หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 14

บทที่ 14 เงินบันดาลได้ทุกสิ่ง

จื่อซีจะเข้าใจถึงความรู้สึกของหลานเยาเยาในตอนนี้ได้อย่างไร หลานเยาเยากำลังแสดงให้เห็นว่านางกำลังทุกข์อยู่รู้หรือไม่?

ตอนนี้พวกที่ขาดแคลนเงินทองของใช้ล้วนเป็นพี่ใหญ่ พวกขอทานเหล่านี้ทำตัวไม่แตกต่างจากลูกหลาน กลัวว่าเวลาคนอื่นไม่สบายใจก็จะไม่ให้ พอถึงเวลาก็มักจะร้องห่มร้องไห้จนไม่มีที่จะร้อง

หากยังไม่ได้มุกเย่หมิงมาอยู่ในมือ

ชีวิตก็ยังอยู่ในกำมือคนอื่น

อีกทั้งหากยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้านาย การรักษาผู้ป่วยโดยพลการ หากเกิดข้อผิดพลาด จะต้องตายทันที

ดังนั้น!

จึงต้องทำให้รัดกุมหน่อย

“รับไปซะ!”

น้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกดังขึ้น หลานเยาเยาพอจะเดาออกว่าต้องเป็นเช่นนี้จึงไม่ได้ใส่ใจ นางฝืนยิ้มอย่างอายๆแล้วรับผ้าเช็ดหน้าคืน

เชอะ!

เอาไปก็เอาไป ไม่เห็นจะสนใจสักนิด!

ดังนั้นหลานเยาเยาจึงเดินไปหาจื่อซี ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใส แล้วจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

“เอ่อ พี่ชาย เช็ดคราบน้ำบนหน้าก่อนสิ!”

จื่อซีรู้สึกอึกอัด ในที่สุดเขาจะรับหรือว่าไม่รับกันนะ?

เมื่อเห็นจื่อซีรู้สึกลังเล หลานเยาเยาตระหนักได้ในทันที จึงใช้มือตีที่หัวตัวเองแบบนึกอะไรออก แล้วพูดว่า : “อ๋อ ข้ารู้แล้ว เรื่องแบบนี้จะทำเองได้อย่างไร มือของพี่ชายมีค่าดั่งทอง มาเถอะ ข้าเช็ดให้ท่านเอง”

จื่อซีรู้สึกเขิน จึงรีบรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเอง

“แม่นางเป็นหมองั้นหรือ?”

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของหลานเยาเยาแล้ว แต่เรื่องนี้จะให้หลานเยาเยารู้ไม่ได้ ถ้ารู้ว่าเจ้านายกำลังจับตาดูนางอยู่ เดาว่านางจะต้องระวังตัวเพิ่มขึ้นแน่นอน

“อืม!”

หลานเยาเยาพยักหน้าอย่างเบื่อหน่าย

“แม่นางผู้นั้นจะรู้หรือไม่ว่าโรคขององค์หญิงจาวหยางมีวิธีรักษาอย่างไร?” จื่อซีตั้งตารอ

องค์หญิงจาวหยางป่วยด้วยโรคนี้มาสามปีแล้ว อาการก็แปลกประหลาดอย่างมาก หาสาเหตุไม่พบมาโดยตลอด บรรดาหมอต่างก็ทำอะไรไม่ถูก

ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถควบคุมอาการขององค์หญิงจาวหยางได้ชั่วคราว แต่ก็หาสาเหตุไม่พบ ดังนั้นจึงไม่สามารถเริ่มลงมือรักษาได้

รู้แค่ว่าองค์หญิงจาวหยางโดนแสงไม่ได้ ชอบดื่มเลือด เมื่อโรคกำเริบอารมณ์จะแปรปรวนอย่างมาก มีพลังมหาศาล และขาดสติ

ดังนั้น!

องค์หญิงจาวหยางใช้ชีวิตอยู่ได้แค่ในความมืด อีกทั้งยังต้องมัดนางไว้ เพื่อป้องกันนางทำร้ายตัวเองหรือแพร่เชื้อให้ผู้อื่น

แต่น่าเสียดาย......

ตอนนี้ร่างกายของนางอ่อนแอลงทุกที กลัวว่านางจะทนได้อีกไม่นาน!

แต่เข็มเงินของหลานเยาเยา เพียงแค่ดึงออกมาก็สามารถถอนพิษในตัวองค์หญิงได้ อีกทั้งยังทำให้องค์หญิงจาวหยางสงบลงอย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกว่าหลานเยาเยา คงจะต้องรู้อะไรบ้าง!

แต่น่าเสียดาย......

นางไม่ได้แสดงออกอะไรมากนัก

แต่จริงๆแล้ว ในใจของหลานเยาเยาแอบตกใจอยู่นานเช่นกัน

ที่แท้หญิงสาวในชุดสีฟ้าคนนั้น คือองค์หญิงนี่เอง!

เป็นเช่นนั้นก็ดี นางจะได้เรียกราคาได้

ดังนั้น หลานเยาเยาจึงถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วส่ายหน้าพลายพูดว่า:

“ไม่รู้!”

“นางต้องรู้สาเหตุของโรคที่องค์หญิงเป็น?” จื่อซีไม่เชื่อ และยังคงถามต่อไป

หลานเยาเยาถอนหายใจอีกครั้ง มองจื่อซีอย่างทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็ส่ายหัว

คนที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ โง่จริงๆหรือว่าแกล้งกันแน่?

มีเงินก็สามารถบันดาลได้ทุกอย่าง เขาไม่รู้หรือยังไง?

ไม่เห็นหรือว่านางดีดนิ้วคำนวณไปมากี่รอบแล้ว?

จื่อซีผู้ไม่เข้าใจถึงเหตุผลที่แท้จริง จึงรู้สึกหมดหวัง

ตอนนั้นเอง!

“เจ้าเป็นคนยังไงกันแน่?”

น้ำเสียงที่ดึงดูดนั้น ทำให้ร่างกายภายในรู้สึกเย็นเฉียบ อีกทั้งยังดังมาจากทางด้านหลังของหลานเยาเยา ทำให้นางตกใจจนขนลุกซู่ เหมือนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง

ช่างน่าประหลาดใจ