ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 59

คำตอบที่ให้จ้านยิงคือความเงียบ

ชายหนุ่มลดกระจกรถลง ดวงตาลุ่มลึกจ้องไปยังวิวทิวทัศน์ที่ถอยห่างอย่างรวดเร็วอยู่นอกหน้าต่าง ทันใดนั้นดวงอาทิตย์หลบหายไปในก้อนเมฆ วิวทิวทัศน์บนพื้นได้กลายเป็นสีเทาทันที

เชื่อใจเธอหรือไม่？

เขาเคยทำแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยได้ความหวังกลับมาสักครั้ง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อ ครั้งนี้เป็นเพราะความจริงใจของคุณ หรือว่าคำโกหกที่ยาวนานกว่าของคุณกันแน่ ？

บนถนนต้นไม้ กู้จิ่วฉือเพิ่งจะหยิบมือถือออกมา เปลี่ยนคำเรียกใหม่ให้เบอร์ใหม่ของปีศาจใหญ่

พอเงยหน้า จู่ ๆ ไม่รู้ว่าท้องฟ้ามืดครึ้มขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ อากาศเปียกชื้นร้อนอบอ้าวขึ้นมา อากาศเดือนมิถุนายนบทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน ดูไปแล้วฝนจะต้องตกหนักอย่างแน่นอน

“จะต้องรีบไปซ้อมไวโอลินแล้ว”

เธอเร่งฝีเท้าวิ่งไปทางตึกดนตรี ตอนที่เธอเดินไปถึงประตูตึกดนตรี มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างในพอดี กู้จิ่วฉือนั้นหยุดไม่ทัน ชนเข้ากับผู้หญิงคนนั้นอย่างจัง จนทำให้อีกฝ่ายล้มลงบนพื้น

ไม่ทันแล้ว !ชั่วพริบตาเดียว กู้จิ่วฉือจึงทำได้เพียงยื่นมือออกไปอย่างคล่องแคล่วว่องไว ใช้สติที่มีปกป้องท้ายทอยของเด็กผู้หญิงคนนั้น แล้วล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับเธอ

“อ้า!!!”

ตามด้วยเสียง “ตุ้ม” หนึ่งเสียง หญิงสาวที่ถูกชนมีเสียงเจ็บปวดออกมาหนึ่งเสียงทันที จากนั้นเธอลืมตาขึ้นมาทันที ก็เห็นใบหน้าที่สวยงามราวนางฟ้าขยายใหญ่อยู่ตรงหน้าเธอ

จากนั้นใบหน้าราวนางฟ้านั้นแสดงสีหน้างวยงง “ลู่เสี่ยวซาน คุณมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ？”

มองดูกู้จิ่วฉือในระยะกระชั้นชิดขนาดนี้ ยังได้รับความช่วยเหลือจากฮีโร่ ทันใดนั้น ลู่เสี่ยวซานที่เป็นผู้หญิงชอบผู้ชายก็เกือบจะหลงรักเธอเข้าแล้ว

“ฉัน......”

ลู่เสี่ยวซานกุมหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ พูดอะไรไม่ออกอยู่เนิ่นนาน

เมื่อกู้จิ่วฉือเห็นเช่นนั้น ส่ายหัวไปมาอย่างจนปัญญา ตัวเองลุกขึ้นมาก่อน จากนั้นก็ดึงลู่เสี่ยวซานลุกขึ้น แล้วถามด้วยใบหน้าจริงจังว่า

“ตอนนี้เป็นเวลาคาบเรียนตอนเช้า เด็กผู้หญิงที่เชื่อฟังแบบคุณ ไม่ตั้งใจเรียนหนังสืออยู่ในห้องเรียน ทำไมถึงโดดเรียนหนีออกมา ？”

“ฉันไม่ได้โดดเรียน ฉันเป็นฝ่ายวิทยุกระจายเสียงของโรงเรียน เมื่อสักครู่นี้มาที่ตึกดนตรีเพื่อทำการสัมภาษณ์พิเศษ !”

ลู่เสี่ยวซานได้สติคืนมาทันที แล้วรีบกล่าวอธิบาย

“มาสัมภาษณ์พิเศษที่ตึกดนตรีแต่เช้าเลยหรือ？”

กู้จิ่วฉือเอามือหนึ่งเท้าคางไว้ แล้วจ้องมองลู่เสี่ยวซานอย่างสงสัย ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

แม้จะเป็นนักเรียนสายศิลป์ ก็มาซ้อมที่ตึกดนตรีแต่เช้าแบบนี้น้อยมาก เพราะระยะห่างจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยนั้นไม่ถึงหนึ่งเดือนแล้ว

“จริงๆ คุณไม่รู้หรือว่าซือเฉินได้รับรางวัลใหญ่จากต่างประเทศกลับมาโรงเรียนแล้ว ？”

ลู่เสี่ยวซานรีบกล่าวอธิบาย กลัวว่ากู้จิ่วฉือจะไม่เชื่อ ยังชี้ไปข้างบนให้กู้จิ่วฉือดู

เมื่อกู้จิ่วฉือเงยหน้า จึงพบว่ามีป้ายสีแดงขนาดใหญ่สองใบแขวนอยู่บนตึกดนตรี

“ยินดีต้อนรับซือเฉินนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนเรา ผู้ได้รับรางวัล Silver Award ในรางวัล Kingdee Awards กลุ่มเยาวชน ครั้งที่ 6! กลับมาอย่างมีเกียรติ !” ”

ซือเฉิน...........กลับมาแล้ว !

หัวใจของกู้จิ่วฉือสั่นสะท้าน นิ้วมือของเธอบีบแน่น จนกำแน่นเป็นหมัด

ลู่เสี่ยวซานไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของกู้จิ่วฉือ ยังคงพูดต่อไป

“ได้ยินมาว่ารางวัลsilverของ Kingdee Awards นั้นเป็นรางวัลใหญ่ระดับนานาชาติ ผู้อำนวยการก็ดีใจเป็นพิเศษ ให้พวกเราทำการกระจายเสียงสัมภาษณ์พิเศษเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ทันที วันนี้ตอนเลิกเรียนระหว่างพักเบรก จะต้องกระจายเสียงวนไปมาทั่วโรงเรียนด้วย !”