หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 106

อัญชสาปล่อยให้ไอรดาลงจากตักเธอหลังจากที่เธอได้ยินว่าเด็กเริ่มหายใจไม่ออกจากการร้องไห้อย่างหนัก

ไอรดาคลานไปที่หน้าต่างอีกฝั่งของรถทันทีและอดทนต่อความเจ็บปวดด้วยการกอดกระเป๋านักเรียนไว้แนบอกขณะที่เธอยังคงสะอื้นต่อไป

"ดี! มันควรจะต้องเจ็บแบบนี้แหละ” อัญชสาเย้ยหยันขณะที่เธอจ้องไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ “ถ้าเธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ใครฟัง ฉันสาบานได้เลยว่าเธอจะไม่ได้เจอนังผู้หญิงคนนั้นอีกเลย”

จากนั้นเธอก็กลับไปที่เบาะหน้าและขับรถไปส่งไอรดาที่โรงเรียนต่อ

“ถึงแล้ว เช็ดน้ำตาของเธอซะ” อัญชสาสั่งหลังจากที่พวกเธอไปถึงโรงเรียน

ไอรดารีบเช็ดหน้าของเธอให้แห้ง เธอกลัวว่าจะไม่ได้เจอคุณรษิกาอันเป็นที่รักอีกตามที่อัญชสาขู่ไว้

จากนั้นอัญชสาเหลือบมองไอรดาและรู้สึกว่าหน้าของเธอดูเป็นปกติแล้ว เธอจึงเปิดประตู ขณะที่พวกเขาจูงมือกันไปยังประตูรั้วโรงเรียน เธอก็ยังคงขู่ไอรดาต่อไปว่า “อย่าร้องไห้หรือเอะอะเป็นอันขาด ถ้าใครเห็นรอยน้ำตาบนใบหน้าของเธอแม้แต่หยดเดียว เธอจะได้รู้แน่ว่ามีอะไรรอเธออยู่”

หลังจากที่เธอขู่ไอรดาแล้ว อัญชสาก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มหวานที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเธอ

ไอรดาพยายามอย่างที่สุดเพื่อกลั้นน้ำตาและเดินเข้าไปหาคุณครูของเธออย่างเชื่อฟัง เธอโค้งคำนับคุณครู

“สวัสดีจ้ะไอรดา!” ครูของเธอทักทายอย่างร่าเริง เธอเห็นน้ำตาที่แห้งเหือดบนแก้มของไอรดาและขมวดคิ้วด้วยความกังวล "เกิดอะไรขึ้นคะ? หนูร้องไห้ทำไม?”

สีหน้าของอัญชสาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ วันนี้เธองอแงมากและไม่อยากมาโรงเรียนค่ะ เราใช้เวลาตั้งนานกว่าจะเกลี้ยกล่อมจนเธอยอมให้เราลากมาส่งที่โรงเรียนได้”

คุณครูขมวดคิ้วด้วยความสับสนเมื่อได้ยินเช่นนั้น "จริงเหรอคะ? ไอรดาไม่เคยเกลียดการมาโรงเรียนเลยนะคะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะเนี่ย?"

อัญชสาขมวดคิ้วแต่เธอรีบกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มและรีบเปลี่ยนเรื่อง “บางทีเธออาจจะรู้สึกไม่ค่อยสบายนักน่ะค่ะ แต่ยังไงไข้ของเธอก็ลดลงแล้ว ช่วยจับตาดูเธอไว้ให้ด้วยและถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ติดต่อฉันทันทีนะคะคุณครู”

คุณครูตอบตกลงด้วยรอยยิ้ม เธอพยายามไม่คิดมากจนเกินไป

อัญชสามส่งไอรดาให้กับครูและแสร้งทำเป็นให้คำแนะนำสองสามคำก่อนที่จะหันหลังจากไป

เธอเพิ่งก้าวขึ้นรถแล้วก็ได้เห็นรถเบนซ์ที่คุ้นตาจอดอยู่หน้าโรงเรียน

จากนั้นรษิกาก็พาลูกสองคนของเธอลงจากรถมา

สีหน้าที่ไอรดาเพิ่งจะแจ่มใสขึ้น แต่ก็เริ่มดูหม่นหมองอีกครั้งเมื่อทั้งสามคนปรากฏตัว

ส่วนสีหน้าของอัญชสาเศร้าหมองขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธอเฝ้าดูอย่างขมขื่นขณะที่รษิกาพูดคุยกับคุณครูอย่างสบายๆ ก่อนจะส่งตัวเด็กๆ ให้ และสีหน้าของเธอยังคงเศร้าหมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งรษิกาขึ้นรถและขับออกไป

เธอหยุดดูจนกว่ารถเบนซ์จะลับหายไปจากสายตาของเธอ

ถ้าเธอจำไม่ผิด ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ได้ลงทุนในโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ด้วย

เธอจึงอดไม่ได้ที่จะสงสัยอย่างมาก

เลอศิลป์ต้องพบกับรษิกาอย่างน้อยหนึ่งครั้งเวลาที่เขารับส่งไอรดาที่นี่แน่ๆ นอกจากนี้ ในฐานะผู้ถือหุ้น ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ว่าลูกๆ ของรษิกาเรียนอยู่ที่นี่

อีกทั้งไอรดายังแสดงให้เห็นว่าเธอชอบผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน ดังนั้นใครจะรู้ว่าพวกเขาทำอะไรกันลับหลังอัญชสาบ้าง?

อัญชสารู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอเห็นครูยังคงยืนอยู่ตรงนั้นจึงตัดสินใจลงจากรถโดยทำสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อเห็นว่าเธอเดินกลับมา คุณครูจึงถามด้วยรอยยิ้มไปว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”

อัญชสาโค้งคำนับเล็กน้อย "สวัสดีค่ะ ฉันอยากแนะนำตัวเอง ฉันเป็นเจ้าของภักดีสรวงกรุ๊ปและต้องการบริจาคอุปกรณ์ในสนามเด็กเล่นให้กับโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ค่ะ ฉันขอคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียนได้ไหมคะ?”