หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 98

ห้องนั่งเล่นถูกความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ

เลอศิลป์เงยหน้าขึ้นมาเห็นรษิกาหลับไปแล้วโดยที่ไอรดาอยู่ในอ้อมแขน

ท่านอนของรษิกาดูแปลกประหลาดเพราะเธออุ้มไอรดาอยู่ เธอจึงหลับไม่ค่อยสนิทเท่าไร ทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้นมาเพื่อจัดท่านอน ไอรดาจะกอดแขนของเธอไว้แน่นขึ้น

ด้วยเหตุนั้นทำให้ใจของเลอศิลป์เต้นแรง

คติยาเข้ามาตรวจดูอาการของไอรดาอีกครั้ง เมื่อเธอเดินมาถึงโซฟา เจ้านายของเธอทำท่าทางให้เธอเบาเสียงลง

คติยาเดินย่องมา และเหลือบไปเห็นสองแม่ลูกที่กำลังนอนหลับบนโซฟา ริมฝีปากของเธอจึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

แน่นอนว่าสายสัมพันธ์ของแม่และลูกไม่เคยขาดออกจากกัน พวกเขาไม่ได้เจอกันเป็นปี แต่คุณหนูไอรดาสัมผัสถึงแม่ของเธอได้ตามสัญชาตญาณ และคุณรษิกาก็รักลูกสาวเธอ

เธอนิ่วหน้าเมื่อเห็นผ้าห่มผืนน้อยที่แทบห่มตัวพวกเขาไม่มิดจึงย่องออกไป จากนั้นไม่นาน เธอก็กลับมาพร้อมกับผ้าห่มผืนใหญ่กว่าเดิมและส่งมันให้เลอศิลป์

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดชนกัน เขาลังเลสักพักก่อนที่จะรับผ้าห่มจากคติยา เขาโน้มตัวลง ก่อนที่จะกางผ้าห่มอย่างระมัดระวังและคลุมตัวรษิกาไว้

หลังจากนั้น เขากำลังจะยืนขึ้นขณะที่สายตาของเขาจับจ้องใบหน้ารษิกาที่กำลังหลับอยู่

เลอศิลป์ตัวแข็งทื่อ และเขาไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธอใกล้ขนาดนี้

เห็นได้ชัดว่าเธอนอนหลับไม่ค่อยสนิท ขนตาของเธอขยับเป็นครั้งเป็นคราวราวกับเธอจะตื่นขึ้นมาได้ในทุกนาที

เลอศิลป์กังวลว่าเธอจะตื่นขึ้นมา

ทันใดนั้น เธอขมวดคิ้วตอนที่เธอหลับขณะที่หัวของเธอลื่นไถลลงไปที่โซฟา

ก่อนที่หัวเธอจะตกลงไปบนโซฟา เลอศิลป์ก็เอื้อมมือออกไปตามสัญชาตญาณเพื่อป้องกันหัวเธอไว้ไม่ให้กระแทก เธอจึงร่วงลงไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาแทน