หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 96

ขณะที่เธอกำลังยุ่งอยู่กับการดูแลไอรดา โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น

เธอรีบเอามือปิดหูไอรดาทันทีเพราะกลัวว่าเธอจะตื่น ขณะกำลังจะหยิบโทรศัพท์ เธอก็ถึงกับตกใจที่เลอศิลป์เดินมาหยิบโทรศัพท์ให้เธอเอง

“ขอบคุณนะ” รษิกาขอบคุณเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

เมื่อดูที่หน้าจอ เธอต่อว่าตัวเองทันทีเพราะเธอลืมลูกๆ ของเธอ

“แม่!” แฝดชายตะโกนใส่ทันทีที่เธอรับสาย “แม่จะกลับมาเมื่อไร?”

รษิกาพูดด้วยเบาๆ “คืนนี้แม่ยุ่งนะ แม่อาจจะกลับช้าหน่อย ลูกกินข้าวเย็นกันรึยังคะ?”

ฝาแฝดรีบตอบ “กินแล้วครับ แม่ล่ะครับ? อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะครับต่อให้แม่จะยุ่งแค่ไหนก็ตาม!”

รษิกาประทับใจ และหัวเราะเบาๆ “แม่รู้แล้ว แม่กินมาเรียบร้อยแล้วล่ะ พวกหนูนอนกันได้เลยนะไม่ต้องรอแม่ ฝันดีนะคะทั้งสองคน!”

“ได้ครับแม่ กลับมาบ้านให้ไวที่สุดเลยนะ อย่าทำงานจนเหนื่อยมากนะครับ!” แฝดทั้งสองตอบพร้อมกัน

ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้ม เธอคุยกับพวกเขาสั้นๆ ก่อนจะวางสายไป

เลอศิลป์ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงของคู่แฝดเบาๆ จึงวางงานของเขาลง เขามองดูเธอและกำลังจะถามว่าเธอต้องกลับบ้านไปดูแลพวกเขาหรือไม่ แต่พอเห็นท่าทีที่อ่อนโยนของเธอทำให้เขาเปลี่ยนใจ

“ปกติใครเป็นคนดูแลแฝดทั้งสองตอนคุณยุ่งๆ? แล้วพวกเขาอยู่ที่บ้านใช่ไหม? หรือคุณได้จ้างใครมาดูแลพวกเขาหรือเปล่า?” เขาถาม

รษิกาบอกเขา “เพื่อนของฉันช่วยดูให้น่ะ แต่ตอนนี้ลิสาเป็นคนดูแลพวกเขาอยู่”

เลอศิลป์ถามต่อ “ตอนที่อยู่ต่างประเทศก็เป็นแบบนี้ใช่ไหม?”

แม้จะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถามแบบนั้น รษิกาก็ตอบไปตามสัญชาตญาณ “ฉันก็จ้างใครสักคนมาดูแลพวกเขา ไม่ก็พาพวกเขาไปที่ทำงาน เพื่อนที่ทำงานฉันเอ็นดูพวกเขามาก”

หลังจากที่เธอได้พูดคำเหล่าออกจากปากเธอ ห้องนั่งเล่นก็กลับมาเงียบอีกครั้ง