หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1071

เด็กๆ ยืนเรียงแถวกันอย่างไม่สบายใจเมื่อได้ยินคำว่า “การลงโทษ”

รษิกากวาดตามองเด็กทั้งสามอย่างเคร่งขรึมและเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่กำแพง “ทั้งสามคนไปยืนตรงนั้นสิบห้านาที”

แม้โดยปกติแล้วเด็กๆ จะประพฤติตัวดี แต่พวกเขาก็เคยถูกลงโทษมาก่อน

พวกเขาเดินไปที่มุมห้องและยืนหันหน้าเข้ากำแพง

ไอรดาเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ

เมื่อรษิกาเห็นอย่างนั้น เธอก็ขมวดคิ้ว เมื่อคิดได้ว่าไอรดายังคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด เธอจึงเร่ง “หนูจะต้องยืนอยู่ตรงนั้นนานขึ้นถ้าเดินช้าอย่างนี้”

พอได้ยินอย่างนั้น เด็กหญิงก็รวบรวมความกล้าหันไปมองรษิกา

รษิกางุนงง นี่การลงโทษแบบนี้รุนแรงไปเหรอ? เพราะแบบนี้เธอถึงได้หันมามองฉันใช่ไหม?

ไอรดาถามอย่างเศร้าสร้อยว่า “ถ้าหนูรับการลงโทษแล้ว คุณจะยังชอบหนูเหมือนเดิมไหมคะ? คุณรษิกา”

คำถามของเด็กหญิงทำให้รษิกาใจละลาย “ถ้าได้เรียนรู้จากควาามผิดและไม่ทำอีก ฉันก็ยังชอบหนูอยู่เหมือนเดิมจ้ะ”

ดวงตาของไอรดาเป็นประกายขณะที่เธอสัญญาว่า “โอเคค่ะ คุณรษิกา! หนูจะเป็นเด็กดีค่ะ!” เธอรีบสาวเท้าเดินตามหลังเด็กชายทั้งสองไปจนถึงที่ “ฉันขอโทษนะ ฉันผิดเองที่ทำให้เราโดนทำโทษ”

อชิกับเบนนี่ส่ายหน้า “เราเป็นเพื่อนรักกัน และเพื่อนรักก็ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันอยู่แล้ว!”

ขณะที่รษิกาจ้องมองแผ่นหลังของไอรดา เธอก็จมอยู่ในห้วงความคิด การลงโทษคือสิ่งที่ฉันคิดขึ้นมาหลังจากไตร่ตรองดูแล้ว ถึงฉันจะไม่คิดว่าเลอศิลป์จะรู้สึกว่าการลงโทษของฉันรุนแรงเกินไป แต่ฉันยังไม่แน่ใจเรื่องนั้นเพราะอันที่จริงฉันไม่มีสิทธิ์ไปสั่งสอนลูกของเขา นี่เป็นทางออกที่ไม่มีอันตรายมากที่สุดเท่าที่ฉันคิดออก เมื่อเขามาถึง ฉันก็ต้องอธิบายสถานการณ์ให้เขาเข้าใจอีก ไอวี่มีแนวโน้มจะทำอะไรสุดขั้ว ที่เป็นเพราะบุคลิกเธอหรืออาการออทิสติกกันแน่ ถ้าเป็นเพราะออทิสติก เธอจะต้องได้รับการรักษาจากนักจิตวิทยาด้วย

เมื่อเหลือบมองเวลา รษิกาก็เห็นว่าใกล้เที่ยงแล้ว แต่เลอศิลป์ก็ยังไม่มาเลย เขาจะมารับไอวี่เมื่อไรกันนะ?