หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1220

ขณะที่รษิกากำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เลอศิลป์บอกเด็กๆ เด็กทั้งสามก็เข้ามาบอกลาเธอ

“แม่ ไหนๆ ก็ไม่เป็นไรมากแล้ว พวกเราจะกลับบ้านก่อนนะ พักผ่อนเยอะๆ! เราจะรอแม่อยู่ที่บ้านครับ!”

เบนนี่ยิ้มอย่างเปี่ยมสุข

รอยยิ้มของเขาทำให้รษิกางงงวย

เมื่อก่อนนี้หากเธอไม่สบาย เด็กๆ ก็อยากจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา ทำไมพวกเขาถึงบอกลาฉันโดยไม่ดื้อรั้นว่าจะอยู่กับฉันเหมือนเมื่อก่อนเลย?

เบนนี่ถามอย่างน่ารักว่า “แม่ครับ แม่จะให้ไอวี่ไปกับพวกเราใช่ไหมครับ? เธอคงจะกลัวถ้าเธออยู่คนเดียว!”

รษิกากลับมามีสติอีกครั้งและเหลือบมองเลอศิลป์ตามสัญชาตญาณ เธอพยักหน้าอย่างลังเล “ดูแลเธอให้ดีๆ นะลูก”

เด็กๆ รู้สึกหวาดกลัวเมื่อคืนก่อน ไอรดาไม่มีความรู้สึกปลอดภัยมากนัก ดังนั้นมันคงจะดีกว่าถ้าอชิและเบนนี่อยู่กับเธอ

เด็กๆ พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “งั้นพวกเรากลับก่อนนะครับ!”

จากนั้นเด็กๆ ก็วิ่งออกจากห้องพักฟื้นพลางโบกมือลารษิกา

พวกเขาทุกคนยิ้มอย่างยินดีขณะหันกลับมาเพราะรู้ว่าแผนของพวกเขาได้ผล

พ่อบอกเราเมื่อวานนี้ว่าเราต้องให้ความส่วนตัวกับพ่อและแม่!

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นห่วงรษิกา แต่พวกเขาก็มั่นใจว่าเลอศิลป์จะสามารถดูแลเธอได้เป็นอย่างดี

รษิกาขมวดคิ้วขณะที่เธอจ้องมองเด็กๆ ที่ถอยห่างออกไป เธอรู้สึกอยากเรียกพวกเขากลับมาทันทีเพราะเธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเลอศิลป์เพียงลำพังได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้น “ผมจะให้ครรชิตไปส่งพวกเขากลับบ้าน ครรชิตจะอยู่ที่นั่นและดูแลพวกเด็กๆ นะ”

เนื่องจากเขาจัดการสิ่งต่างๆ ไว้อย่างชัดเจน รษิกาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป เธอทำได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย

“ผมจะไปส่งพวกเขาก่อน” เลอศิลป์มองเธอด้วยสายตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ความคิด ก่อนเขาจะหันหลังกลับและเดินออกจากห้องพักฟื้น