดักก็ช่าง อย่างน้อยก็ไม่ได้ฆ่าคน ก่อความวุ่นวาย อีกทั้งยังได้ตั๋วเงินมากมายมหาศาลอีก ทำไมจะไม่ทำ?

ยังไม่ทันออกจากประตูจวนอ๋องเย่ หลานเยาเยาก็นำมุกเย่หมิงกับตั๋วเงินปึกใหญ่เก็บไว้ในระบบ เหลือไว้เพียงตั๋วเงินมูลค่าหนึ่งพันไว้หนึ่งใบ

เหอะๆ!

ตอนนี้นางสามารถกินดื่มได้เต็มที่แล้ว

อีกทั้งออกจากจวนอ๋องเย่ ก็จะพบกับถนนสายหลักที่มีผู้คนคึกคัก ถัดไปนิดเดียวก็จะเจอกับ “ถนนของกินดัง” ผ่านทุกๆร้าน ไม่ว่าจะอร่อยหรือไม่อร่อยก็ต้องสั่งมาชิม

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง!

“โอ๊ย! กินเยอะเกินไปแล้ว”

หลานเยาเยานั่งลงที่มุมถนนอย่างไม่ห่วงสวย ลูบท้องป่องๆของตัวเองที่เหมือนกับคนท้อง ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นโดยรอบ ล้วนเป็นสิ่งที่เธอต้องการ

กำลังเตรียมตัวจะออกกำลังกายซะหน่อย หางตาก็เหลือบไปเห็นรูปร่างที่ดูคุ้นเคย พอรีบหันไปมอง ก็พบกับชายวัยกลางคนกำลังเดินลับๆล่อๆเข้าไปในตรอก

เอ๊ะ?

นั่นไม่ใช่พ่อบ้านที่จวนหรอกหรือ?

ดูเหมือนว่ากำลังจะทำเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้นะ!

หลานเยาเยาเหลือกตา และยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วจึงรีบเดินตามไป

ลึกเข้าไปในตรอก

เนื่องจากกำแพงทั้งสองด้านสูงมาก จึงปิดกั้นแสงสว่างจนเกือบหมด ทำให้ตรอกแห่งนี้ทั้งมืดและอับ ตราบใดที่ยังอยู่ข้างในก็จะสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก

พ่อบ้านยังคงเดินตรงไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมามองด้านหลังเป็นครั้งคราว ใบหน้ามีความวิตกและหวาดกลัว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีจุดประสงค์ที่ชัดเจน พอได้ยินเสียงนกหวีด เขาก็ยิ่งเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น

หลานเยาเยาซึ่งแอบตามมาข้างหลัง ใบหน้าเริ่มดูเหนื่อยเล็กน้อย!

นางรู้สึกได้ถึงการหักหลังอะไรบางอย่าง!

ไม่นาน หลังจากเดินผ่านไปสองโค้ง พ่อบ้านก็รีบเดินเข้าไปทางประตูที่เปิดแง้มไว้ให้ครึ่งหนึ่ง

หลานเยาเยามาถึงที่ประตู ก็แอบชะโงกหัวเข้าไปดู

ข้างในเต็มไปด้วยหญ้ารก ตัวบ้านและห้องก็เก่าทรุดโทรม มีใยแมงมุมเต็มไปหมด อีกทั้งยังมืดสลัว

มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นบ้านที่รกร้างมานาน!

นางรีบเข้าไปในบ้าน และแอบซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า เมื่อทุกอย่างสงบลง ก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวภายในห้อง

“ไม่ใช่สิบเหรียญเงินหรอกหรือ? ทำไมตอนนี้เจ้าถึงจะเอายี่สิบเหรียญเงินล่ะ?”

นี่เป็นเสียงของพ่อบ้าน ที่เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับการโก่งราคาในครั้งนี้

“ท่านพ่อบ้าน ของที่ท่านต้องการท่านก็ได้เห็นหมดแล้ว งูพิษมากมายขนาดนี้ จะจับก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ! อีกทั้งจำนวนที่ท่านต้องการยังเพิ่มเป็นสองเท่า เพราะเหตุนี้ คนของข้าเกือบจะถูกฉกตายแล้ว เพิ่มอีกสิบเหรียญเงินถือว่าไม่มากเกินไปแล้ว”

คนที่กำลังพูดอยู่ก็ดูเหมือนจะโหดเหี้ยมไม่เบา แสดงออกต่อพ่อบ้านอย่างไม่เคารพให้เกียรติเลย

“หึ! คิดจะทำธุรกิจแบบนี้ สิ่งที่สำคัญคือความน่าเชื่อถือ ตอนนี้ยังคิดจะมาโกหกข้า เจ้าคิดว่าจวนแม่ทัพเป็นเพียงแค่ของตกแต่งอย่างนั้นหรือ?” ได้รับการสนับสนุนจากจวนแม่ทัพ พ่อบ้านจึงพูดอย่างไม่เกรงกลัว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็แลกเปลี่ยนตามจำนวนที่ตกลงกันไว้ตอนแรก”

“เจ้าคิดจะทำอะไร?” พ่อบ้านโกรธมาก

“ทำอะไรนะเหรอ? ก็เอางูพิษออกมาครึ่งหนึ่งนะสิ แบบนี้ถึงจะแลกเปลี่ยนกันอย่างยุติธรรม!” ผู้พูดพูดด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยามเล็กน้อย