หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 107

คุณครูตอบด้วยรอยยิ้มทันทีเมื่อได้ยินว่าอัญชสาต้องการบริจาคสิ่งของให้โรงเรียนจึงโทรหาผู้อำนวยการทันที

เธอวางสายหลังจากสนทนาได้ไม่นานนัก และพาอัญชสาไปที่ห้องทำงานผู้อำนายการโรงเรียน

เขารออยู่ที่ห้องทำงานมาระยะหนึ่งแล้ว พอเห็นพวกเขามาถึงก็รินชาให้อัญชสาทันที “เชิญนั่งก่อนครับ คุณอัญชสา” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

อัญชสารับถ้วยชาจากเขาและนั่งลงบนที่นั่งตรงข้าม “ฉันคิดว่าคุณคงทราบเหตุผลที่ฉันมาที่นี่แล้วนะคะ”

ผู้อำนวยการโรงเรียนพยักหน้า “ผมได้ยินมาว่าคุณต้องการบริจาคอุปกรณ์บางอย่างให้กับโรงเรียนอนุบาล ผมอยากจะขอบคุณแทนเด็กๆ มากเลยครับ”

เขาเพิ่งพูดจบเมื่อสังเกตเห็นว่าคนตรงหน้าของเขาดูสุขุมแค่ไหน

อัญชสาจิบชาของเธอด้วยท่าทางเฉยเมยและพูดอย่างเย็นชาว่า “นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด ฉันยินดีบริจาคห้าล้านเพิ่มให้กับโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้เช่นกัน คุณจะเอาเงินนั่นไปทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการโดยแลกกับการช่วยเหลือฉันง่ายๆ เพียงข้อเดียว”

ผู้อำนวยการโรงเรียนมองเธอด้วยความสับสน "ซึ่งก็คือ...?"

“เมื่อไม่นานมานี้ โรงเรียนอนุบาลดูเหมือนจะรับลูกๆ ของรษิกา จารุวิทย์เข้ามาเรียนด้วย ฉันอยากให้คุณไล่พวกเขาออกจากโรงเรียนแห่งนี้” อัญชสาหรี่ตาของเธอลง สีหน้าของเธอช่างแสนเย็นชาเสียจริง

ผู้อำนวยการโรงเรียนและคุณครูมองหน้ากันอย่างสับสนเมื่อได้ยินคำพูดของอัญชสา

เลอศิลป์เคยขอเรื่องนี้กับพวกเขามาก่อน แต่เขากลับเปลี่ยนใจอย่างรวดเร็ว

แต่ตอนนี้พวกเขาได้ยินคำขอนี้อีกครั้งจากปากของอัญชสา

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมขอถามหน่อยนะครับ คุณอัญชสา มีเรื่องอะไรระหว่างคุณกับคุณรษิกาหรือเปล่าครับ?” ผู้อำนวยการโรงเรียนถามอย่างระมัดระวัง

อัญชสาจึงจ้องหน้าเขาพร้อมตอบไปว่า “คุณไม่จำเป็นต้องรู้มากหรอก สิ่งที่คุณต้องรู้ก็คือ ฉันไม่ต้องการให้ลูกๆ ของเธอและลูกๆ ของเลอศิลป์เรียนอยู่ในโรงเรียนเดียวกัน ฉันเดาว่าคุณคงไม่รู้ข่าวการแต่งงานระหว่างตระกูลภักดีสรวงและตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์สินะ”

ผู้อำนวยการโรงเรียนพยักหน้าอย่างลนลาน “จริงๆ ผมก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างครับ”

“ฉันเคยมีปัญหาส่วนตัวกับรษิกามาก่อน และฉันจะเป็นแม่ของไอรดาในเร็วๆ นี้ และถ้าลูกสาวของฉันโดนลูกชายเธอรังแก คุณจะรับผิดชอบไหม?” อัญชสาขู่อย่างสุขุม

เมื่อพูดถึงครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ ผู้อำนวยการโรงเรียนก็นึกตอนที่เลอศิลป์บอกเองว่าจะไม่ไล่เด็กเหล่านั้นออกไปเด็ดขาด หมายความว่าเลอศิลป์ต้องการให้พวกเขาเรียนอยู่ในโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ไม่ใช่หรือ?

แต่ตอนนี้ภรรยาในอนาคตของเลอศิลป์กำลังร้องขอให้ทำเช่นนั้น ผู้อำนวยการโรงเรียนไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไรดี

อัญชสาสังเกตเห็นความลังเลใจของเขา เธอจึงวางถ้วยชาของเธอกระแทกกับโต๊ะเสียงดัง

หัวใจของผู้อำนวยการโรงเรียนเต้นไม่เป็นส่ำเนื่องจากเขารู้อิทธิพลของตระกูลเธอดี

“ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ลงทุนกับโรงเรียนอนุบาลนี้ไม่น้อยเหมือนกันใช่ไหม? ลองนึกดูว่าคำพูดไม่กี่คำของฉันจะทำอะไรกับอนาคตของคุณได้บ้าง คุณจะไม่มีทางได้เงินลงทุนที่ตั้งตารออย่างแน่นอน” อัญชสากล่าวพร้อมเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ

ผู้อำนวยการโรงเรียนเหงื่อแตกพลั่ก เขาฝืนความตั้งใจของเธอไม่ได้จริงๆ เพราะเธอเอาแต่พูดถึงเลอศิลป์อยู่เรื่อยๆ ดังนั้นหลังจากลังเลอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ยอมจำนน "ผมเข้าใจแล้วครับ ผมจะไล่พวกเขาออกไป”

อัญชสายิ้มอย่างพอใจ “ฉันอยากได้ยินข่าวว่าเด็กพวกนั้นจะถูกไล่ออกภายในคืนนี้ ถ้าเป็นเช่นนั้น เงินห้าล้านจะเข้าบัญชีของโรงเรียนในทันที”

ผู้อำนวยการโรงเรียนพยักหน้ายอมรับกับทุกสิ่งที่เธอพูด

“เนื่องจากเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว งั้นฉันก็ขอตัวกลับก่อน” อัญชสาพูดขณะที่เธอลุกขึ้นยืน

ทั้งคุณครูและผู้อำนวยการโรงเรียนต่างเดินไปส่งเธอไปที่ประตู

เมื่อเธอกำลังจะจากไป อัญชสาก็ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้และหันกลับมาเตือนพวกเขาอย่างเย็นชาว่า “ฉันเกือบลืมไปแล้ว ช่วยเก็บทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นความลับนะคะ ฉันไม่ต้องการให้รษิกามาวุ่นวายกับฉันถ้าเธอรู้เรื่องนี้”

แท้จริงแล้วเธอกลัวว่าเลอศิลป์จะได้ยินเรื่องที่เธอทำโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขา แต่เธอไม่อยากให้ผู้อำนวยการโรงเรียนรู้สึกสงสัย นั่นเป็นเหตุผลที่เธอใช้ชื่อของรษิกามาอ้างนั่นเอง

ผู้อำนวยการโรงเรียนจึงพยักหน้าตอบตกลงกับเธอไป