หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1201

ด้วยกลัวว่าเลอศิลป์จะเข้าใจอะไรบางอย่างได้จากสีหน้าของเธอ อัญชสาจึงไม่กล้าหันหลังกลับไปขณะที่เธอพูด

แม้ว่าเธอจะหันหลังให้เลอศิลป์อยู่ แต่เธอยังคงสัมผัสได้ถึงสายตาที่เข้มงวดของเลอศิลป์

หลังจากนั้นไม่นาน เลอศิลป์ก็พูดว่า “กลับบ้านไปเถอะ”

อัญชสาลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหลังจากนั้นเธอก็กล้าที่จะหันหลังกลับและยิ้มให้เลอศิลป์ “ก็ได้ค่ะ ฉันจะกลับบ้านก่อน ดูแลคุณรษิกาให้ดีนะคะ หากคุณต้องการอะไรก็โทรหาฉันได้เลย”

เลอศิลป์เพียงพยักหน้าตอบ

ทันใดนั้น ลิฟต์ก็มาถึงชั้นของพวกเขา อัญชสาบอกลาเลอศิลป์แล้วเดินเข้าไป

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง รอยยิ้มบนใบหน้าของอัญชสาก็ค่อยๆ จางหายไป

เมื่อลิฟต์เริ่มเคลื่อนลง สีหน้าของอัญชสาก็ดูเคร่งขรึมอย่างยิ่ง นังบ้ารษิกาฟื้นแล้ว! นอกจากนี้ เลอศิลป์ยังพักค้างคืนที่นี่เพื่อดูแลเธออีก! แถมยังพาไอวี่มาด้วย! ตอนที่ฉันทำแขนหักเพื่อปกป้องศศิตาในตอนนั้น เขาไม่ได้สนใจฉันมากนักด้วยซ้ำ! ดูเหมือนว่าเขากับนังเด็กไอวี่นั่นยังคงตัดใจจากนังสารเลวนี่ไม่ได้! ฉันโง่เหลือเกินที่ดูแลนังเด็กบ้าด้วยความรักและความเอาใจใส่มาโดยตลอด ท้ายที่สุดเธอยังคงสนใจแต่รษิกา!

อัญชสาระเบิดความโกรธออกมาเมื่อเธอนึกถึงท่าทีที่เลอศิลป์และลูกสาวของเขาแสดงออกมา ฉันเสียเวลามาสักพักแล้ว และนี่คือความผิดของรษิกาทั้งหมด! นังชั่ว! ฉันคงต้องคิดหาทางกำจัดแกซะให้สิ้นซาก!

สายตาที่ชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของอัญชสาเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนั้น

ไม่นานลิฟต์ก็มาหยุดอยู่ที่ชั้นหนึ่ง

ทันทีที่อัญชสาออกจากลิฟต์ เธอก็เจอเข้ากับคฑา

เมื่อพวกเขาเห็นหน้ากัน สีหน้าของอัญชสาก็ดูไม่เป็นมิตรมากยิ่งขึ้น ในทางกลับกัน คฑานั้นเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ

“คุณกล้าดียังไงถึงได้โผล่มา?” อัญชสาคำราม

คฑาหยิบป้ายทำความสะอาดมาวางไว้ที่ประตูก่อนจะหันกลับมามองเธอ “ผมต้องการอะไรจากคุณเหรอ? ผมควรจะถามคุณมากกว่าไหม? คุณอัญชสา”

อัญชสาขมวดคิ้วตอบ ด้วยความโกรธที่แผ่ไปทั่วใบหน้าของเธอ เธอตะโกนว่า “ฉันโทรหาคุณแล้ว! ทำไมไม่รับล่ะ?”

“อ้อ! โทรศัพท์ของผมบังเอิญว่าแบตหมดไป ไม่คิดว่าคุณจะหุนหันพลันแล่นขนาดนี้ คุณอัญชสา ดูเหมือนว่าคุณจะรู้อาการของรษิกาแล้ว ผมพูดถูกหรือเปล่าล่ะครับ?” คฑาเลิกคิ้วขึ้น

สีหน้าของอัญชสาดูเคร่งขรึมเมื่อเอ่ยถึงรษิกา “เธอฟื้นแล้ว!”

ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของคฑาเมื่อเขาได้ยินคำพูดเหล่านั้น จากสีหน้าของอัญชสา ฉันน่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นแบบนั้น

“ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันอีกครั้ง!” ดวงตาของอัญชสาแสดงถึงความเกลียดชังเมื่อเธอมองคฑา

เธอบ้าไปแล้วเหรอ? คฑากังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ระแวดระวังว่า “คุณต้องการให้ผมทำอะไร?”