ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 55

บนรถแท็กซี่ กู้จิ่วฉือนั้นมองดูมือถือที่ถูกตัดสายไป แล้วถอนหายใจ

ความเชื่อใจก็เหมือนกระดาษสีขาวแผ่นเรียบไม่มีรอย เมื่อคุณขยำกระดาษให้ย่นยับ ไม่ว่าคุณจะพยายามอย่างไร ก็ไม่อาจจะกลับมาเรียบได้

แต่ไม่ว่าอย่างไร เธอก็จะยอมเสี่ยงอันตรายและลองสักตั้ง !

บนเครื่องบินส่วนตัว ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังราคาแพง ดวงตาลุ่มลึกและเย็นชาจ้องไปบนหน้าจอที่อยู่ตรงหน้า

บนหน้าจอนั้นเป็นภาพถ่ายแผนที่ตามเวลาจริงจากดาวเทียม บนภาพมีจุดสีเขียวเล็กๆ เคลื่อนไหวอย่างไม่หยุด

นั่นเป็นพิกัดของกู้จิ่วฉือ เวลานี้จุดสีเขียวเล็กนั้นกำลังเข้าใกล้สนามบิน จากนั้นถึงสนามบิน

“ท่านนาย จะรอให้ทันทีที่กู้จิ่วฉือลงจากรถ ก็เข้าไปจับตัวเธอไว้เลยไหม ？”

จ้านยิงถามเสียงเบาอยู่ข้างๆ สิ่งที่ตอบกลับไปหาเขา คือความเงียบของชายหนุ่ม

บนใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของฮั่วหมิงเช่อมองไม่เห็นผันผวนเลยสักนิด ดวงตาดำคมลุ่มลึก ทำให้คนไม่กล้าที่จะเข้าไปสำรวจความคิดของเขา

“ติดตามเธอไป”

“ครับ!”

จ้านยิงจึงทำได้เพียงให้คนคอยติดตามดูไม่ลงมือ มองดูจุดสีเขียวเล็ก ๆ นั้นหยุดลงที่สนามบิน

ท่านนายน่าจะถึงขั้นนี้แล้วไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา จะต้องให้ผู้หญิงชั่วอย่างกู้จิ่วฉือสวมเขาให้เขาตำตาตำใจ

อีกอย่างอีกสองชั่วโมงครึ่งเครื่องบินก็จะลงจอดแล้ว

เขารีบใช้โทรศัพท์ดาวเทียมให้คนติดตามกู้จิ่วฉือไป จากนั้นในโทรศัพท์มีน้ำเสียงตื่นตระหนกแว่วมา

“ขอโทษครับ ! ลูกพี่ เราหากู้จิ่วฉือไม่เจอแล้ว !”

“อะไร ？”

ทันใดนั้นแผ่นหลังของจ้านยิงเต็มไปด้วยเหงื่อ

“พวกแกที่เป็นผู้ใหญ่ตั้งหลายคน ยังจะให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งหนีไปได้ !？”

อุณหภูมิในเครื่องบินลดลงในพริบตา จ้านยิงรู้สึกหายใจไม่ออกเพราะแรงกดดันอันทรงพลังที่แผ่ออกมาจากบนตัวของชายหนุ่ม

เขาทำได้เพียงด่าว่าลูกน้องทางโทรศัพท์ภายใต้แรงกดดัน

“พื้นที่สนามบินก็เท่านั้นเอง ยังไม่รีบไปหาอีก ! โดยเฉพาะประตูขึ้นเครื่องไปต่างประเทศ หาให้ทั่ว ! หาดีๆ !”

จ้านยิงพูดจบก็วางสายลง จากนั้นก้มหน้ามองไปทางท่านนายอย่างหัวหด

“ท่านนาย เป็นความผิดของผมเอง ลงโทษผมเถอะ !”

สิ่งที่ตอบสนองเขาคือความเฉยชาราวกับความตาย ไม่มีคำพูดแต่ยิ่งทำให้จ้านยิงกลัวมากขึ้นไปอีก

ใบหน้าเย็นชาราวน้ำค้าง จ้องมองหน้าจออย่างเย็นชา เสี่ยวจิ่วเอ๋อ แม้ว่าคุณจะหนีไปไกลลับสุดขอบฟ้า ผมก็จะจับตัวคุณกลับมาให้ได้

จากนั้นพาคุณกลับไป ขังคุณไว้ !

สิ่งที่ผมฮั่วหมิงเช่อทำผิดมหันต์ในชาตินี้ ก็คือให้อิสรภาพกับคุณ.........

“เพิ่มความเร็ว”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ฮั่วหมิงเช่อจึงกล่าวออกมา จ้านยิงเหมือนได้รับการนิรโทษกรรมครั้งใหญ่ รีบวิ่งไปที่ห้องนักบินทันที

หลังจากยี่สิบนาทีผ่านไป เครื่องบินส่วนตัว ค่อย ๆ ลงจอดบนรันเวย์ แต่ยังคงไม่มีข่าวคราวของกู้จิ่วฉือ

ฝ่ามือจ้านยิงเหงื่อชุ่มไปหมด หัวใจร้อนรุ่มมองผ่านหน้าต่างเล็ก ๆ ไปยังรันเวย์ขนาดใหญ่ เครื่องบินลำที่มุ่งหน้าไปอเมริกายังไม่ได้บินไป !

กู้จิ่วฉือนะกู้จิ่วฉือ คุณหนีไปไหนกันแน่ ？

คุณรู้หรือไม่ที่คุณหายไปแบบนี้ ผลลัพธ์ที่จะตามมานั้นมันจะยิ่งร้ายแรงขึ้นไปอีก ？

เขาเชื่อว่าเมื่อท่านนายลงจากเครื่องแล้ว จะต้องพุ่งไปทางเครื่องบินลำที่จะมุ่งหน้าไปอเมริกา แล้วจับตัวกู้จิ่วฉือกลับมาด้วยมือของเขาเอง !

“ท่านนาย เราถึงแล้ว !”

จ้านยิงยืนอยู่ข้างประตูเครื่องบิน ชายหนุ่มปั้นหน้าเย็นชา ลุกขึ้นเดินไปหน้าประตู รอให้ประตูค่อย ๆ เปิดออก

คนที่ไม่รู้จักฮั่วหมิงเช่อเลยก็ดูออกว่า ตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ในเส้นขอบที่จะระเบิดอารมณ์โกรธออกมา

จ้านยิงครุ่นคิดอย่างหวาดผวา กู้จิ่วฉือ ครั้งนี้คุณจบแล้ว !