หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1089

ไอรดาส่ายหน้าซ้ำๆ ด้วยสีหน้าที่ไร้หนทาง

ขณะที่เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นของเลอศิลป์เดินเข้ามาใกล้

ทันใดนั้น ดวงตาเธอก็เป็นประกาย เธอพุ่งตัวผ่านอัญชสาเพื่อไปหาความปลอดภัยจากเลอศิลป์ เธอโอบแขนเล็กๆ ไว้รอบต้นขาของเขาแน่น

เลอศิลป์ก้มลงมามองเด็กหญิงที่เกาะขาเขาอยู่ และคิดถึงคำขอโทษของอัญชสาก่อนหน้านี้

“จะให้ไอวี่อภัยให้คุณในคืนเดียวคงไม่ได้หรอกนะ ดังนั้นคุณไม่ต้องใช้วิธีการที่สิ้นหวังขนาดนั้นก็ได้” เขากล่าวพลางจ้องมองอัญชสาที่ย่อตัวนั่งอยู่บนพื้นอย่างเคร่งขรึม

อัญชสาแกล้งทำเป็นยิ้มอย่างขมขื่น เธอกล่าวอย่างหดหู่ใจว่า “ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ยอมอดทนอีกแล้ว ฉันก็แค่…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เลอศิลป์ก็ตัดบทเธอเสียก่อน “นี่ก็เย็นมากแล้ว ลงไปกินข้าวเย็นข้างล่างด้วยกันกับเราเถอะ”

อัญชสาชะงักไป และมองไปทางเลอศิลป์อย่างไม่อยากจะเชื่อ

ในตอนนั้น เขามุ่งหน้าลงไปข้างล่างแล้ว โดยจูงมือไอรดาไปด้วย

อัญชสาจ้องมองด้านหลังพวกเขาอย่างงุนงง

ถ้าไม่ใช่เพราะมีไอรดาอยู่ อัญชสาคงคิดว่าพวกเขาได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อหกหรือเจ็ดปีก่อน ที่เลอศิลป์ยังคงเกลียดรษิกา และต้องการจะแต่งงานกับเธอ

แต่ไม่มีใครขึ้นมารับเธอข้างบนเลย ถึงจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม

ตอนนั้นเองที่อัญชสาตั้งสติได้และยอมรับความจริง เธอลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินลงบันไดไป

ในห้องทานอาหาร เลอศิลป์กับไอรดานั่งอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว

จากที่มองดู เลอศิลป์คงจะไม่ขอให้ใครสักคนไปตามอัญชสาลงมาข้างล่างแน่ๆ ถ้าเธอไม่ลงมาเอง