หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 99

รษิการู้สึกอ่อนล้าจริงๆ ปกติเธอเป็นคนตื่นง่าย แต่เธอกลับนอนหลับสนิทในคืนนั้นและไม่รู้ว่าเธอถูกอุ้มขึ้นไปที่ห้องพักแขกเรียบร้อยแล้ว

เลอศิลป์เดินมาหยุดที่ข้างเตียงและโน้มตัววางเธอลง เขาดูจนแน่ใจว่าหัวของเธออยู่บนหมอนเรียบร้อยแล้วก่อนที่เขาจะยืนขึ้น

ด้านหลังพวกเขา คติยายิ้มกว้างขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าเลอศิลป์ดูแลรษิกาอย่างนั้น เธอวางไอรดาลงไว้ด้านข้างรษิกาและห่มผ้าให้พวกเขาก่อนที่จะถอยกลับไป

ขณะที่เลอศิลป์ยังคงจ้องมองรษิกาอยู่ เธอเสนอขึ้นว่า “คุณเลอศิลป์ ทำไมคุณไม่ไปพักผ่อนบ้างล่ะคะ? ฉันจะคอยอยู่กับพวกเขาเอง คุณต้องไปทำงานในวันพรุ่งนี้ใช่ไหมคะ?”

เลอศิลป์ส่ายหัว “ไม่ต้องหรอก ผมยังไม่เหนื่อย แล้วไอวี่ก็ไม่สบายอยู่ด้วย ผมจะดูแลเธอเอง ตอนนี้คุณไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ”

คติยามีความสุข เขาเป็นห่วงคุณหนูไอรดางั้นเหรอ? แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่คุณรษิกาตลอดเชียวนะ! ปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพังน่าจะดีกว่า พวกเขาจะได้ใช้เวลาร่วมกันและได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นในฐานะครอบครัว

ด้วยความคิดแบบนั้นในหัวของเธอ คติยาจึงเดินออกจากห้องเงียบๆ

แหล่งกำเนิดแสงไฟเดียวในห้องมาจากโคมไฟสลัวๆ

ภายใต้แสงไฟ เลอศิลป์คอยสังเกตหน้าตาของรษิกาโดยไม่พูดอะไร

เธอยังคงมีใบหน้าที่งดงามเหมือนเมื่อหกปีก่อน แต่เมื่อลืมตาขึ้น เธอจะกลายเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

ความจริงแล้วตอนนี้เขาพบว่าตัวเองสนใจในตัวเธออยู่ไม่น้อยทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจเธอเลยสักนิด

ฉันสงสัยจังว่าเธอใช้ชีวิตยังไงในหกปีที่ผ่านมา

ผ่านไประยะหนึ่ง จู่ๆ คิ้วของรษิกาขมวดแน่น

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเช่นกัน เธอฝันร้ายหรือเปล่า? เป็นอะไรไปนะ? เธอดูไม่สบายใจแม้แต่เธอหลับอยู่

ในโลกแห่งความฝัน รษิกาย้อนกลับไปในวันที่เลอศิลป์มองเธออย่างรังเกียจ

เขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่รษิกาก็บอกได้เลยว่าเขาจะพูดอะไร เธอเดินเซไปข้างหลังและปิดหูไว้เพื่อไม่ให้ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

รษิกาคิดว่าเธอยังอยู่ในความฝันและตกใจเมื่อเขาขยับ เธอจับมุมเตียงและถอยกลับอย่างรีบร้อนตามสัญชาตญาณ

เลอศิลป์หยุดอยู่กับที่และทำเสียงให้อ่อนโยนขึ้น “ฝันถึงอะไรเหรอ?”

หลังจากเขาก้าวออกมาจากเงามืด รษิกาจึงได้เห็นใบหน้าที่กังวลของเขา

ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่ง รษิกาก็รู้ตัวว่าเธอไม่ได้ฝันไปแล้ว เธอได้สติและตอบอย่างใจเย็นว่า “ไม่มีอะไร แค่ฝันร้ายน่ะ”

เธอหันไปเจอไอรดากำลังนอนหลับสนิทข้างเธอ เธอจึงเอื้อมมือออกไปและสัมผัสหน้าผากของเด็กหญิงตัวน้อย

ตอนนี้ไข้ของไอรดาลดลงแล้ว เธอน่าจะหายดีในตอนเช้า

รษิกาเอามือออกและลุกจากเตียง หลังจากจัดแจงตัวเองแล้ว เธอก็พูดเบาๆ ว่า “ไอวี่จะฟื้นตัวในตอนเช้า แต่ต้องดูให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นหวัด ส่วนตอนนี้ฉันควรกลับบ้านได้แล้วล่ะ”

เมื่อเธอจะก้าวออกไป มือใหญ่ของชายหนุ่มก็คว้าข้อมือเธอไว้ทันที