ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 30

วันพุธ

มรุเดชมารับเบญญาเพื่อฟังการพิจารณาคดี

พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลมาหนึ่งอาทิตย์ ตอนนี้เบญญาสามารถนั่งได้แล้ว กระเพาะก็ไม่เจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อน แต่ร่างกายก็ยังออกแรงไม่ได้เยอะอยู่ดี

รู้ว่าเบญญากําลังจะขึ้นศาลพยาบาลก็เตรียมรถเข็น แขวนยาไว้บนเสา เบญญาเห็นถุงสองถุงที่เต็มไปด้วยยา ก็รู้สึกเจ็บมือเลยทันที

" วันนี้ฉันไม่เจาะน้ำเกลือแล้วได้ไหม? มันไม่สะดวกถ้าฉันที่จะไปศาล..."

"ไม่หรอกค่ะ” พยาบาลขัดคำพูดของเธอ “คุณหมอชิตบอกเองค่ะว่าจะหยุดยาไม่ได้ พอคุณฟังพิจารณาคดีเสร็จก็ต้องกลับมาพักที่โรงพยาบาลต่อค่ะ”

เบญญามองไปที่ทางเดินสักพัก “ครรชิตล่ะ?”

พยาบาลบอกเธอ "ตอนนี้ไปตรวจตามห้องอยู่ค่ะ จริงด้วย คุณหมอชิตฝากให้ฉันมาบอกคุณอีกว่า ถ้าไม่ยอมให้น้ำเกลือดีๆ ก็ไม่ให้ออกจากโรงพยาบาล" "

ยังทำยังไงได้อีก? คำที่ครรชิตพูดออกมาไม่มีทางที่จะเอากลับคืนได้แน่ บวกกับนิสัยที่เหมือนแม่แบบนั้น ถ้าเธอกล้าที่จะไม่เชื่อฟังละก็เกรงว่าจะถูกเขามักเธอไว้กับเตียงคนไข้แล้วก็ฟังเขาบ่นแน่ๆ

เบญญาทำได้แค่พยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก มองพยาบาลให้น้ำเกลือเธอ

โทรศัพท์ได้สั่นไปสองที มือซ้ายของเบญญาได้เอาออกมาดูสักพัก เป็นข้อความของมรุเดช เขาได้อยู่ที่หน้าโรงพยาบาลแล้ว

“ไปทำเรื่องออกมาโรงพยาบาลชั่วคราวเถอะ” เบญญาก็ได้ชี้ไปที่ลิ้นชักที่หัวเตียง “เอกสารอยู่ในนั้นหมด”

พยาบาลได้เอาถุงแล้วก็เอาเอกสารต่างๆ ยัดเข้าไปข้างใน จากนั้นได้เข็นเบญญาไปจ่ายเงินที่เคาร์เตอร์

โรงพยาบาลในเมืองมีคนไข้เยอะมาก กลัวว่าจะมีคนชนเธอเขา พยาบาลก็ได้เข็นเบญญาไปอยู่ที่มุมที่ไม่ค่อยมีคน

“คุณเบญญาคุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปจัดการเรื่องเอกสาร”

เบญญาพยักหน้า “รบกวนเธอด้วย”

พยาบาลเดินออกไป เบญญาก็ได้เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วก็ตอบข้อความของมรุเดช บอกเขาถึงตำแหน่งของเธอ พึ่งกดส่งไปก็ได้มีสายโทรเข้า

เธอคิดว่ามรุเดชเป็นคนโทรมา แต่ว่าเบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์แปลก

เบญญาลังเลสักพัก ก็ได้รับสาย “ฮะโหล?”

ในโทรศัพท์ได้มีเสียงมากมายดังขึ้น ไม่มีคนตอบเธอ เบญญาคิดว่าเป็นคนโทรผิด ตอนที่เธอกำลังวาง ในนั้นก็ได้มีเสียงของสาวินดังขึ้น