หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 97

พอได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของไอรดา เลอศิลป์ก็หันมามอง

รษิกาลูบหลังของไอรดาอย่างอ่อนโยน แต่ไอรดาสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆ เธอโยนผ้าห่มไว้ข้างๆ และลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะทิ้งตัวลงมาที่แขนของรษิกา

มือเธอเกาะเสื้อของรษิกาไว้แน่นขณะที่เธอร้องไห้อย่างโศกเศร้า เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นและจ้องใบหน้าของรษิกาตาไม่กระพริบ

ความเศร้าโศกของเธอหายไปหลังจากเห็นว่ารษิกายังอยู่

ในตอนนั้น แก้มของเธอแดงก่ำจากพิษไข้และการร้องไห้สะอึกสะอื้น รษิการู้สึกเจ็บปวดหัวใจเพราะเด็กหญิงตัวน้อยทำให้เธอนึกถึงลูกชายทั้งคู่ของเธอ

“ไม่เป็นไรนะไอวี่ ฉันยังอยู่ตรงนี้ ไม่ร้องไห้นะ” รษิกาปลอบโยนเธอขณะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มของเธออย่างอ่อนโยน

ไอรดาสูดน้ำมูกในขณะที่น้ำตายังไหลลงมา แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเสื้อของรษิกาเลย

เหงื่อจากหน้าผากเธอหยดลงมาเปียกเสื้อของรษิกาและเสื้อผ้าก็ยับไปหมด ทว่ารษิกาก็ไม่ได้พูดอะไรและปลอบเธอต่อไปอย่างใจเย็น

ผ่านไปได้ไม่นาน ไอรดาก็นอนหลับ ถึงแม้เธอจะหลับไปแล้ว เธอก็ยังไม่หยุดสูดน้ำมูกอยู่ดี

รษิกาห่มผ้าให้เธออย่างทะนุถนอม จากนั้นก็เอามือเธอออกมาไว้ข้างนอกเพราะเธอยังคงจับเสื้อของรษิกาในขณะที่หลับอยู่

ประกายแวววาวอันสุดลึกซึ้งฉายผ่านดวงตาของเลอศิลป์ ในขณะที่เขาเฝ้าดูพฤติกรรมอันแน่นแฟ้นของพวกเขา แต่สุดท้าย เขาก็ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

คติยายังคงเป็นห่วงอยู่ ทำให้เธอเข้ามาดูพวกเขา เธอพอใจที่เห็นไอรดานอนหลับในอ้อมแขนของรษิกา “คุณหนูไอรดาจะนอนหลับสนิทเมื่อเธออยู่กับคุณจริงๆ ก่อนหน้านี้ เธอมักจะดื้อถึงแม้ว่าจะป่วยอยู่ก็ตาม ไม่มีใครทำให้เธอสงบลงได้ แม้แต่คุณเลอศิลป์ก็ยังทำไม่ได้เลย”

รษิกาทำตาโตด้วยความไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน