หย่ากันเถอะ ฉันต้องไปสืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 8

เมื่อเสิ่นชูมาถึงทางเข้าสำนักงานกิจการพลเรือนเป็นเวลา 08.55 น. มีคนจำนวนมากเข้าแถวที่หน้าต่างอีกด้านหนึ่งเพื่อรอจดทะเบียนสมรส เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ที่ช่องหย่าร้าง

ยังไม่เก้าโมง ป๋อมู่เหนียนยังไม่มา

เมื่อถึงเวลาเก้านาฬิกา หน้าต่างของสำนักกิจการพลเรือนสำหรับการหย่าก็ถูกเปิดออกตรงเวลา

เสิ่นชูมองโทรศัพท์ของเธอ ป๋อมู่เหนียนไม่ใช่คนชอบมาสายแต่วันนี้เขามาสาย

9:05 น. เสิ่นชูเห็นชายคนนั้นเดินเข้าประตูมา

เช่นเคย เขาสวมชุดสูทและรองเท้าหนัง ใบหน้าคมสันของเขาไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ

เมื่อเห็นว่าเธอจ้องมองอยู่ ป๋อมู่เหนียนเอียงหน้ามองเธอและสาวเท้าเข้ามาทีละก้าว ๆ ด้วยสายตาเย็นชา

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาใช้วิธีแบบนั้นมองเสิ่นชู ในอดีตเสิ่นชูจะรู้สึกเจ็บปวดเมื่อมองตาของเขา แต่ ณ จุดนั้น เธอสงบ

“อรุณสวัสดิ์ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในข้อตกลงการหย่าร้าง ยังคงเป็นข้อตกลงเดิมที่ฉันให้คุณเมื่อวาน”

ขณะที่พูดเธอมอบข้อตกลงออกไป

ใบหน้าของป๋อมู่เหนียนเคร่งเครียดลง “คิดดีแล้วสินะ”

"ใช่"

เสิ่นชูเงยหน้าขึ้นมองเขาและพูดอย่างชัดเจน

เมื่อเธอแต่งงานกับเขา เธอไม่ได้คิดอย่างชัดเจน แต่สำหรับการหย่าร้างเธอคิดทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง

ป๋อมู่เหนียนขมวดคิ้ว "ก็ดี"

"หวังว่าเธอจะไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง!" ป๋อมู่เหนียนกล่าวในใจ

เสิ่นชูไม่ได้พูดอะไรอีกและเดินไปที่เคาน์เตอร์

มีขั้นตอนในการหย่าร้างน้อยมาก พวกเขาลงนามในข้อตกลง เมื่อข้อตกลงได้รับการประทับตรา พวกเขาจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

ในเวลาไม่ถึงห้านาที ทะเบียนสมรสก็กลายเป็นใบหย่า