หย่ากันเถอะ ฉันต้องไปสืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 8

เมื่อเสิ่นชูมาถึงทางเข้าสำนักงานกิจการพลเรือนเป็นเวลา 08.55 น. มีคนจำนวนมากเข้าแถวที่หน้าต่างอีกด้านหนึ่งเพื่อรอจดทะเบียนสมรส เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ที่ช่องหย่าร้าง

ยังไม่เก้าโมง ป๋อมู่เหนียนยังไม่มา

เมื่อถึงเวลาเก้านาฬิกา หน้าต่างของสำนักกิจการพลเรือนสำหรับการหย่าก็ถูกเปิดออกตรงเวลา

เสิ่นชูมองโทรศัพท์ของเธอ ป๋อมู่เหนียนไม่ใช่คนชอบมาสายแต่วันนี้เขามาสาย

9:05 น. เสิ่นชูเห็นชายคนนั้นเดินเข้าประตูมา

เช่นเคย เขาสวมชุดสูทและรองเท้าหนัง ใบหน้าคมสันของเขาไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ

เมื่อเห็นว่าเธอจ้องมองอยู่ ป๋อมู่เหนียนเอียงหน้ามองเธอและสาวเท้าเข้ามาทีละก้าว ๆ ด้วยสายตาเย็นชา

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาใช้วิธีแบบนั้นมองเสิ่นชู ในอดีตเสิ่นชูจะรู้สึกเจ็บปวดเมื่อมองตาของเขา แต่ ณ จุดนั้น เธอสงบ

“อรุณสวัสดิ์ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในข้อตกลงการหย่าร้าง ยังคงเป็นข้อตกลงเดิมที่ฉันให้คุณเมื่อวาน”

ขณะที่พูดเธอมอบข้อตกลงออกไป

ใบหน้าของป๋อมู่เหนียนเคร่งเครียดลง “คิดดีแล้วสินะ”

"ใช่"

เสิ่นชูเงยหน้าขึ้นมองเขาและพูดอย่างชัดเจน

เมื่อเธอแต่งงานกับเขา เธอไม่ได้คิดอย่างชัดเจน แต่สำหรับการหย่าร้างเธอคิดทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง

ป๋อมู่เหนียนขมวดคิ้ว "ก็ดี"

"หวังว่าเธอจะไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง!" ป๋อมู่เหนียนกล่าวในใจ

เสิ่นชูไม่ได้พูดอะไรอีกและเดินไปที่เคาน์เตอร์

มีขั้นตอนในการหย่าร้างน้อยมาก พวกเขาลงนามในข้อตกลง เมื่อข้อตกลงได้รับการประทับตรา พวกเขาจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

ในเวลาไม่ถึงห้านาที ทะเบียนสมรสก็กลายเป็นใบหย่า

ขณะที่พูด เธอยกมือขึ้นเสยผมทัดหู "แต่เอาเถอะ เพื่อแสดงความจริงใจของฉัน ฉันได้เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้สำหรับหลินเซียงหยา ฝากไปบอกเธอด้วย"

จากนั้นเธอเหลือบมองป๋อมู่เหนียนก่อนจะหันกลับและจากไป

เสิ่นชูเดินไปที่ริมถนนและยกมือขึ้นเรียกแท็กซี่

รถแล่นผ่านป๋อมู่เหนียน เสิ่นชูนั่งอยู่ในรถด้วยสีหน้าเย็นชาบนใบหน้าสวยงามของเธอ

ป๋อมู่เหนียนขมวดคิ้ว รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขาเหลือบไปเห็นรถที่รออยู่ใกล้ ๆ แต่ไม่เดินไป เขาหยิบกล่องบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนแล้วจุดไฟ

ในอดีตเขาไม่เคยคิดจะแต่งงานกับเสิ่นชู และตอนนั้นเขาไม่เคยคิดเรื่องหย่าร้าง

เมื่อพวกเขาหย่าขาดกันจริง ๆ ป๋อมู่เหนียนไม่ได้เสียใจเพราะเสิ่นชูเป็นผู้หญิงที่เขาคิดว่าคู่ควรที่จะเป็นภรรยาของเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูใบหย่าในมือ เขารู้สึกว่าบุหรี่จืดชืดและหัวใจของเขาหนักอึ้ง

ช่างปะไร เธอก็แค่ผู้หญิงที่มั่นใจมากเกินไป เขาคิด