ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 18

ครรชิตเร่งรีบเข้าไป เสื้อนอกเละเทะไปหมด “อาการเป็นยังไงบ้าง?”

“ความอิ่มตัวของออกซิเจนลด คนไข้สลบไม่ได้สติ หัวใจหยุดเต้นเฉียบพลัน……ตกอยู่ในอันตราย” ยิ่งอยู่ในช่วงวิกฤติ เขาก็ต้องยิ่งสงบสติอารมณ์

สีหน้าเบญญาซีดเทา ริมฝีปากม่วงคล้ำ ไม่รู้สึกถึงชีพจร ไม่ได้ยินเสียงหัวใจ……

“วัดคลื่นไฟฟ้าหัวใจช่วยชีวิต”

ครรชิตหายใจหอบด้วยความเจ็บปวด เขาไม่เคยเห็นเบญญาอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน ถ้าเขาเป็นห่วงเธอมากกว่านี้เธอคงไม่กลายเป็นแบบนี้

อารมณ์เศร้าสลดค่อยๆ แพร่กระจายออกมาจากก้นบึ้งจิตใจ เหมือนหมึกหยดหนึ่งที่หยดลงไปในน้ำบริสุทธิ์ไม่มีสี จากนั้นก็ค่อยๆ ทำให้น้ำแก้วหนึ่งย้อมเป็นสีดำ

ขณะที่ช่วยชีวิตอย่างยาวนาน หัวใจเบญญาก็ค่อยๆ กลับมาเต้นปกติ เหมือนสีหน้าสดใสก่อนจะตาย เธอหรี่ตาขึ้นมาในกระบวนการนี้

หน้ากากออกซิเจนเกิดหมอกสีขาว สายตาพร่ามัวเป็นสีขาว กระตุ้นความหวาดกลัวในจิตใต้สำนึกเธอ หลังจากเห็นครรชิต ในใจเธอก็สบายใจขึ้น เธออยากคุยกับเขา แต่เธอไม่มีเรี่ยวแรง

ความเจ็บปวดช่วงชิงอิสรภาพในร่างกายเธอไป แม้แต่นิ้วก็ขยับไม่ได้

ครรชิตพบว่าเธอฟื้นแล้ว ก็รีบจับมือเล็กอันเย็นเฉียบของเธอเอาไว้ “เบญได้ยินเสียงฉันไหม? เธอจะหายดี จะกลับมาแข็งแรง อย่ายอมแพ้! นึกถึงคนที่เป็นห่วงและรักเธอ เธอชอบไวโอลินไม่ใช่เหรอ? รอเธอออกจากโรงพยาบาลแล้วฉันจะพาเธอไปคอนเสิร์ต”

หางตาเบญญามีน้ำตาใสไหลออกมาเป็นสาย ครรชิตรู้ว่าเธอได้ยินแล้ว

เบญญาพยายามเปิดริมฝีปากซีดเซียว พยายามเปล่งเสียงออกมา “ค……ครรชิต……”

เธออ่อนแอเกินไป เสียงที่เปล่งออกมาเบาจนแทบไม่ได้ยิน ครรชิตเอาหูเข้าไปใกล้ แค่ได้ยินเธอพูดอยู่รำไร “ฉันเจ็บมาก……”

ครรชิตกัดฟันแน่นระงับความเจ็บปวดลงไป เขาเบ้าตาแดง ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่ขมับเบญญา “ทนอีกแป๊บเดียวก็ไม่เจ็บแล้ว เธอเข้มแข็งมาตลอด”

เบญญากะพริบตา ตรงหน้ายิ่งพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ มองสิ่งต่างๆ เป็นภาพซ้อน เธออ้าปาก เหมือนปลาเกยตื้นพยายามหายใจ ริมฝีปากที่สูญเสียสีเลือดยกยิ้มอ่อนแรงออกมา เธอค่อยๆ พูดขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า “……อย่าบอกมรุเดชเรื่องที่ฉันป่วย”

อยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว คนที่เธอนึกถึงยังเป็นมรุเดชอีก ทำไมไม่บอกเขา? คนอย่างมรุเดชควรรู้สึกผิดกับสิ่งที่กระทำไปตลอดชีวิต ใช้ชีวิตไปกับความรู้สึกผิดทุกวัน กระสับกระส่ายทั้งวัน

ครรชิตสูดน้ำมูก “ได้ ฉันสัญญากับเธอ”