หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 95

ภาพที่รษิกายืนอยู่ด้วยกันกับเลอศิลป์และไอรดาทำให้คติยานึกถึงภาพในอดีต เธออยากให้พวกเขาใช้เวลาร่วมกันมากกว่านี้และจากกันไปหลังจากได้มีเรื่องราวที่ดีต่อกัน

จากนั้นคติยาก็ออกไป เพื่อให้พวกเขาสามคนอยู่ในห้องนั่งเล่นกันตามลำพัง

แววตาของเลอศิลป์ดูไม่สบอารมณ์เมื่อเขาจ้องรษิกากับไอรดา

รษิกาสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของเขาก่อนที่จะหันหน้าหนีไปเล็กน้อยและเดินไปที่โซฟาเพื่อวางไอรดาลง

แต่ทว่าไอรดาก็จับไหล่ของเธอไว้แน่นและไม่อยากให้วางเธอลง

พอเห็นเช่นนั้น รษิกาจึงนั่งลงที่โซฟากับเธอและพูดอย่างสุภาพว่า “ไอวี่ เป็นเด็กดีนะคะ หนูไม่สบายและต้องไปนอนไวๆ นะ อยากให้ฉันไปกล่อมเธอนอนไหม?”

ไอรดาซุกหน้าไปที่คอของรษิกาและส่ายหัว

คิ้วของรษิกาขมวดจนชนกัน “เธออยากไปนอนไหม?”

เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้าและหันไปชี้ไปที่สมุดบนโต๊ะ

รษิกาเอื้อมไปหยิบสมุดให้เธอ เธอเฝ้าดูขณะที่ไอรดาเขียนอะไรบางอย่างในนั้น

คุณจะออกไปถ้าหนูหลับ หนูไม่อยากให้คุณไปไหน

หลังจากเขียนเสร็จแล้ว ไอรดาก็เม้มปากเธออย่างไม่มีความสุข

รษิกาอ่านสิ่งที่เธอเขียนไว้ ความประหลาดใจก็ฉายแวบในตาของเธอ

ไอรดาผูกพันกับฉันใช่ไหม?

เลอศิลป์เองก็ได้อ่านสิ่งที่ไอรดาเขียนลงไป เขาเหลือบมองรษิกาและพูดเสียงดุดัน “คุณรษิกาต้องกลับบ้านนะ เป็นเด็กดีและไปนอนเถอะ”

ไอรดาหน้าบึ้งและส่ายหน้าไปเรื่อยๆ เพื่อให้รษิกาบอกคำตอบกับเธอ

รษิกาพยักหน้า

แฝดชายกำลังรอเธออยู่ที่บ้าน ลิสากำลังดูแลพวกเขาอยู่ แต่เธอก็ยังเป็นห่วงพวกเขาอยู่ดี

รษิกาลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน “ฉันจะคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง หลับตาลงและนอนซะนะ”

ไอรดาเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมแขนของเธอและหลับไปในทันที หัวของเธอวางอยู่บนไหล่ของรษิกา และเธอกอดร่างของรษิกาไว้แน่น ราวกับว่าเธอกลัวรษิกาจะแอบหนีไป

รษิการู้สึกใจละลายขณะจ้องมองหญิงน้อยในอ้อมแขน

ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลงเมื่อเขาเห็นคนทั้งสองทำอะไรกันอยู่ เขาไปนั่งตรงโซฟาที่อยู่ติดกันและบอกให้พ่อบ้านเตรียมกาแฟให้พวกเขาสองแก้ว จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนที่เขาจะทำงานจากที่บ้าน

เขาไม่ได้โกหกที่เขาอ้างในก่อนหน้านี้ว่าเขาต้องทำงานล่วงเวลา เพราะช่วงนี้เขายุ่งมากๆ

ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องนั่งเล่น

พอได้ยินเสียงลมหายใจที่ปกติของไอรดา รษิกาบอกให้พ่อบ้านเอาผ้าห่มมาห่มไอรดา

เด็กหญิงตัวน้อยพลิกตัวในอ้อมแขนของรษิการาวกับว่าความร้อนจากพิษไข้รบกวนเธอ

รษิกาเช็ดเหงื่อออกจากคิ้วไอรดาอย่างระมัดระวัง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน