หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1249

เมื่อได้เห็นเลอศิลป์ รษิกาก็รู้สึกปวดใจ และตาของเธอก็แดงก่ำ

เมื่อไม่มีใครมาเปิดประตูหลังจากกดกริ่งอยู่นาน เลอศิลป์ก็ตะโกน “รษิกา เปิดประตู!”

รษิกากัดปาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ของเขา

เลอศิลป์หยุดกดกริ่งและรับสายพลางขมวดคิ้ว “คุณอยู่ไหน? ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ?”

รษิกากลั้นน้ำตาเอาไว้และฝืนให้เสียงของตัวเองสงบ “ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก คุณกลับบ้านไปก่อนเถอะนะ”

เลอศิลป์เข้าใจได้ทันทีว่าเธอหมายความว่าอย่างไร “คุณอยู่บ้านไม่ใช่เหรอ? ผมไม่กลับบ้านหรอก มาเปิดประตูเถอะนะ เราคุยกันก่อนเถอะ”

ในตอนนั้นเองที่น้ำตาของรษิกาไหลรินอาบแก้ม

เธอวางสายและเดินออกมาไกลจากหน้าต่างโดยไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก แต่เธอก็รู้สึกหนักใจขณะที่นั่งลงบนเตียง

เมื่อเห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์ดับไปแล้ว เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วและไม่กดกริ่งประตูต่อ เขากลับทุบประตูและร้องเรียกรษิกาไปพร้อมกัน “รษิกา เปิดประตู! มาคุยกันก่อน! ผมจะไม่กลับบ้านถ้าคุณไม่ออกมาเจอผม!”

เด็กๆ ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังพูดคุยหาทางทำให้รษิกากลับมาร่าเริงอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงตะโกนที่ประตู ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายขึ้นมาในทันที

“พ่อ! นั่นพ่อเอง!” ใบหน้าของไอรดาเต็มไปด้วยน้ำตา แต่น้ำเสียงของเธอนั้นมีแต่ความยินดี

เช่นนั้นแล้ว เธอจึงโดดลงจากโซหาและวิ่งไปเปิดประตู

พอได้เห็นเด็กๆ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว เขาไม่อาจปิดบังความกังวลในเววตาของเขาได้เลย “เธออยู่ที่ไหน?”

เด็กๆ รู้ทันทีว่าเลอศิลป์กำลังพูดถึงใคร

ดังนั้น ไอรดาจึงชี้ไปทางชั้นสองและละล่ำละลักว่า “ข้าง… ข้างบนค่ะ พ่อ ขึ้นไปดูคุณรษิกาหน่อยนะคะ!”