หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1119

เจตนินยิ้มเห็นด้วย “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ลองดูตำราการแพทย์พวกนี้แล้วติดต่อผมได้ถ้ามีคำถามอะไร”

ดวงตาของรษิกาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ “ได้ค่ะ”

เช่นนั้นแล้ว พวกเขาก็เดินตามกันไปที่ประตู

ก่อนจะขึ้นรถ เจตนินก็หันหลังมามองรษิกาด้วยสายตาที่ลึกลับซับซ้อน

เมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่ม รษิกาก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความงุนงง

“เสียดายจังเลยนะครับที่พลาดโอกาสกินมื้อเย็นกับคุณในคืนนี้ คุณรษิกา”

ใบหน้าของเจตนินฉาบทับไปด้วยความผิดหวัง

รษิกาอึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ตอบไปด้วยความสุภาพว่า “ยังมีโอกาสอีกมากมายค่ะ อีกอย่าง ฉันยังต้องขอบคุณคุณที่เตรียมสมุนไพรมาให้ทำการวิจัยด้วยนะคะ คุณเจตนิน”

เจตนินเลิกคิ้ว “ถ้าอยากขอบคุณผม เอาเป็นว่าทำอาหารให้ผมทานสักมื้อเป็นไงครับ? คุณรษิกา”

เจตนินไม่รอให้รษิกาตอบ เขาเสริมไปว่า “ผมเบื่อร้านอาหารทั่วๆ ไปแล้ว และผมคิดว่าคุณมีทักษะการทำอาหารที่ยอดเยี่ยม ผมเลยสงสัยว่าจะมีโอกาสได้ชิมอาหารที่คุณทำบ้างไหม”

รษิกาพูดไม่ออกเมื่อชายคนนั้นคิดเช่นนี้ จึงทำได้แค่ตอบรับไป “ถ้าต้องการอย่างนั้น ฉันก็ทำให้คุณได้ค่ะ คุณเจตนิน แต่หวังว่าคุณจะไม่ผิดหวังนะคะ”

เจตนินเลิกคิ้วและหัวเราะเบาๆ “ผมจะไม่ผิดหวังหรอกครับ ถ้าตราบใดที่คุณเป็นคนทำให้ผมกิน”

ขณะที่พูดแบบนั้น เขาก็หันกลับไปขึ้นรถ “งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ คราวหน้าคุณจะทำอาหารให้ผมกิน วันนี้ค่ำมากแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

รษิกาพยักหน้าไปอย่างใจลอย

ฉันคิดไปเองหรือว่าท่าทีของเขาดูแปลกจริงๆ? เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันมากไปกว่าเรื่องหุ้นส่วนธุรกิจ ทำไมจู่ๆ เขาถึงขอให้ฉันทำอาหารให้เขากินกันล่ะ? มันไม่ใกล้ชิดมากเกินไปหน่อยเหรอ?

หลังจากเห็นรถออกไปแล้ว รษิกาก็กลับเข้ามาในบ้าน เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด