หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1219

รษิกาลูบหัวของอชิและเบนนี่อย่างผ่อนคลาย

“แม่รู้สึกยังไงบ้าง? ไม่สบายตัวบ้างไหม?”

อชิและเบนนี่จ้องมองเธอด้วยความกังวล

รษิกามองเห็นสีหน้าซีดๆ ของเธอสะท้อนอยู่ในสายตาของลูกๆ ดังนั้นจึงเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขากังวลจริงๆ

รษิกากล่าวขอโทษ “แม่ไม่เป็นไรแล้ว เมื่อวานแม่คงทำให้พวกหนูกลัว แม่ขอโทษนะ”

เบนนี่เตือนเธอด้วยน้ำเสียงเด็กๆ “เมื่อวานแม่ก็ขอโทษพวกเราแล้วครับ! และเราไม่อยากให้แม่ขอโทษอีก เพราะเราแค่อยากให้แม่มีสุขภาพดีและแข็งแรงเท่านั้น!”

รษิการู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของพวกเขา และมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ

“ไอวี่ก็เป็นห่วงแม่เหมือนกัน เธอกลัวมากจนน้ำตาไหลตอนที่ฝันว่าแม่หมดสติ”

เมื่อเบนนี่เห็นว่าไอรดาซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง เขาก็ถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อให้รษิกาเห็นเธอ

ไอรดาก้มหน้าลงขณะที่แอบมองรษิกา

เธอจำได้ว่ารษิกาไม่ยอมให้เธอเรียกรษิกาว่าแม่เมื่อครั้งสุดท้ายที่เธอเรียก

อย่างไรก็ตาม เธอเรียกรษิกาว่าแม่อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อหญิงสาวหมดสติไปเมื่อคืนก่อน

เธอกลัวว่ารษิกาจะจำได้และไม่พอใจเธอ

รษิกาสังเกตเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนใจของไอรดา มันทำให้ใจของเธอเจ็บปวด เธอจึงดึงไอรดาเข้ามากอด

“แม่…”

อาจเป็นเพราะจิตใจของไอรดาเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน เธอเกือบจะเรียกรษิกาว่าแม่อีกครั้ง แต่เธอก็รู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเธอพูดผิดไปและรีบแก้ว่า “คุณรษิกา”

ทันใดนั้นรษิกาก็รู้สึกกังวลเมื่อได้ยินคำพูดแรกของไอรดา และเพียงแต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่เด็กน้อยเปลี่ยนคำพูดของเธอ เธอยิ้มและลูบหัวไอรดา “ฉันขอโทษนะ ฉันบอกว่าจะไปหาหนูที่โรงเรียน แต่ฉันยังไม่ได้ไปเลย หนูรอฉันนานแล้วใช่ไหมจ๊ะ?”