หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1072

ในตอนเที่ยง รษิกาเพิ่งทำอาหารกลางวันเสร็จขณะที่กริ่งประตูดังขึ้นมา

หลังจากเจตนินมาหาเมื่อเช้าถึงสองครั้ง รษิกากับเด็กๆ ต่างก็เฉยๆ กับเสียงกริ่งประตูไปแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าอาจเป็นเลอศิลป์ในคราวนี้

รษิกาจัดโต๊ะอาหารให้เด็กๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู

เป็นไปตามคาด เลอศิลป์กำลังรออยู่ข้างนอก

รษิกาเปิดประตูและพยักหน้าให้เขาสั้นๆ “ไอวี่อยู่ไหน? ผมมารับลูกกลับบ้าน”

เขามองไปทางห้องนั่งเล่น

เมื่อเด็กๆ รู้ว่าเลอศิลป์มาที่นี่ พวกเขาก็กลั้นใจและแอบฟังเสียงการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มที่แว่วมาจากนอกประตู

พอได้ยินชื่อไอรดา เด็กชายก็หันไปมองเธออย่างพร้อมเพรียงกัน

ไอรดาพองแก้มออกมาและสบตากับทั้งสองคนอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

ตามแผนของพวกเขา เธอจะต้องตามเลอศิลป์กลับบ้านไปและพยายามโน้มน้าวใจเขา ขณะที่เด็กชายทั้งสองมีหน้าที่เปลี่ยนใจรษิกาให้ได้

แบบนั้น เลอศิลป์กับรษิกาก็จะสงบศึกกันได้ในไม่ช้า

ถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว แต่ไอรดาก็ทนไม่ได้ที่ต้องแยกจากรษิกากับเด็กชายทั้งสองคน

เด็กหญิงรู้สึกลังเลขณะที่เสียงของรษิกาดังลอยมา “คุณรีบไหม? ถ้าไม่รีบ เข้ามากินข้าวเที่ยงกับเราก่อนสิคะ”

สีหน้าของเด็กทุกคนต่างเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

เด็กๆ ดีใจกันมากเมื่อได้ยินรษิกาเชิญเลอศิลป์ให้อยู่ทานข้าวด้วยกัน ขณะที่เลอศิลป์ไม่แน่ใจว่าคำเชิญของรษิกานั้นจะนำมาซึ่งอะไรต่อไป

รษิกาหันหลังมามองที่ห้องทานอาหาร เธอพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ฉันอยากคุยกับคุณเรื่องไอวี่ค่ะ”

เช่นนั้นแล้ว เธอก็เห็นสายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้น

เยี่ยมเลย! นานแล้วที่พ่อกับแม่ไม่ได้นั่งกินข้าวด้วยกัน นี่แปลว่าความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่ดีขึ้นใช่ไหม?