หย่ากันเถอะคุณสามี นิยาย บท 10

ครามพยักหน้าให้ศิลป์ทวีอย่างสุภาพ จากนั้นเมื่อเขาหันไปเผชิญหน้ากับโศภิตา มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย “ผมได้ยินมาจากคุณฌานว่าคุณเคยเรียนเต้นมาก่อน คุณสอนผมหน่อยได้ไหม”

โศภิตาอารมณ์ดีอย่างคาดไม่ถึง “ได้สิ ไม่มีปัญหา”

ดังนั้นคนทั้งคู่จึงเดินไปที่ฟลอร์เต้นรำพร้อมด้วยมือที่จับกันอยู่ เมื่อศิลป์ทวีได้สติ เขาส่ายหัวอีกครั้งและถอนหายใจ “นายแบบคนนี้ไม่ธรรมดาเลย”

ยังไงซะครามก็เป็นนายแบบ ดังนั้นเขาจึงสามารถเรียนรู้การเต้นได้อย่างง่ายดาย

เขาได้ขอให้ดีเจเปลี่ยนสีของแสงไฟตั้งนานแล้ว คนทั้งคู่เต้นรำอย่างเข้ากันได้ดีบนเวทีที่ส่องแสงระยิบระยับ

ในขณะเดียวกัน ฌานกำลังผิวปากขณะดื่มไปด้วย

ผ่านมาหลายปีแล้วตั้งแต่การเต้นรำครั้งสุดท้ายของโศภิตา รองเท้าส้นสูงของเธอเสียหลักในการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้าย และเธอก็ล้มลงทันที

ครามรีบประกบมือใหญ่ของเขาลงบนหลังเธอเพื่อพยุงเธอไว้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงรวบทั้งตัวของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

โศภิตาถูกรวบเข้าไปใกล้เขา ในตอนนี้เธอได้ยินอย่างชัดเจนถึงหัวใจที่เต้นเร็วของเขา

และนี่คือสิ่งที่แทนไทยเห็นตอนที่เขามาถึง

หญิงสาวที่โดยปกติแล้วอ่อนโยนและสง่างาม ตอนนี้กำลังจมอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่น ราวกับสาวจัดจ้านที่ทรงเสน่ห์และเซ็กซี่

ใบหน้าของแทนไทยนิ่งค้างในทันที สีหน้าของเขาดูอึมครึมและน่ากลัว

ครามกระซิบข้างหูของโศภิตา “เขามาแล้ว”

โศภิตาเห็นแทนไทยในกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับยิ้มราวกับว่าเธอไม่เห็นเขาและทัดผมยุ่ง ๆ ไว้ที่หลังหู “อืม ฉันหิวนิดหน่อย ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ครามจึงปล่อยเธอและทั้งคู่ก็ออกจากฟลอร์เต้นรำไปด้วยกัน

ตอนที่เดินผ่านแทนไทย ครามหยุดเดินสักครู่และเลิกเปลือกตาขึ้น

จากมุมมองของแทนไทย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการยั่วยุ

เมื่อเห็นว่าครามต้องการจะตามไปด้วย เธอจึงหันกลับมาเพื่อให้ความมั่นใจแก่เขา “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไรหรอก”

แสงสว่างในดวงตาของครามริบหรี่ลง ขณะที่เขาเฝ้ามองดูโศภิตาเดินจากไปจากที่ไกล ๆ

ในตอนนี้เองที่เขาสังเกตเห็นร่าง ๆ หนึ่งยืนอยู่ตรงมุม

ศิลป์ทวีเดินมาหาเขาด้วยท่าทางเคอะเขินพร้อมกระแอมไอเล็กน้อย “อืม… ฉันได้ยินที่พวกเขาคุยกันตอนที่ฉันกำลังสูบบุหรี่อยู่ข้างนอก”

ครามแสดงสีหน้าเฉยเมยและไม่สนใจเขา

ศิลป์ทวีแตะจมูกตัวเอง เขารู้สึกขบขันกับความเกลียดชังที่ครามมีต่อเขา “นายหลงรักโศภิตาใช่ไหม แต่ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ฉันไม่ได้วางแผนที่จะแย่งเธอจากนายหรอก”

ครามเพียงเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา “ข้างนอกลมแรงนะคุณศิลป์ทวี ผมคิดว่าคุณควรรีบกลับ” พูดจบเขาก็เดินจากไป

ศิลป์ทวีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาจึงส่ายหัวและหัวเราะ