หวนเวลามาพบท่าน นิยาย บท 8

นางซั่งกวนเดือดดาลอย่างมาก จ้องมองสาวใช้หลิงที่ไม่รู้ความผู้นั้น “ยังไม่รีบไสหัวไปตามหมอมาอีก? อยากเห็นแม่นมจางเลือดไหลหมดตัวตายหรืออย่างไร?”

พูดถึงหมอ หมอก็มา

หงเหยียนพาชายวัยกลางคนร่างผอมสวมชุดสีเทาเข้ามา เขาสะพายกล่องยาไว้บนไหล่ หน้าผากมีเม็ดเหงื่อเล็กๆ ไหลซึมอยู่

เขาเห็นแม่นมจาง ก็สูดอากาศเย็นๆ เข้าไปทันที “เจ็บหนักขนาดนี้เลยหรือ?”

เฝิงจื่อซูกล่าวว่า “ไม่ใช่รักษานาง แต่เป็นเด็กรับใช้ด้านในนั้น”

หมอเพิ่งสังเกตเห็นความผิดปกติในลานบ้าน แต่เขาก็ไม่กล้าถาม เรื่องในจวนใหญ่มีแต่เรื่องแปลกๆ

หงเหยียนพาหมอไปรักษาไห่ถังภายใต้การจับจ้องอย่างใกล้ชิดของเฝิงจื่อซู

พิษของน้ำสมุนไพรต้วนฉางนั้นแก้ไม่ยาก ฝังเข็มไม่กี่เข็ม กินยาไป๋เฉ่าสองเม็ดก็แก้พิษได้แล้ว

หมอถือกล่องยาเดินออกมา เฝิงจื่อซูหยิบถุงเงินออกมาจากถุงแขนเสื้อและโยนเงินให้เขาหนึ่งตำลึง “เจ้าไปได้แล้ว”

หมอรับเงินไป ขณะที่กำลังจะไปนั้นกลับถูกนางซั่งกวนขวางเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน ห้ามเลือดให้นาง”

หมออยากจะเดินเข้าไป แต่แส้เส้นหนึ่งก็ลอยลงมาจากอากาศ “ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าใกล้นาง”

หมอมองไปที่ใบหน้ามืดมนของเฝิงจื่อซูด้วยความหวาดกลัว ตกใจจนตัวสั่นเทา รีบโบกมือแล้วจากไป

นางซั่งกวนร้องตะโกนอย่างร้อนใจ “เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ หมอมาแล้วแต่เจ้ายังไม่ยอมให้เขาช่วย เจ้าคิดจะเอาชีวิตนางจริงๆ หรือ ถ้านางตายแล้ว เจ้าก็คงหนีไม่พ้นข้อหาฆ่าคนตาย”

เฝิงจื่อซูยิ้มอย่างเฉยชา “ไม่เป็นไร”

เพราะเหตุนี้ เมื่อใดก็ตามที่มีคนเข้าใกล้แม่นมจาง เฝิงจื่อซูก็จะตวัดแส้เมฆาทันที

เมื่อเห็นแม่นมจางหมดลมหายใจ นางจึงลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วเดินกลับไป

นางรู้ดีว่าการมีเมตตาต่อศัตรูคือสิ่งที่โหดร้ายต่อตัวเอง

นางรู้ดีว่านางซั่งกวนไม่ได้สั่งให้แม่นมจางวางยา แต่การวางยาในครั้งนี้เป็นความคิดของแม่นมจางเอง และเพราะเหตุนี้ ตนถึงได้ลงมือจัดการกับฆาตกร

ได้รับคำสั่งจากคนอื่นยังอ้างได้ว่าไม่มีทางเลือก วางแผนทำร้ายเจ้านาย แม้ว่าไม่ถึงตาย แต่ถ้าน้ำสมุนไพรต้วนฉางนี่ทำให้เกิดอาการปวดขึ้นมา คงจะกัดลิ้นชนกำแพงไปแล้ว ถ้าไม่ใช่นางผนึกจุดฝังเข็มของไห่ถังไว้เสียก่อน ด้วยความสามารถต่อความอดทนของไห่ถัง เกรงว่าคงเลี่ยงการกัดลิ้นตัวเองไม่ได้

เมื่อมองใบหน้าซีดขาวของไห่ถัง หัวใจของเฝิงจื่อซูพลันสั่นสะท้าน แม่นมจางตายแล้ว เหตุใดไม่ใช้โอกาสนี้...

นางหมุนตัวกลับไปช้าๆ จ้องมองนางซั่งกวน หัวเราะเย็นชาพลางเอ่ย “คราวนี้ สวรรค์ช่วยข้าจริงๆ ฮูหยินสั่งให้แม่นมจางวางยาพิษในอาหารของข้า พยายามจะทำร้ายข้า ถ้าเรื่องนี้ไปถึงศาลาว่าการ คนอื่นคงจะคิดว่าฮูหยินวางยาทำร้ายข้าเพื่อซั่งกวนเฟยเอ๋อร์หรือไม่? หานเหวินเซวียนไม่กล้าแต่งซั่งกวนเฟยเอ๋อร์เข้าจวนเพื่อเลี่ยงความสงสัย ข้าขอบคุณฮูหยินจริงๆ ที่ช่วยให้มันสมบูรณ์แบบ”

นางซั่งกวนใจสั่นสะท้าน ความชั่วร้ายผุดขึ้นในแววตาของนาง กัดฟันกล่าวว่า “ใครก็ได้มาจับตัวคุณหนูสามไว้ที แล้วเทอาหารในห้องด้านในทิ้งให้หมด”

“ฮูหยิน ประหยัดแรงไว้เถอะเจ้าค่ะ คนพวกนี้ไหนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้?” เฝิงจื่อซูหัวเราะเยาะ กลับไปนั่งที่เก้าอี้ ใช้สายตาหยิ่งยโสมององครักษ์ที่อยากขยับแต่ก็ไม่กล้าขยับจริงๆ

พ่อบ้านกระซิบเสียงต่ำ “ฮูหยิน อาหารนี้จะทิ้งไว้ไม่ได้ แม่นมจางตายไปแล้ว นางคือคนที่ท่านส่งมา แม้ว่าท่านไม่ได้สั่งให้นางวางยา แต่ถึงอย่างไรก็ยากที่ท่านจะเลี่ยงการถูกตำหนิได้ มิสู้อาศัยช่วงที่นายท่านไปศาลาว่าการ เชิญท่านแม่ทัพมาที่จวน แล้วกำราบนางไปก่อนละขอรับ เรื่องเทอาหารทิ้งเอาไว้ค่อยว่ากันทีหลัง คนรับใช้ของพวกเราเหล่านี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางจริงๆ”