หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 94

รษิกาสลัดตัวเองออกจากความเพ้อฝัน เธอเก็บความรู้สึกไว้และเดินเข้าไปหาพวกเขา

ไอรดามีไข้อยู่ แต่ตาของเธอก็ยังเต็มไปด้วยประกายอันแสนน่ารัก เธอสดใสขึ้นอย่างมากหลังจากที่เห็นรษิกา และเธอก็มองรษิกาอย่างจริงจัง

ส่วนรษิกามองเธอด้วยความเป็นห่วง

ด้วยเหตุนั้น ไอรดาจึงเอื้อมมือเพื่อขอให้รษิกาอุ้ม

พอรษิกาเห็นสิ่งนั้น เธอก็เหลือบมองเลอศิลป์ตามสัญชาตญาณ

เธอป่วยอยู่ แล้วทำไมเธอถึงขอให้คนแปลกหน้าอุ้มเธอแทนพ่อ? แล้วเลอศิลป์จะคิดยังไง?

แต่เธอก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเลอศิลป์ส่งไอรดาให้เธออย่างใจเย็น

หลังจากลังเลสักพัก รษิกาก็อุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขน

วินาทีที่รษิกาแตะตัวสาวน้อย เธอรู้สึกถึงความร้อนที่ออกมาจากร่างกายตัวเล็กๆ ราวกับว่าไอรดามีเครื่องทำความร้อนฝังอยู่ที่แขนเธอ

รษิกาแตะแก้มของไอรดาเพื่อตรวจดูอุณหภูมิโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว

ความเย็นจากมือรษิกาที่ส่งผ่านไปยังแก้มเธอทำให้ไอรดาหลับตาลงขณะที่เธอถอนหายใจเบาๆ

“เธอมีไข้สูงมากนะ” รษิกาอธิบายขณะที่เธอกอดไอรดาแน่นขึ้น เธอถามเบาๆ ว่า “ไอวี่ หนูรู้สึกไม่สบายตัวไหม?”

ไอรดาพยักหน้าเบาๆ

ขณะที่ดวงตาของสาวน้อยแดงก่ำจากพิษไข้ รษิกาก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ เธอหันไปถามคติยาว่า “เธอได้กินยาบ้างหรือยัง?”

คติยาเรียกสติกลับมาและพยักหน้าไวๆ “กินแล้วค่ะ”

เธอมองดูรษิกาอย่างระแวดระวังและถาม “คุณผู้หญิง คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไรคะ?”

คติยาทำงานกับตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์มาสักระยะและรับใช้รษิกาในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่รษิกาแต่งงานเข้ามาในตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ในตอนนั้นเธอเคารพนับถือหญิงสาวเป็นอย่างมาก

ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างแปลกใจที่รู้ว่ารษิกาออกจากบ้านนี้ไปโดยไม่เอ่ยคำลา

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณรษิกาจะกลับมา!

รษิกาผงะเมื่อได้ยินคำทักทายของเธอ เธอตอบด้วยรอยยิ้ม “ฉันกลับมาได้สักพักแล้วล่ะ ได้โปรดอย่าเรียกฉันแบบนั้นเลย ฉันออกจากตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ตั้งหกปีแล้ว”

คติยารู้สึกสำนึกได้ในขณะที่เธอคร่ำครวญว่า “คุณไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ดังนั้นฉันเลยคิดว่า... ช่างมันเถอะค่ะ ฉันจะจำเอาไว้”

รษิกาพยักหน้ารับไวๆ

คติยาเสริมขึ้นมา “คุณมาเยี่ยมคุณหนูไอรดาใช่ไหมคะ?”

รษิกาอธิบาย “เราบังเอิญเจอกันที่บ้านของคนไข้ พอฉันได้ยินว่าไอวี่ไม่สบาย ก็เลยมาเยี่ยมเธอ”

พอคติยาได้ยินเช่นนั้น เธอรู้สึกเหมือนถูกแทงที่หัวใจ “ดีเลยนะคะ คุณหนูไอรดาต้องหายไวขึ้นแน่เลยถ้าคุณคอยอยู่กับเธอ” เธอพึมพำ

รษิกาคิดเอาเองว่าคติยาคงกำลังหมายถึงว่าเธอเป็นหมอและสามารถรักษาอาการของไอรดาได้ เธอจึงหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะก้มหัวให้คำสัญญา “ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะช่วยดูแลถ้าไอรดาต้องการ”

คติยารู้สึกงงหลังจากได้ยินคำตอบ

ทำไมคุณรษิกาถึงทำตัวเป็นทางการจัง? คุณหนูไอรดาก็เป็นลูกสาวของเธอ ปกติแล้วเธอต้องดูแลลูกสาวที่ป่วยไม่ใช่เหรอ? อีกอย่าง คุณหนูไอรดาก็คงจะดีขึ้นถ้าแม่ของเธออยู่เคียงข้าง เมื่อก่อน คุณรษิกาก็เป็นคนรักษาอาการปวดหัวของฉัน ฉันรู้ว่าเธอเป็นหมอมากฝีมือ เธอจึงต้องรักษาอาการไข้ของคุณหนูไอรดาได้อย่างแน่นอน

คลื่นแห่งความเศร้าโศกถาโถมใส่คติยาเมื่อเธอนึกถึงสมัยที่รษิกายังอยู่ที่นี่

คุณรษิกาเป็นคนสวยและฉลาด แต่เธอก็ไม่เคยอวดเบ่งใส่พวกเราเลย เธอดูแลเราดั่งคนในตระกูลเดียวกับเธอ

เธออดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบรษิกากับอัญชสา บ่อยครั้งที่คุณอัญชสามาที่นี่โดยไม่ได้แจ้งใครไว้ ถ้าคุณเลอศิลป์ไม่อยู่บ้าน เธอก็จะตั้งตัวเป็นคุณนายเจ้าของบ้านและสั่งพวกเราอย่างยโสโอหัง เธอไม่เคยให้ความเคารพพวกเราเลย ฉันไม่รู้ว่าคุณเลอศิลป์หลงใหลอะไรในตัวเธอ…

เลอศิลป์อยู่ในภวังค์ชั่วคราวเมื่อเขาได้ยินคติยาเรียกรษิกาว่าคุณผู้หญิง

แต่เมื่อรษิกาแก้คำพูดของคติยา ความรู้สึกเขาก็เริ่มซับซ้อนขึ้นมา