หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 105

ระหว่างทางไปโรงเรียนอนุบาล ไอรดานั่งที่เบาะหลังขณะที่กอดกระเป๋าเป้ของเธอพร้อมกับก้มหน้าไว้ตลอดเวลา เธอดูอารมณ์เสียเล็กน้อย

อัญชสาตั้งใจแน่วแน่ที่จะเอาชนะเด็กหญิงตัวเล็กๆ นี้ให้ได้ อย่างน้อยที่สุดแค่พวกเขาดูใกล้ชิดสนิทสนมกันต่อหน้าคนอื่นก็ยังดี

เมื่อมองไอรดาผ่านกระจกมองหลัง เธอก็แสร้งทำเป็นถามด้วยความเป็นห่วง “หนูไม่สบายหรือเปล่าไอวี่? ให้ฉันพาไปโรงพยาบาลไหม?”

ไอรดาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงของเธอ

อัญชสาขมวดคิ้วและแสดงความกังวลต่อไปด้วยน้ำเสียงที่เสแสร้ง “หรือว่าจะฉันไม่พาเธอไปส่งโรงเรียน แล้วเราจะกลับไปพักผ่อนกันดีไหมจ๊ะ?”

แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น แต่เธอก็ยังคงไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี

หลังจากรออยู่สักพัก อัญชสาก็หมดความอดทน “ฉันถามคำถามเธอยู่นะไอรดา ฟ้าศิริสวัสดิ์ ทำตัวแบบนี้ได้ยังไงกัน? ฉันพูดคุยปกติกับเธอก็ยังไม่ได้เลยหรือไง?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจ ไอรดาก็ตัวสั่นและกอดกระเป๋าเป้แน่นขึ้น

เมื่อสังเกตเห็นการต่อต้านที่เห็นได้ชัดของไอรดาที่มีต่อเธอ บวกกับนึกถึงคำพูดของศศิตาเมื่อคืนก่อนเกี่ยวกับสาเหตุที่เลอศิลป์ไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเธอ ยิ่งคิดมากเท่าไร อัญชสาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะท่าทีที่นังเด็กนี่มีต่อฉัน รษิกาจะยังมีเหตุผลที่ได้อยู่เคียงข้างเลอศิลป์อีกไหม? และฉันคงไม่ต้องรู้สึกแย่เพราะรษิกากลับมาที่ประเทศนี้แล้วหรอก!

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อัญชสาก็ขับรถเข้าข้างทางด้วยความไม่พอใจก่อนจะเหยียบเบรกอย่างแรง