หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1250

คำถามที่ไร้เดียงสาของเด็กๆ ทำให้เลอศิลป์รู้สึกแย่ขึ้นเท่านั้น

คำว่า “มือที่สาม” เป็นคำพูดที่โหดร้ายมาก

แต่เลอศิลป์คือเหตุผลเบื้องหลังที่ทำให้อัญชสากล้าเรียกรษิกาเช่นนั้น

เมื่อรู้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็รู้สึกจุกแน่นในอก ตามมาด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้นในใจ

พอไม่มีคำตอบกลับมาจากเลอศิลป์สักพักหนึ่ง เบนนี่ก็เริ่มที่จะตกใจ “แม่ไม่ใช่มือที่สามนะ!”

เลอศิลป์ตั้งสติกลับมาสู่โลกความเป็นจริงและลูบหัวเด็กชายด้วยความหนักใจ “แม่เธอจะเป็นมือที่สามได้ยังไง? เธอเป็น…”

เลอศิลป์หยุดพูดไปในทันที

น่าแปลกที่เด็กๆ ก็ไม่ได้ถามจี้ต่อไป

คำตอบที่ว่ารษิกาไม่ใช่มือที่สามนั้นก็มากพอที่จะทำให้พวกเขาโล่งใจได้แล้ว

เลอศิลป์ลุกขึ้นจากเด็กๆ และบอกว่า “ฉันจะขึ้นไปดูข้างบนหน่อย พวกเธอรอกันอยู่ที่นี่นะ โอเคไหม?”

เด็กๆ พยักหน้ารัวๆ และมองเลอศิลป์ขึ้นไปข้างบน

เมื่อเขาไปถึงหน้าห้องของรษิกา เขาก็เคาะประตู แต่ว่าไม่มีใครตอบรับจากด้านในเลย

“รษิกา นี่ผมเอง เปิดประตูหน่อยสิ ผมอยากคุยกับคุณ”

นี่เป็นครั้งแรกของเลอศิลป์ที่เรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยนในตอนที่เธอมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน

รษิกาที่ได้ยินน้ำเสียงเขาตอนที่เธออยู่ในห้อง เธอรู้สึกเหมือนใจสลาย

“ผมขอโทษ ผมรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมาจากเด็กๆ แล้ว อัญชสากับฝนทิพย์มาหาคุณแล้วยังก่อเรื่องใส่คุณด้วย ผมผิดเองที่ไม่ได้ปกป้องคุณกับเด็กๆ ให้ดี”