หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 92

ทันที่ที่รษิกาเอ่ยคำนั้นออกมา บรรยากาศชวนอึดอัดก็ปกคลุมไปทั่วรถ

เมื่อเธอรู้สึกตัวว่าเธอเพิ่งพูดอะไรออกไป เธอก็รู้สึกเสียใจ จึงหลุบตามองต่ำและไม่พูดอะไรอีก

เลอศิลป์มองไปที่ด้านข้างของรษิกา สายตาของเขาเคร่งขรึมและดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เธอรังเกียจฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ? ทำไมเธอถึงพยามผลักไสให้เขาไปหาอัญชสาตลอดเวลาเลย?

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยความเฉยชา “เธอยังติดธุระอยู่และยังไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหน”

รษิกากำพวงมาลัยรถด้วยความโมโห

เขากล้าดียังไง! อัญชสายุ่งมากจนไปส่งเขาไม่ได้ แต่มันใช่เรื่องไหมที่ฉันจะต้องไปส่งเขาแทน!

โชคร้ายที่เลอศิลป์ไม่มีท่าทีว่าจะขยับตัวออกจากที่นั่งของเขาเลย และรษิกาก็รู้ดีว่าเธอไม่มีทางไล่เข้าลงจากรถได้เช่นกัน

ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสตาร์ทรถและขับออกไปจากบ้านของตระกูลคชาเรศ

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง อัญชสาที่กำลังเดินออกจากบ้านก็หน้าเสียทันทีที่เห็นเลอศิลป์ผ่านกระจกมองหลัง

โดยไม่ลังเลใจใดๆ เธอพุ่งตัวขึ้นรถและขับตามพวกเขาไป

เมื่อพวกเขามาถึงถนนสายหลัก รษิกาก็นึกบางอย่างขึ้นได้ “คุณจะไปที่ไหน?”

เลอศิลป์ที่ทำงานมาทั้งวันและรีบไปทานอาหารกับอัครพลเมื่อเย็น เขารู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งความเหนื่อยล้าที่ถาโถมซัดใส่เขามาทั้งวัน และในตอนนี้เขาก็พบกับช่วงเวลาที่แสนสงบ

หลังจากได้ยินคำถามของรษิกา เขาก็รีบนวดขมับเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น “ไปที่ทำงาน ผมจำได้ว่ามันอยู่ระหว่างทางกลับบ้านของคุณ”

“นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ คุณยังจะทำงานอีกเหรอ?” รษิกาขมวดคิ้วมองเขาและถามขึ้นอย่างอ่อนโยน

เลอศิลป์พึมพำตอบรับเธอ เขาเหนื่อยเกินกว่าที่จะพูดอะไร

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขามักรู้สึกผ่อนคลายเสมอเมื่ออยู่กับรษิกา