หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 5

บทที่ 5 อย่างกับเขาเป็นลิง?

หลานเยาเยาลูกสาวคนนี้เป็นความอัปยศสำหรับเขา เมื่อวานนี้นิ่งซื่อใจดีอาสาเป็นเจ้าภาพจัดพิธีจี๋พิ่นให้เธอ เธอทำเรื่องโง่ๆ ในที่สาธารณะ กลายเป็นตัวตลกของจักรพรรดิ ถูกองค์ชายราชทายาทถอนหมั้นยังร้องไห้และใส่ร้ายป้ายสีชิวหยุนอีก หลังจากที่เขาถูกลงโทษเขาก็หนีออกจากบ้าน

ตอนนี้กลับมาด้วยบาดแผลทั่วทั้งร่างกาย ยังบอกอีกว่ากระโดดผางั้นหรือ?

เล่นกับความรู้สึกอย่างกับเขาเป็นลิงหรือไง?

“องครักษ์ยังอยู่ใต้หน้าผา คาดว่าศพคงถูกหมาป่า อีแร้งกินจนหมดแล้ว เสื้อผ้าน่าจะยังคงเหลืออยู่ ไม่เชื่อก็ลองให้คนไปดู”

เป็นพ่อที่ดีจริงๆ ！

เธอบาดเจ็บทั่วกาย ร่างเต็มไปด้วยเลือด แทบจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เขาไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย ยังจะถามเธอด้วยวาจาจริงจังน่ากลัว

หึ！

น่าขำเสียจริง

ได้ยิน！

ดวงตาของหลานเฉินมู๋หรี่เล็กน้อย

เขาเคยอยู่ในสนามรบเคยสู้รบ บาดแผลบนร่างกายหลานเยาเยาไม่เหมือนของปลอม ดูเหมือนว่าหลานเยาเยาจะไม่ได้หนีไปตามใครไป

ดวงตาของหลานเฉินมู๋จ้องไปที่นิ่งซื่ออย่างช่วยไม่ได้ แต่ใบหน้าของนิ่งซื่อแสดงออกถึงความกังวลเรื่องของหลานเยาเยา แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะทำเรื่องแบบนั้นกับหลานเยาเยา？

ทันใดนั้นก็กล่าวอย่างใจกว้างว่า

“เยาเยา เจ้าบาดเจ็บอยู่ รีบกลับห้องไปพักผ่อน สักพักให้หมอมาดูอาการ”

น้ำเสียงของคำสั่ง เขาไม่อยากให้หลานเยาเยาทำขายหน้าที่นี่

ไม่เห็นหรือว่าองค์ชายรัชทายาทยังอยู่?

“เจ้าค่ะ！”

หลานเยาเยาหัวเราเยาะในใจ เธอคาดเดาไว้แล้วว่าผลต้องเป็นแบบนี้

หลานเฉินมู๋ลำเอียงเป็นที่สุด ทั้งๆ ที่เดาออกว่าที่เธอถูกบีบบังคับให้โดดลงผามีส่วนเกี่ยวข้องกับนิ่งซื่อและหลานชิวหยุน แต่ก็ไม่พูดอะไร

เป็นแบบนี้ก็ดี!

เมื่อเธอตอบโต้กลับ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลกับอะไร

แต่ จุดประสงค์ของเธอก็ประสบความสำเร็จแล้ว ลบล้างความเข้าใจผิดเกี่ยวเรื่องหนีตามผู้ชายไป และไม่ให้นิ่งซื่อหลานชิวหยุนกดขี่ข่มเหง

มิเช่นนั้น……

หลานเฉินมู๋คงไม่ให้เธอกลับห้องง่ายๆ อาจจะปิดบังไว้ในห้องร้าง หรือลงโทษให้ขุกเข่าที่ห้องโถงนานหลายวัน แม้กระทั่งทำโทษโดยวิธีโบราณเป็นไปได้

ถ้าถึงเวลานั้น ถ้าหากเป็นเจ้าของร่าง ก็คงถูกคนพวกนั้นเล่นงานจนตาย！

หลานเยาเยาเดินซวนเซออกจากพวกเขา ฝืนความเจ็บปวดเดินจากไปด้วยตนเองมุ่งตรงไปยังลานเล็กๆ ของเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่ได้เงยหน้ามององค์ชายรัชทายาทแม้แต่นิด

องค์ชายรัชทายาทที่ถูกมองข้าม มองตามหลังหลานเยาเยาที่จากไป หรี่ดวงตาเล็กน้อย ดวงตาเคร่งขรึมเปล่งประกาย……

——

ณ ลานเทียนหลาน

ลานเทียนหลานเป็นลานที่เล็กที่สุดในจวนแม่ทัพ ถึงแม้ว่าลานแห่งนี้จะเป็นที่พักของคุณหนู แต่ทุกคนในจวนก็รู้ มูลค่าของลานหลังนี้ไม่ต่างอะไรไปจากลานของคนชั้นต่ำ

เหมือนที่เธอคิดไว้ หมอคงไม่มา อาหารเย็นก็คงไม่มี แต่มีเงาของคนหลายคนทำตัวลับๆ ล่อๆ ซ่อนอยู่ด้านนอกลานเทียนหลาน

ในห้องนอน

หลานเยาเยาพันบาดแผลใหม่อีกครั้ง และฉีดกลูโคสให้ตัวเอง เวลานี้เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะ ในมือถือผลไม้ป่าไม่กี่ลูก “กรุ๊บๆๆ” กัดกิน

แต่!

เมื่อเห็นคนนั้นชัดเจน หลานเยาเยาตะลึงเล็กน้อย ดวงตาเพ่งแล้วเพ่งอีกทันที

คนคนนั้นสวมใส่ชุดอำพราง ชัดเจนว่าไม่ใช่องครักษ์ของจวน เวลานี้ถูกเธอเห็นเข้าก็ไม่ตื่นตระหนก เขากลับตบฝุ่นบนร่างโดยแบบไม่ใส่ใจ

“เจ้าเป็นใคร？” หลานเยาเบาหรี่ตาถาม

ใครจะไปรู้……