หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 108

เย็นวันนั้นหลังเลิกงาน รษิการีบไปรับอชิและเบนนี่กลับจากโรงเรียนแทบไม่ทัน

เหลือเพียงพวกเขาสองคนที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลและคุณครูของพวกเขากำลังดูแลอยู่

“ขอโทษนะคะที่มาช้า” รษิกากล่าวด้วยรอยยิ้มขอโทษพร้อมเอื้อมมือไปจับมือลูกๆ ของเธอ

ครูพิมพ์รภาขยับไปยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขาเล็กน้อยอย่างไม่คาดคิดและยิ้มอย่างไม่สบายใจไปที่เธอ “ฉันจะช่วยดูแลพวกเขาอีกสักหน่อย พอดีผู้อำนวยการโรงเรียนมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ ตอนนี้เขารออยู่ในห้องทำงานของเขา”

รษิกาไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็ขึ้นไปชั้นบนและเคาะประตูห้องของเขา

สีหน้าของผู้อำนวยการโรงเรียนช่างดูน่าสงสัยอย่างประหลาด

“ครูพิมพ์รภาบอกฉันว่าคุณมีเรื่องต้องการคุยกับฉัน เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?” รษิกาถาม

ผู้อำนวยการโรงเรียนยิ้มอย่างมีเลศนัยในขณะที่เขาพูดช้าๆ ว่า “ปัญหาคือผมได้สังเกตดูลูกๆ ของคุณในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และผมรู้สึกว่าพวกเขาไม่เหมาะกับโรงเรียนอนุบาลของเรา บางทีคุณควรพิจารณาให้พวกเขาเปลี่ยนสภาพแวดล้อมดู”

เขาแค่ต้องการจะไล่อชิและเบนนี่ออกไป!

รษิกาขมวดคิ้วด้วยความงุนงงแต่ยังคงสุภาพ “วันนี้พวกเขาทำอะไรผิดที่โรงเรียนหรือเปล่าคะ? หากเป็นกรณีนี้ ฉันจะอบรมพวกเขาที่บ้านอย่างแน่นอน ได้โปรดอย่ากังวล ฉันสัญญาได้เลยว่าพวกเขาจะไม่ทำแบบนี้…”

เธอยังไม่ทันได้พูดคำสัญญาจนจบ ผู้อำนวยการโรงเรียนกลับตัดบทเสียเธอก่อน “ทั้งสองคนทำได้ดีแล้วครับ แต่ผมไม่อยากให้พวกเขาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลนี้อีกต่อไป และแน่นอนว่าผมจะคืนค่าเล่าเรียนทั้งหมดที่คุณจ่ายไปให้ด้วย”

รษิกาเริ่มรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น “ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงินค่ะ ในเมื่อคุณบอกว่าลูกๆ ของฉันทำได้ดีมาก แล้วทำไมคุณถึงต้องไล่พวกเขาออกคะ? คุณต้องให้เหตุผลที่อย่างน้อยฉันสามารถเอาไปบอกลูกๆ ของฉันได้สิ”

ผู้อำนวยการโรงเรียนขมวดคิ้ว “ไม่มีเหตุผลอื่นใดหรอกครับ”

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดในขณะที่เขาพูดออกไป

ในความเป็นจริงเด็กสองคนนั้นทำตัวดีมากที่โรงเรียนเมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นๆ ที่อายุเท่ากัน พวกเขาทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ สองคนที่ไม่เคยทำให้ครูต้องกังวลและช่วยเธอดูแลเด็กคนอื่นๆเสียด้วยซ้ำ

โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไล่พวกเขาออกเลย

แต่เนื่องจากเป็นคำสั่งที่มาจากผู้มีพระคุณต่อโรงเรียน เขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้

เขาไม่สามารถแม้แต่จะมองตาเธอได้หลังจากพูดจบ

รษิกาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อควบคุมความโกรธของเธอและสงบสติอารมณ์ไว้ ขณะที่เธอคิดหาเหตุผลไปด้วย “ฉันส่งลูกมาโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้เพราะฉันไว้ใจคุณ แต่ตอนนี้คุณทำให้ฉันผิดหวังอย่างแรง คุณจะไล่ลูกๆ ของฉันออกโดยไม่มีเหตุผลได้ยังไงกัน ฉันว่าฉันสามารถรายงานเรื่องนี้ไปยังกระทรวงศึกษาธิการได้”

ความรู้สึกผิดเริ่มกัดกินจิตใจของเขา แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิมว่า “งั้นไปรายงานผมเลย ผมจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน”

ด้วยที่ตระกูลภักดีสรวงและตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์คอยสนับสนุนโรงเรียนอนุบาลมาโดยตลอด เขาจึงคิดว่ากระทรวงศึกษาธิการคงไม่กล้าทำอะไรเขาได้หรอก

หลังจากประเมินท่าที่ของผู้อำนวยการโรงเรียนแล้ว รษิกาก็สงบลง และตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาของเธอ “ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปและพ่อแม่คนอื่นๆ ได้ยินว่าคุณไล่เด็กสองคนออกโดยไม่มีเหตุผล คุณไม่คิดว่าพวกเขาจะสงสัยคุณเหรอ? แม้ว่าคุณจะไม่ถูกลงโทษจากกระทรวงศึกษาธิการ แต่พ่อแม่คนอื่นๆ ก็อาจจะไม่ไว้ใจคุณอีกต่อไปและเปลี่ยนโรงเรียน นั่นจะเป็นปัญหาสำหรับโรงเรียนอนุบาลไหม?”

ผู้อำนวยการโรงเรียนตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัดและมองไปที่เธออย่างช่วยไม่ได้ "คุณรษิกา มันไม่ได้ยากเกินความสามารถของคุณที่จะหาโรงเรียนอนุบาลแห่งอื่น ทำไมคุณถึงต้องพยายามทำให้เรื่องมันวุ่นวายมากขึ้นด้วยล่ะ?”

ยิ่งเวลาผ่านไป รษิกาก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น

ดูจากลักษณะแล้ว ต้องมีใครบางคนกำลังควบคุมเขาอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน ดูเหมือนว่าคนคนนั้นจะเป็นคนที่มีความสำคัญต่อโรงเรียนเช่นกัน

รษิกาผ่อนคลายเล็กน้อยด้วยความคิดนั้น “โอเค ฉันจะไม่ทำแบบนั้น แต่คุณต้องบอกฉันมาก่อนว่าใครบงการคุณให้ทำแบบนี้”

ผู้อำนวยการโรงเรียนเงียบไปเมื่อนึกถึงคำขอร้องของอัญชสา

“ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปหรือเปล่า?” รษิกานึกถึงความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น

ผู้อำนวยการโรงเรียนลังเลก่อนจะพยักหน้าอย่างช้าๆ

อัญชสากำลังจะได้เป็นสะใภ้ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ในไม่ช้า ไม่ใช่เรื่องโกหกเลยที่จะบอกว่าเป็นตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ และจากที่เธออ้างชื่อของเลอศิลป์อยู่เรื่อยๆ ผู้อำนวยการโรงเรียนก็สันนิษฐานว่าเขาเองก็คงมีส่วนร่วมเหมือนกัน

สีหน้าของรษิกาเครียดขึ้นเมื่อเห็นเขาพยักหน้า

เลอศิลป์ทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไรกัน?