ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 25

พยาบาลก็ได้ถอยไปก้าว แผ่นหลังก็ได้เต็มไปด้วยเหงื่อ เธอนั้นตกใจจริงๆ

ทำงานในโรงพยาบาลมานาน ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอคนที่โมโหมาก่อน ขนาดเรื่องคนมาโวยวายที่โรงพยาบาลเธอก็เคยเจอมากี่ครั้ง แต่ว่าไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่น่ากลัวแบบนี้

เพราะว่าไม่ค่อยได้พักดวงตาของมรุเดชได้มีเส้นเลือดเยอะมาก ตอนนี้ก็ยังเต็มไปด้วยความโทสะ ก็ได้แดงกว่าเดิม

พยาบาลได้คิดหาข้ออ้างหนีไป แต่กลับได้เห็นชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ๆ ก็ได้ยิ้มออกมา แต่ว่ารอยยิ้มนั้นหายไปในพริบตา นัยน์ตาได้เย็นชาเหมือนเดิม ทำให้ใบหน้านั้นดูน่ากลัว ก็เหมือนกับปีศาจร้ายที่ได้คลายออกมาจากนรกเพื่อมาล่าวิญญาณแบบนั้น

พยาบาลก็ได้รีบเอาโทรศัพท์ออกมา แกล้งทำเป็นตั้งใจดูสักพัก “คุณผู้ชายอยู่เฝ้าคุณนายก่อนเถอะค่ะ ฉันมีธุระต้องทำขอตัวก่อน คุณมีเรื่องเร่งด้วยอะไรก็กดกริ่งหัวเตียงนะคะ”

พูดจบ เธอก็ได้รีบ “หนีไป” จากที่แห่งนี้

พูดในใจว่า เห็นทีเป็นไปอย่างที่คุณหมอชิตพูด มรุเดชไม่ได้ใส่ใจเบญญาสักนิด ไม่อย่างนั้นทำไมจะมองจุดผิดพลาดไม่ออก แล้วก็ได้ลงมติว่าเบญญา “มีความผิด”

เธอต้องรีบบอกเรื่องนี้กับคุณหมอชิต เลี่ยงที่จะให้คนไข้รับบาดเจ็บ คิดแบบนั้นพยาบาลก็ได้วิ่งเร็วกว่าเดิม

มรุเดชได้กำรายงานแน่น ผ่านไปนาน เขาได้กระตุกมุมปากแล้วก็ยิ้ม ความเยือกเย็นนั้นได้หนักกว่าเดิม

เขาได้ผลักประตู มองเหมือนเบา แต่จริง มือที่กำลูกบิดประตูนั้นก็ได้กำแน่นจนเลือดไม่หมุน บนนั้นได้มีเส้นเลือดบูดขึ้น

ได้ยินเสียง เบญญาก็ได้มองไป แต่ตอนที่เห็นสีหน้าที่นิ่งเรียบของมรุเดชนั้น ตัวเธอก็ได้สั่นอย่างอดไม่อยู่