หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 101

หลังจากถักเปียเสร็จแล้ว รษิกาก็พาไอรดาออกมา

เธอหันไปเห็นผู้ชายยืนอยู่ที่ประตู

ทันใดนั้น การจ้องมองด้วยความอบอุ่นของเลอศิลป์ก็หายไปทันทีและถูกแทนที่ด้วยท่าทางที่ไม่แยแส เขาบอกเธออย่างสุภาพว่า “อาหารเช้าพร้อมแล้ว ลงไปข้างล่างกันเถอะ”

จากนั้น เขาก็หันกลับออกไปโดยไม่รอพวกเธอเลย

รษิกายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ท่าทีของเขาดูแตกต่างไปเมื่อครู่นี้ มันปรากฏขึ้นแค่ช่วงหนึ่งเท่านั้น นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?

รษิกาสลัดตัวเองออกจากภวังค์ และพาไอรดาลงไปชั้นล่าง

ไอรดานั่งถัดจากเลอศิลป์ที่โต๊ะอาหาร

รษิกากำลังจะนั่งตรงข้ามพวกเขา แต่ไอรดาดึงแขนเสื้อของเธอ บังคับให้เธอต้องหยุดเดิน

“คุณรษิกา ทำไมไม่นั่งข้างคุณหนูไอรดาล่ะคะ?” คติยาเห็นความตั้งใจของไอรดา เธอหัวเราะเบาๆ และดึงเก้าอี้ข้างๆ เด็กหญิงออกมา

ไอรดาพยักหน้าตกลงและมองรษิกาอย่างมีความหวัง

ในตอนนั้น รษิกาชำเลืองมองไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของเด็กหญิงตัวน้อย

ท่าทีของเลอศิลป์ดูแข็งทื่อ และเขาเลี่ยงสายตาราวกับว่าเขาไม่อยากจะสนใจตำแหน่งที่เธอนั่ง

ไอรดาจับแขนเสื้อรษิกาแน่นขึ้น

รษิกาลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงข้างไอรดา

ระหว่างทานอาหารเช้า รษิกาได้ช่วยจัดการเรื่องอาหารการกินให้กับไอรดาโดยไม่รู้ตัว เลอศิลป์เองก็ทำเช่นเดียวกัน

รอยย่นแสนเล็กจิ๋วที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฎรอบๆ ดวงตาของไอรดาด้วยความปลื้มปิติยินดี เธอทานอาหารทั้งหมดที่วางอยู่บนจานอย่างเชื่อฟัง

หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ รษิกาก็เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ได้เวลาที่เธอต้องไปทำงานแล้ว เธอจึงลุกขึ้นและร่ำลาพวกเขา

แต่ทว่าไอรดาดูเหมือนจะไม่เต็มใจให้เธอออกไป

“ไอวี่ เป็นเด็กดีนะคะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว ไว้ฉันกลับมาเยี่ยมหนูวันอื่นนะ ดีไหม?” รษิกาจับฝ่ามืออวบอิ่มของไอรดาและให้ความมั่นใจกับเธอ

เช้าวันต่อมา เธอกำลังทานอาหารเช้าแต่ได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องที่โทรมาแจ้งว่ารษิกาเพิ่งออกจากบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

“นังสารเลว!”

อัญชสาตัดสายและขบกรามเธอด้วยความโกรธ “กลับมาถึงก็รีบอยากจะกลับไปอยู่กับเขาจนแทบทนไม่ไหวแล้วสินะ!”

ความกลัวคืบคลานขึ้นมาในใจเธอทันที

ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเธอค้างคืนในบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์! ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยค้างคืนที่นั่นเลย เลอศิลป์มักจะบอกให้ฉันกลับบ้านไปหลังอาหารเย็น ดูเหมือนเลอศิลป์จะปฏิบัติกับเธอต่างออกไป…

ยิ่งอัญชสาคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งคลุ้มคลั่งมากขึ้นเท่านั้น

คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอคือจันทรา ล่องแสงจันทร์ผู้เป็นแม่ของเธอเอง พอเห็นอัญชสาวิตกกังวล จันทราก็ถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า? ทำไมลูกถึงโมโหแต่เช้าแบบนี้?”

อัญชสากัดฟัน “นังสารเลวรษิกาไปค้างคืนที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์! ถ้าหนูไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อขวางทางเธอ เธออาจจะลงเอยด้วยการแต่งงานใหม่กับเลอศิลป์ก็ได้!”

สีหน้าของจันทราเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เธอคิดเรื่องนี้สักพักก่อนจะพูดว่า “พวกเราไม่ได้เจอศศิตามาสักพักแล้วนะ ทำไมเราไม่ชวนเธอมาดื่มชาสักหน่อยล่ะ? ลูกจะได้มีโอกาสบอกเรื่องนี้กับศศิตา”