หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1189

รษิกาค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งไปแตะศีรษะของเด็กหญิงตัวเล็กๆ

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเธอจะเห็นเด็กหญิงยิ้มให้เธอ

รษิกาแสบจมูก เธออยากขอโทษเด็กน้อย แต่ก้อนเนื้อที่จุกในลำคอทำให้เธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

“ออกไปเร็วๆ นะแม่... แล้วแม่จะเจอหนูเมื่อแม่ตื่นขึ้น!” เด็กหญิงเร่งเร้าและเอียงศีรษะ

ดวงตาของรษิกาสั่นไหวอย่างรุนแรง

ลูกสาวของฉันเสียไปนานแล้ว... ฉันจะพบเธออีกครั้งเมื่อตื่นขึ้นมาได้ยังไง?

อย่างไรก็ตาม เด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็กดดันเธออย่างเร่งเร้า

เสียงร้องไห้ของอชิและเบนนี่ก้องเข้าหูของรษิกาอีกครั้ง

หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ ในที่สุดรษิกาก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจากไปเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปที่ร่างเล็กๆ ที่อยู่ข้างหลังเธอ

สาวน้อยโบกมือ

รษิกาฝืนยิ้มแล้วเดินไปที่ประตู

"แม่!"

เสียงร้องไห้ของเด็กๆ ชัดเจนขึ้น

ขณะที่รษิกาค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอก็จ้องมองเพดานสีขาวด้วยดวงตาที่เปียกชื้น

“เธอฟื้นแล้ว! คุณรษิกาฟื้นแล้ว!”

ผู้เชี่ยวชาญที่รออยู่ที่ประตูจ้องมองเธอโดยไม่กะพริบตา ทันทีที่ฝูงชนเห็นเธอลืมตา พวกเขาก็ส่งเสียงอย่างมีความสุข

เลอศิลป์เองก็เห็นว่ารษิกาลืมตาแล้ว และเขาก็เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงของผู้เชี่ยวชาญเขาก็กลับมาจากภวังค์ ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น

เธอฟื้นแล้วเหรอ?

เขารอมานานจนเขาเกือบจะสิ้นหวัง และในที่สุดรษิกาก็ฟื้นแล้ว

"แม่! แม่!"

เด็กทั้งสามจับมือของเธอแน่นจนเธอรู้สึกราวกับว่ามือของเธอกำลังจะหัก

ลูกสาวของฉันเสียชีวิตไปนานแล้ว ทำไมฉันถึงฝันแบบนั้นได้?