หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 100

รษิกาชะงักและหันกลับไปด้วยความสับสน

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดแน่น “นี่มันก็ตีสี่แล้ว และคุณเพิ่งได้นอนไปพักเดียวเอง ผมจะไม่ปล่อยให้คุณขับรถกลับคนเดียวแน่ แล้วผมจะบอกไอวี่ว่ายังไง? คุณสัญญาไว้แล้วว่าคุณจะไม่ไปไหน ถ้าเธอตื่นขึ้นมาไม่เจอคุณ เธอคงจะเอะอะโวยวายแน่ๆ และอาจจะหนีไปบ้านคุณด้วยซ้ำ เธอยังอ่อนแออยู่นะ ถ้าเกิดเธอป่วยขึ้นมาอีกรอบล่ะจะทำยังไง?”

เมื่อรษิกาได้ยินคำพูดเหล่านั้น เธอก็ขมวดคิ้วไม่พอใจ เธอไม่อยากอยู่ต่อหลังจากที่เธอฝันร้ายมาเมื่อครู่นี้

แต่ทว่าเธอก็สัญญากับไอรดาไว้ว่าเธอจะอยู่ค้างที่นี่

เลอศิลป์สัมผัสได้ถึงความลำบากใจของเธอ เขาจึงทำหน้าบึ้งและกล่าว “ไม่ต้องห่วงหรอก ไอวี่แค่ต้องการคุณในตอนนี้ แต่ต่อไปผมจะไม่ปล่อยให้เธอไปรังควานชีวิตของคุณถ้าไม่ได้มีอะไรสำคัญ”

พอพูดเสร็จแล้ว เขาก็ปล่อยมือจากเธอ

รษิการู้สึกคำพูดเขาแปลกไป ราวกับว่าเธอถูกเขาเยาะเย้ยอย่างไร้เหตุผล ความรู้สึกไม่พอใจจึงผุดขึ้นมาในใจเธอ

ไอรดากลิ้งตัวมาราวกับเธอสัมผัสได้ว่ารษิกาไม่ได้อยู่ตรงนั้น เด็กหญิงตัวน้อยตบไปที่ว่างของเตียงและสะอื้นเบาๆ

พอได้ยินเช่นนั้น พวกเขาทั้งคู่จึงหันไปดูเธอ

รษิกาไม่อาจผิดคำสัญญาที่เธอมีต่อไอรดาได้ เธอลังเลก่อนที่จะพูดว่า “ฉันจะคอยอยู่กับไอวี่เอง คุณเลอศิลป์ ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่คุณอยู่ตรงนี้ตอนที่ฉันหลับนะ”

เห็นได้ชัดว่าเธออยากให้เขาออกไป

ความเงียบปกคลุมในขณะที่ความโกรธของเลอศิลป์ทวีขึ้น ในที่สุดเขาก็ตอบอย่างเย็นชาว่า “ก็ได้ งั้นก็ช่วยดูแลไอวี่ให้ดีล่ะ”

จากนั้นเขาก็ฟึดฟัดออกจากห้องไป

พอประตูปิดสนิทแล้ว รษิกาถอนหายใจโล่งอกและกลับไปนอนลงข้างไอรดา

ไอรดาขยับเข้ามาใกล้ราวกับว่าต้องการความอบอุ่น

รษิการู้สึกใจอ่อน เธอจึงเอื้อมมือไปดึงเด็กหญิงตัวน้อยมาไว้ในอ้อมแขน