ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 27

น้ำตาหยอดนั้นก็ได้ไหลที่มือของมรุเดช เป็นหยดที่อุ่นแท้ๆ แต่ว่าเขากลับดึงมือออกเหมือนว่าโดนลวก

สายตาของเขาได้มองไปรอบๆ อย่างไม่เป็นธรรมชาติ ถึงได้มองเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากหลังมือของเบญญา

มรุเดชได้กดกริ่งที่หัวเตียง หันไปอย่างเย็นชา “ฉันกลับก่อนแล้ว เธออยู่ในโรงพยาบาลคนเดียวดีๆ พุธหน้าฉันมารับเธอไปฟังคำตัดสินของศาล”

เบญญามองแผ่นหลังของเขา พูดออกมาว่า “มรุเดช ฉันคิดมาตลอดว่าคุณนั้นไม่ได้เป็นคนพูดแล้วไม่ทำตาม” จริงๆ แค่ต้องการยืนยันแท้ๆ แต่ว่าน้ำเสียงที่พูดออกมานั้นกลับสั่นเพราะสงสัย

มรุเดชไม่ได้หันไปมองเธอ ก็แค่เปิดประตูเดินออกไปจากห้องแล้วทิ้งท้ายว่า “เบญญาฉันต้องเตือนเธอหน่อยนะ ฉันเป็นคนที่เคยโกหกต่อหน้าบาทหลวงเหรอ?”

เหมือนว่าได้ถูกเอากระดูกออกจากร่างกาย เบญญานอนตัวอ่อนอยู่บนเตียง น้ำตานั้นได้ไหลออกมาจากหางตาไม่หยุด ทำให้หมอนเปียก ตอนนี้เธอเจ็บจนตาสว่าง

ปีที่เบญญากับมรุเดชแต่งงานกันก็ดังไม่น้อย เพราะว่าทั้งสองตระกูลไม่ได้เป็นตระกูลเล็กๆ มันเกี่ยวข้องกับสองบริษัทที่ทำรายได้หลายหมื่นล้าน นอกจากของตกลงการแต่งงานแล้วงานแต่งก็เป็นเรื่องสำคัญ

พวกเขานั้นได้จัดงานแต่งแบบเรียบงานต่อหน้านักข่าว ในโบสถ์บาทหลวงถือพระคำภีย์ ถามอย่างจริงจังว่า “คุณมรุเดช ไม่ทราบว่าคุณยอมที่จะดูแลคุณเบญญาไปตลอดชีวิตไหม รักเธอ ใส่ใจเธอ ปกป้องเธอ ไม่ว่ารวยหรือจน แข็งแรงหรือเจ็บป่วย”

ปีนั้นมรุเดชที่สวมสูทสีดำได้พูดออกมาสามคำต่อหน้าเธอว่า “ผมยอมครับ”

เพราะงั้นงานแต่งของพวกเขานั้นได้เป็นการหลอกลวงมาตั้งแต่แรก และมรุเดชจะรักษาสัญญากับเธอได้ยังไง?

ตอนที่เบญญาร้องไห้นั้นไม่มีเสียง ร่างกายก็แค่กระตุกเท่านั้น ไปกระตุกโดนแผลบนร่างกายมันเจ็บเข้ากระดูก

เธอมองไปยังเข็มที่มือขวาของตน เหมือนว่าอยากระบายอารมณ์ก็ได้กระชากออกแล้วโยนไปที่พื้น แทงเหล็กที่ใช้แขวนน้ำเกลือได้กระทบแล้วส่งเสียงแคล้ง