ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 31

แล้วมือขวารู้สึกเจ็บปวด เธอมองไปยังจุดที่รู้สึกเจ็บ เลือดไหลออกมาย้อมหลอดน้ำเกลือจนเป็นสีแดงไปหมดคำค้นหายอดนิยมเด้งขึ้นมาในโทรศัพท์อย่างไม่หยุดไม่หย่อน เบญญาในเวลานี้ท่าทางการกระทำตอบสนองอย่างเชื่องช้าเหมือนกับเครื่องจักรเก่าและเสื่อมโทรมแล้ว เธอกดเข้าไปในการค้นหายอดนิยมที่เขียนว่ากระโดดตึกด้วยนิ้วที่สั่นเทาไลฟ์สดเด้งขึ้นมา กดเข้าไปก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ดังแสบหูและน่าตกใจ เสียงตะโกน เสียงที่โกลาหลวุ่นวาย เสียงร้องไห้ที่ดังกึกก้องไปทั่วอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ยังมีเสียงร้องคร่ำครวญ เสียงตะโกนที่ดังลั่นของผู้หญิงกับเด็กอีกด้วย ภายในระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วินาทีเบญญาดูเหตุการณ์ต่างๆนานาที่เกิดขึ้นจนจบรู้สึกตื่นตระหนกเหมือนกับหัวใจถูกขุดออกไป เธออยากจะให้ตัวเองหยุดดู แต่หัวสมองกลับบังคับให้เธอดูต่อไปจากนั้น...เธอก็เห็นสาวินที่หน้าตาบิดเบี้ยวจนจำแทบไม่ได้นอนอยู่ท่ามกลางกองเลือด"ห๊ะ..." เบญญาอ้าปากค้าง ส่งเสียงที่แหบแห้งออกมาจากลำคอ ไหล่ที่ผอมบางสั่นอย่างรุนแรง ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนกับร่างกายที่วิญญาณออกไปจากร่าง เธอล่องลอยอยู่กลางอากาศมองดูตัวเองที่ถือโทรศัพท์อย่างสั่นเทาข้างล่างนั่น...ดุจดั่งใบไม้แห้งหนึ่งใบ เหมือนกับวินาทีต่อไปก็จะถูกลมพัดกรรโชกจนฉีกร่างกายออกเป็นชิ้นๆ"เบญญา"มีคนเรียกเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที ในแววตาที่ว่างเปล่าเต็มไปด้วยความตกใจกลัวและความสิ้นหวังที่ไม่มีที่ให้ระบายออกมา ดำมืดจนดูน่ากลัวอยู่ไม่น้อยตอนที่เห็นมรุเดชเดินตรงมาหาเธอ เบญญาก็สีหน้าตกใจ เธอลุกขึ้นมาจากรถเข็นจะพุ่งกระโจนเข้าไปเหมือนกับเป็นบ้าไปแล้วแต่ตอนนี้ร่างกายของเธออ่อนแออย่างมาก ยังไม่ทันได้ยืนตรงก็ล้มคุกเข่าลงไปบนพื้นก่อน รถเข็นก็คว่ำลงไปที่พื้นด้วยเช่นกัน ยาที่แขวนอยู่บนไม้ค้ำก็กระแทกกระเบื้องเกิดเสียงดัง"ปึง!" หลอดของเหลวกระชากเข็มที่อยู่บนหลังมือของเธอ เนื้อหนังฉีกขาดไปในทันทีเลือดเอ่อทะลักบนกระเบื้องสีขาว ไม่นานก็กลายเป็นคราบเลือด เด่นสะดุดตาเสียงที่ดังสนั่นขนาดนี้ดึงดูดสายตาของทุกคนในห้องโถง ต่างพากันทยอยหันมาดูทางนี้ เห็นผู้หญิงกำลังนอนคลานก้มหน้าก้มตาอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่น่าอนาถใจ ไม่เห็นหน้า เห็นแค่ร่างกายที่ผอมซูบกำลังสั่นเทาอยู่บนพื้น บนกระเบื้องสีขาวมีทั้งยาน้ำมีทั้งเลือดเห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยมีคนคิดที่จะเข้าไปช่วย แต่มรุเดชวิ่งตรงเข้าไปอยู่ข้างๆเบญญาก่อนแล้ว"ทำไมถึงโง่ขนาดนี้"มรุเดชน้ำเสียงรังเกียจ แต่ว่ามือกลับยื่นออกไปคิดที่จะอุ้มเธอขึ้นมาแต่ไม่รู้ว่าเบญญาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน สลัดมรุเดชออกไปอย่างแรง ก่อนจะตบเขาไปหนึ่งทีพร้อมกับพูดตะคอกออกมา"มรุเดช พ่อของฉันกระโดดตึกฆ่าตัวตายแล้ว!"สาวินกระโดดตึกฆ่าตัวตาย? ผู้ชายที่โง่เขลาแบบเขาเนี่ยนะจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย?มรุเดชรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ แต่พอเห็นท่าทางที่ร้องไห้อย่างสิ้นหวังของเบญญาเขาก็เชื่ออย่างช่วยไม่ได้จิตใจที่แข็งแกร่งทรงพลังของมรุเดชหดหู่เศร้าซึมอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ความรู้สึกตื่นกลัวผุดขึ้นมาถ้าสาวินตายแล้วจริงๆ เขากับเบญญา...จู่ๆเขาก็ไม่กล้าคิดต่อน้ำตาไหลออกมาอย่างอั้นไว้ไม่อยู่ ต่อให้ลูกศรนับพันแทงทะลุหัวใจก็เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในตอนนี้ของเธอ เบญญาร้องไห้ฟูมฟาย ในหัวมีแต่ภาพใบหน้าที่แปดเปื้อนไปด้วยเลือดเนื้อของพ่อผุดขึ้นมาอยู่เรื่อยๆอย่างไม่อาจสลัดทิ้งไปได้"มรุเดช ฉันเกลียดนาย!นายเป็นคนทำให้พ่อของฉันตาย!"เสียงตะคอกกลายเป็นเสียงสะอึกสะอื้น เธอคร่ำครวญ รู้สึกว่าหัวใจบิดเป็นก้อนมรุเดชหายใจเข้าลึกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเบญญาบอกว่าเกลียดเขา หัวใจก็เหมือนกับถูกบีบ แน่นขึ้นเรื่อยๆมรุเดชนั่งย่อตัวลงอย่างอดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ สองมือกอดร่างกายที่สั่นเทาของเบญญา"เบญญา เดี๋ยวฉันพาเธอไปดูพ่อของเธอเอง เขาไม่เป็นอะไรแน่นอน เธอเชื่อฉัน"

"มรุเดช นายจะให้ฉันเชื่อนายได้ยังไง? นายบอกกับฉันเองว่านายเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ แล้วนายจะให้ฉันไปเชื่อนายอีกได้ยังไง?!"เธอนึกว่าแค่ยอมคุกเข่าลงละทิ้งศักดิ์ศรีความทะนงตัวของตัวเองไปก็จะสามารถช่วยชีวิตพ่อของเธอมาได้ แต่พ่อของเธอกลับฆ่าตัวตายไปแล้วต่อให้สาวินจะไม่รักเธอไม่เป็นห่วงเธอขนาดไหน แต่นั่นก็เป็นคนในครอบครัวของเธอ เป็นพ่อของเธอ แต่ตอนนี้...มันไม่มีอีกแล้วใบหน้าของเบญญาที่เดิมทีซีดเผือดอยู่แล้วตอนนี้ก็ไม่มีสีแดงของเลือดแม้แต่นิดเดียวเหมือนกับถูกสูบเลือดออกไปจนหมดเกลี้ยง ร่างกายก็สั่นเทาอย่างรุนแรง แม้ว่ามรุเดชจะออกแรงกอดเธอเอาไว้มากขนาดไหนก็กอดเอาไว้ไม่อยู่เธอเอนเข้าไปใกล้ไหล่ของเขา อ้าปากกัดลงไป ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่พอจะมีอยู่ที่ตัวทำให้มรุเดชรู้สึกเจ็บปวด สำหรับเขาแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวน่าเสียดายร่างกายของเธออ่อนแอ ไม่นานก็สูญเสียเรี่ยวแรงไปจนหมด คางวางอยู่บนไหล่ของมรุเดชอย่างหมดแรง น้ำตาก็เปื้อนชุดสูทของมรุเดชจนเปียกซกเธอพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่นอย่างสะอึกสะอื้น"มรุเดช ทำไมนายถึงโหดร้ายขนาดนี้?"