หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 102

บ่ายวันนั้น อัญชสาและจันทราไปเจอศศิตาที่ร้านกาแฟ

พวกเขารอที่โต๊ะริมหน้าต่างอยู่แล้วเมื่อศศิตามาถึง

“ขอโทษที่ให้รอนะ” ศศิตาขอโทษ ก่อนที่จะนั่งลงตรงข้ามพวกเขา

อัญชสายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “เราเพิ่งมาถึงเองค่ะ นั่งก่อนนะคะ ฉันสั่งของหวานบางอย่างไปแล้ว หวังว่าคุณจะชอบนะคะ”

จากนั้น เธอทำท่าให้พนักงานมาเสิร์ฟของหวาน

ไม่นานนัก ของหวานอันแสนประณีตสองสามอย่างก็มาเสิร์ฟ

ศศิตายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ “โอ้โห ทำไมเธอช่างดีกับฉันแบบนี้นะอัญชสา เธอจำได้ด้วยว่าฉันชอบของหวานๆ เลอศิลป์ไม่เห็นจะใส่ใจเหมือนเธอเลย”

พวกเขาพูดคุยกันสักพักก่อนที่จันทราจะพูดถึงรษิกาขึ้นมา

“จริงสิ อัญชสาไปเยี่ยมคุณปู่อัครพลมาเมื่อวันก่อนและบังเอิญไปเจอผู้หญิงที่หย่ากับเลอศิลป์เมื่อหกปีที่แล้ว ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้กลับมาล่ะ? เธอรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม?”

รอยยิ้มของศศิตาหุบลง “รษิกาเหรอ? รษิกา จารุวิทย์น่ะนะ? กล้าดียังไงที่โผล่มาที่นี่? ฉันไม่รู้เลยนะถ้าเธอไม่บอกฉันเรื่องนี้!”

ก่อนหน้านั้น รษิกาได้ทิ้งข้อตกลงการหย่าร้างไว้และออกไปโดยไม่พูดร่ำลาใครสักคน ปีต่อมาไอรดาถูกส่งกลับไปหาตระกูลของพวกเขาโดยไม่มีผู้ปกครอง

ศศิตาโกรธทุกครั้งที่เธอนึกถึงอดีต รษิกากล้ากลับมาที่ชวาลาได้ยังไง?

จันทราแกล้งทำเป็นตกใจ “นี่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอ? อัญชสาเจอเลอศิลป์ที่นั่นด้วยนะ เขาดูเหมือนจะญาติดีกับผู้หญิงนั้นด้วย ฉันคิดว่าเธออยากให้รษิกากลับมาเพื่อที่เธอจะได้ดูแลไอวี่เสียอีก”

ศศิตาขมวดคิ้วไม่พอใจ “เธอจะบ้าหรือไง! ถ้าฉันรู้ ฉันคงไม่อนุญาตให้เธอมาเจอไอวี่ด้วยซ้ำ!”

รษิกาดันทุรังออกจากประเทศและใจร้ายใจดำพอที่ทิ้งลูกสาวเธอไว้ ฉันจะไม่ปล่อยให้คนที่โหดร้ายแบบเธอเข้ามาใกล้ไอวี่เด็ดขาด!

จันทราและอัญชสาเห็นท่าทีของศศิตาที่กำลังเดือดดาลขึ้น

อัญชสาเผยรอยยิ้มให้สบายใจ “คุณศศิตา ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ เลอศิลป์อาจจะไม่ได้คิดแบบนั้น”

เธอลดสายตาลงด้วยความหดหู่ขณะที่ยิ้มออกมาแบบฝืนๆ

ความโมโหของศศิตายิ่งทวีคูณขึ้น “อะไรกัน? เลอศิลป์รังแกเธองั้นเหรอ?”

อัญชสาได้แต่หันไปมองแม่ด้วยสายตาที่ดูขัดแย้งกับแม่ของตัวเอง

จันทราพูดโพล่งฝ่าความเงียบขึ้นมาว่า “ฉันจะพูดตรงไปตรงมากับเธอเลยแล้วกันนะ เลอศิลป์ไม่โผล่หน้ามาเลยตอนที่เรากินข้าวด้วยกัน ฉันบอกอัญชสาไปให้เชิญเขามา แต่เขาบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาอยากจะยกเลิกการหมั้นกับลูกสาวฉัน อัญชสาไม่ยอมบอกอะไรกับฉัน ถ้าฉันไม่เห็นว่าเธอดูกระวนกระวายใจและซักไซ้ให้เธอพูดความจริงกับฉัน เธอก็คงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมาจนถึงตอนนี้แน่ๆ!”

เธอส่ายหัวไปมาก่อนจะจ้องหน้าอัญชสาและหันกลับไปมองศศิตา “ฉันขอให้คุณออกมายืนยันเรื่องนี้หน่อย หากคุณคิดจะให้ผู้หญิงคนนั้นกลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ฉันจะได้ให้อัญชสายอมถอยออกมาเดี๋ยวนี้เลย”

อัญชสาก้มหน้าคอตก เธอไม่พูดอะไรออกมาสักคำเดียว

นั่นเป็นครั้งแรกที่ศศิตาได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นแววตาเธอก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที “เลอศิลป์พูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?”

ทั้งจันทราและอัญชสาไม่ได้พูดอะไรซึ่งถือเป็นการยอมรับอย่างกลายๆ

“เข้าใจแล้ว” ศศิตาหยิบกระเป๋าเธอและลุกขึ้นยืน “ไม่ต้องห่วงนะอัญชสา เราตกลงกันไว้แล้ว เธอต้องได้เป็นลูกสะใภ้ของฉัน ฉันจะไม่ยอมแน่ถ้าเลอศิลป์ยืนกรานที่จะแต่งงานใหม่กับคนอื่น! และไม่มีทางที่ฉันจะยอมให้เขาแต่งงานใหม่กับรษิกาเด็ดขาด”

อัญชสามองเธอด้วยแววตาที่โศกเศร้า

ศศิตารู้สึกผิดกับเธอ “อย่ากลัวไปเลย ฉันจะกลับบ้านไปจัดการกับเรื่องนี้เอง”