หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1090

“ไม่!”

ไอรดาอารมณ์ไม่ดีเมื่อเห็นพ่อของเธอเออออไปกับผู้หญิงแย่ๆ คนนี้ เธอโยนส้อมทิ้งไปด้วยความโมโห ก่อนจะกระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งขึ้นไปข้างบน

เมื่อเห็นเด็กหญิงโวยวายอาละวาด อัญชสาก็โมโห แต่เธอต้องเก็บอาการเอาไว้

“ไอวี่!” เธอตะโกนออกมา ก่อนจะรีบวางส้อมลงและวิ่งตามเด็กหญิงขึ้นไปข้างบน

ทันทีที่เธอยืนขึ้น เลอศิลป์ก็ห้ามเธอไว้ “ปล่อยเธอไป”

อัญชสาทำท่าเหมือนสับสน “แต่ไอวี่ เธอ…”

เลอศิลป์ไม่สะทกสะท้านใดๆ “มันดีต่อเธอด้วยที่จะสงบใจลงเอง ผมตามใจเธอมากไปที่เมื่อก่อนนี้ปล่อยให้เธอได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ”

ระหว่างทางกลับบ้าน เลอศิลป์ครุ่นคิดเรื่องที่ไอรดาเจาะยางรถของเจตนิน

แม้เขาจะเข้าใจได้ว่าทำไมเธอทำเช่นนั้น มันเป็นสิ่งที่เขาปล่อยผ่านไปไม่ได้เพราะเธอกำลังอาการดีขึ้นแล้ว

มันเป็นเวลาที่เขาจะต้องแก้ไขวิธีการแสดงความรู้สึกของเด็กหญิง

เรื่องของรษิกาเป็นโอกาสที่ดีที่เขาจะทำเช่นนั้น

ความดีใจเติมเต็มในหัวใจของอัญชสา แต่เธอก็ทำหน้าเศร้า “นี่เป็นเพราะฉันทั้งนั้นเลย ฉันรู้ว่าไอวี่ไม่ชอบฉัน และฉันก็รู้ว่าฉันไปเร่งให้เธอมาชอบฉันไม่ได้ แต่ฉันก็ยังยืนยันที่จะอยู่กินข้าวมื้อนี้ มันเป็นความผิดฉันเองที่ไอวี่ไม่ได้กินอะไรเลย

เลอศิลป์เงยหน้ามามองเธอ “นี่มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ยังไงแล้วเธอก็ต้องเจอความจริงอยู่ดี” สิ้นคำนั้น เขาก็กลับไปทานข้าวต่ออย่างเฉยเมย “กินข้าวต่อเถอะ”

ร่องรอยแห่งความปิติยินดีฉายในดวงตาของอัญชสาขณะที่เธอได้ยินเขาพูดเช่นนั้น และเธอก็นั่งลงยังที่นั่งของเธอเอง

หลังจากทานมื้อเย็นกันแล้ว อัญชสาก็แกล้งแนะนำอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่าเธออยากจะขึ้นไปดูไอรดาสักหน่อย

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เลอศิลป์จะปฏิเสธคำแนะนำของเธอและบอกว่าไอรดาจะต้องสงบใจลงก่อน