หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 93

รษิกาแอบได้ยินคำพูดที่คติยาพูดผ่านโทรศัพท์และรู้ว่าไอรดาไม่ค่อยสบาย เธอจึงเป็นห่วงขึ้นมาทันที

หลังจากได้ยินสิ่งที่เลอศิลป์พูด เธอกลับรถและเร่งความเร็วไปยังบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ยี่สิบนาทีต่อมา รถของเธอก็ขับมาจอดอยู่ด้านนอกบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

พอนึกถึงอาการของไอรดา รษิกาก็มองเลอศิลป์ด้วยความแคลงใจ “ดูแลไอวี่ให้ดีๆ นะ ถ้าต้องการให้ฉันช่วยเหลืออะไร ก็บอกฉันได้ตลอดเลยนะ”

เลอศิลป์มองเธออย่างเยาะเย้ย “ถ้าคุณเป็นห่วงเธอนัก ทำไมไม่มาดูแลเธอเองเลยล่ะ? แล้วอีกอย่าง ไอวี่ก็ชื่นชอบคุณ ถ้าเธอเห็นคุณตอนที่ป่วยอยู่ ผมเชื่อว่าเธอน่าจะรู้สึกดีขึ้น”

พอเขาพูดจบแล้ว เขาก็เปิดประตูและลงจากรถไป ก่อนที่เขาจะเดินเข้าบ้าน

กลับกลายเป็นว่าเขาปล่อยให้เธอเลือกเองว่าอยากจะเข้าไปเยี่ยมไอรดาหรือไม่

พอเห็นด้านหลังของเขาก็ทำให้รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไอวี่ไม่สบาย เขาควรให้แม่ของเธอมาเยี่ยมไหม? ไม่ว่าอัญชสาจะยุ่งแค่ไหน เธอคงไม่ปล่อยให้ลูกสาวเธอป่วยอยู่อย่างนี้หรอกใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่นอนป่วยอยู่บนเตียง เธอจึงลงจากรถและเดินตามเลอศิลป์เข้าไปในบ้าน

วินาทีที่เลอศิลป์ก้าวเข้าบ้าน คติยาก็เดินเข้ามาทักทายเขาพร้อมกับไอรดาในอ้อมแขนเธอ

“คุณเลอศิลป์ ในที่สุดคุณก็กลับมา คุณหนูไอรดาไม่สบายค่ะ ฉันอยากให้เธอนอนพักที่เตียง แต่เธอยืนกรานว่าจะรอคุณ ฉันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากอยู่กับเธอข้างล่างนี้ค่ะ” คติยาเล่าให้ฟัง

แก้มของไอรดาแดงก่ำ และมีแผ่นเจลลดไข้แปะอยู่ที่หน้าผาก เธอดูอ่อนแอมาก

เมื่อไอรดาเห็นพ่อของเธอ เธอเหยียดแขนออกเพื่อขอให้เขาอุ้ม

เลอศิลป์อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนและลองวัดไข้ดู เขาขมวดคิ้วเข้าหากันและถาม “ทำไมจู่ๆ ลูกถึงมีไข้ล่ะ?”

คติยามองไอรดาด้วยความเป็นห่วง “คุณหนูไอรดาดูเหมือนจะไม่ร่าเริงหลังจากที่เธอกลับจากโรงเรียนค่ะ มื้อเย็นก็ทานน้อย ฉันคิดว่าเธอง่วงนอน เลยพาเธอขึ้นอาบน้ำข้างบนก่อนที่จะรู้ว่าเธอมีไข้ค่ะ ฉันเลยเรียกหมอประจำตระกูลมา ซึ่งเขาก็สั่งยาให้เธอแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น คุณหนูไอรดาก็ยังยืนยันว่าจะรอเจอคุณก่อนที่เธอจะเข้านอนค่ะ” เธออธิบาย

เลอศิลป์พยักหน้าให้เธอและลูบหลังไอรดา “ยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ไหมคะ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

ไอรดาโอบแขนของเธอรอบๆ คอของเลอศิลป์และซุกหน้าเธอไว้ในซอกคอของเขาก่อนที่เธอจะพยักหน้าอย่างอ่อนแรง

เลอศิลป์ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

“คุณเลอศิลป์ ตอนนี้คุณก็กลับมาแล้ว คุณน่าจะพาเธอขึ้นไปข้างบนให้เธอได้พักผ่อนก่อนนะคะ” คติยาแนะนำ

แต่ทว่าเลอศิลป์กลับมีความลังเล “รออีกสักพักก็ได้”

คติยามองเขาอย่างงุนงง เธอไม่รู้ว่าเขากำลังรออะไรอยู่

เธอเริ่มระแวงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ที่ประตู

ทำไมเสียงเหมือนผู้หญิง?

พวกเขาทั้งสามคนหันไปมองประตู

สายตาเลอศิลป์อ่อนโยนลงเมื่อเห็นผู้ที่เดินเข้ามา

คติยาตัวแข็งทื่อด้วยความตะลึง เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเมื่อเธอเห็นว่าใครคือคนที่เข้ามาในตอนนี้

รษิกาเพิ่งก้าวเข้ามาในบ้าน เมื่อเธอเห็นว่ามีดวงตาสามคู่จับจ้องมาที่เธอ เธอก็ถึงกับหยุดเดินทันที

เธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเปไปหมด เมื่อรู้ว่าบ้านหลังนี้เกือบจะเหมือนเดิมแทบทุกอย่าง

หกปีที่แล้ว บ้านหลังนี้เป็นของเธอ

เธออยู่ที่นี่ได้ไม่กี่ปี แม้ว่าเลอศิลป์อาจจะไม่สนใจเธอ แต่เขายอมให้เธอทำทุกอย่างที่เธอต้องการในบ้านหลังนี้

ของตกแต่งในบ้านบางชิ้น เธอเองที่เป็นคนซื้อ

เธอคิดว่าเลอศิลป์จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างหลังจากเธอออกไป แต่เธอก็ต้องตกใจที่ทุกอย่างยังคงอยู่ในสภาพเดิมเหมือนเมื่อหกปีก่อน

หลังจากมองไปรอบบ้านคร่าวๆ รษิกาก็ละสายตาและแอบหัวเราะเยาะตัวเองอยู่เงียบๆ

ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าฉันรู้สึกเหมือนย้อนไปสมัยก่อนหลังจากเห็นของตกแต่งเก่าๆ พวกนี้

เธอไม่เคยนึกไม่เคยฝันมาก่อนว่าเลอศิลป์ไม่ได้แตะต้องของตกแต่งใดๆ ราวกับว่าเขาไม่เคยจะสนใจมันเลย